Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Apr 2, 2017 22:32:14 GMT 1
Stel je voor.. een wereld precies hetzelfde als deze, ook in deze tijd. Saai? Misschien wel, maar misschien ook niet. Het dagelijks leven is een sleur, alles gaat zo goed als op rolletjes en hier en daar springt er opeens iets tevoorschijn wat jouw aandacht trekt. Een film op de TV die geweldig echt lijkt, want hedendaagse technieken zijn zover in hun computeranimaties dat zij alles tot leven brengen. Reclame daarna, of een goochelshow die nagenoeg perfect is. Op een jaarlijks terugkerend festival iemand die danst met vuur. Niet alles is wat het lijkt, of wel? Het is de laatste tijd meer mensen weer opgevallen dat er soms iets aan de hand is. Sommigen proberen de trucjes te doorsteken van die goochelshows, anderen pluizen de computeranimaties uit tot er niets meer van over blijft, maar in de achtergrond is er veel meer aan de hand. Er is een spanning die steeds weer en steeds meer de kop op steekt, tot het escaleert naar een wereldwijde situatie. Meer mensen steken hun koppen bij elkaar over de vreemde verschijningen en voorgekomen situaties. En nog veel meer verschijningen en ongelukken komen voor door de opgelopen spanning. Het blijkt na alle eeuwen, van het vroegere heksenverbranding uit en het verbannen van mensen die anders waren dan de gebruikelijke bevolking, dat magie nog steeds aanwezig is. Het is dus vanuit vroeger niet gelukt om die magie-bezitters uit de maatschappijen te weven. Sindsdien is het een wereldwijde taboe geworden om magie te vertonen, of wat daar ook op kan lijken. Her en der wordt het nog wel eens gedoogd onder een streng toezicht en met bewijs dat jouw magie onschuldig is en geen schade zal veroorzaken, zoals nog de simpele trucjes bij de goochelshow. Daarbuiten heerst er een angst. Angst om aangepakt te worden wanneer het (perongeluk) zichtbaar is, gezien vooral de politie hier zich op heeft aangepast en veel vaker zal patrouilleren, aanhouden en arresteren bij verdachte vertoningen. Ook heerst er een haat, de her-ontdekking van magie-bezitters maakte hun meer gescheiden van degenen die het niet hebben, een soort rassenscheiding. Het is cru, want zodra de meesten weten dat je magie hebt, wordt je vaak binnen no-time met de nek aangekeken. En er zijn zelfs hunters ontstaan, die in verruiling voor een goede som geld gaan werken voor de normale mensen om de magie-bezitters uit te schakelen. Het liefste voorgoed. ------------------------------ (Vergeef mij voor de eventuele roestigheid en eventuele afwezigheid, ik ben enorm verstrooid en leef ondertussen in hypes en downs ongeveer. ^^; ) Setting is hedendaags moderne wereld, 2017 dus in NYC, New York, Amerika. Lekker cheesy. De rollen in principe zijn: Magie-bezitters Normale mensen Politieagenten/gespecialiseerden Hunters (schaars) Iedereen is sowieso vrij om NPC's erbij te sleuren, of hoe je dat ook mag noemen. Maak gebruik van je omgeving, verzin desnoods wat mensjes erbij als het goed uit zal werken voor jouw personage(s) en de omgeving. Maar let wel op de gangbaarheid en het tempo, spring a.u.b. niet te ver vooruit Gooi er gerust drama en geweld in, dat vind ik altijd wel grappig. (SADIST, ja weet ik) Als ik als een enorme bende chaos over kom op jullie, dat weet ik en sorry daarvoor alvast, nogmaals xD ------------------------------ Lijstje voor als je die evt. nodig hebt: Naam: Geslacht: Leeftijd: Rol/Baan/Bezigheid: Uiterlijk: Innerlijk: Verleden: Extra: (En, indien van toepassing) Magie: (Wat is het, heb je meerdere, hoe sterk, wat kan het evt doen)
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Apr 4, 2017 21:45:46 GMT 1
Naam: Tanith Edgeworth Geslacht: Vrouw Leeftijd: 24 Rol/Baan/Bezigheid: Ze is lid van een bende, waar zij een van de 'soldiers' is. Degene die dus eigenlijk het vuile werk op knapt. Al is ze van plan om niet in deze 'rang' te verblijven. Uiterlijk: Hot Haar blonde haren komen tot haar schouderbladen. Deze heeft ze vaak in een strakke staart of los. Ze is vaak in pak, het liefst van fluweel, maar vaak genoeg heeft ze ook een 'simpel' krijtstreeppak aan, waardoor haar benen langer lijken als dat ze al zijn. Ze draagt op klus nooit een rok, je weet namelijk nooit wat er kan gebeuren en het is niet handig in een gevecht. Omdat ze in de base woont van de maffia, is dat waar ze haar 'normale' kleding aan kan doen of als ze eens niks hoeft te doen en eens de stad door kan lopen. Dan draagt ze graag uitdagende en strakke kleding, ze wil graag een goede indruk achter laten. Innerlijk: Tanith is afstandelijk, haar blauwe ogen staan vaak koel en hoewel ze vaak genoeg een speelse grijns op haar lippen heeft; is dit vaak genoeg om andermans leed. Haar leven is haar werk en haar werk is haar leven. De maffia is haar familie en de taken die ze voor hen moet doen, doet ze dan ook zo goed als kan. Ze is perfectionistisch en zal niet snel twijfels laten zien. Dat wil niet zeggen dat ze er niet zijn, haar eigen gedachtes laat ze niet door, twijfels worden door haar weggeveegd en ze gedraagt zich zoals ze zich hoort te gedragen. Haar koele blik word aangesterkt door haar houding. Een opgeheven hoofd en de zelfverzekerde pas die ze dagelijks loopt zorgen voor dit beeld. Deze dingen doet ze omdat de mannen in de bende beter naar haar luisteren. Ze is zich bewust van haar uiterlijk en om dingen voor elkaar te krijgen, gooit ze deze graag in de strijd. Ja, ze gaat ver om te krijgen wat ze wil en ver om te doen wat nodig is voor de 'familie'. Ze kan dan flirterig over komen en haar koele houding kan juist speels en lief zijn. Als dat is wat de familie van haar vraagt, dan doet ze dat. Ook al voelt ze zich haast nooit meer aangetrokken door iemand. De meeste mannen vind ze maar zwijnen en hoewel ze doet wat nodig is, wil dit niet zeggen dat ze er altijd zoveel plezier aan beleefd. Al is ze erg goed in het doen alsof. De gevoelens van mensen om haar heen maken haar kan ze dan ook niet altijd goed pijlen. Ze is sarcastisch en vaak genoeg zelfs sadistisch. Ze kan genieten van andermans pijn, totdat het met een van haar 'familieleden' gebeurt. Ze doet er alles aan om deze te beschermen, ondanks dat het merendeel zelf zo slecht is als het maar zijn kan. Het is altijd goed als iemand bij je in het krijt staat. Hoewel dat niet haar eerste uitgangspunt zal zijn, kan ze het wel gebruiken tegen diegene en is ze er dan ook niet vies van om dit te doen. Ze heeft vaak genoeg blauwe plekken en krassen op haar lichaam, vaak daagt ze andere uit voor een gevecht en deze accepteren dat graag. Ze is niet overdreven sterk, maar ze is behendig en ze heeft geleerd waar de zwakke plekken van de mens zitten. Ze is competitief en houd ervan om de beste te zijn en zal dit dan ook altijd proberen te zijn. Ze zal door sporten, doorvechten om boven de andere te staan. Ze kan slecht tegen haar verlies en kan er slecht tegen als andere meer eer als haar ontvangen.
Hoewel ze een sterk karakter heeft, zit deze ook vol met gaten. Ze vind het soms lastig om aardig te zijn, wil niks te maken hebben met relaties en kan niet altijd tegen het aanzicht van een gelukkig gezin. Hoewel ze geen vragen stelt, zitten deze wel in haar hoofd. Want wie is haar vader? Ze zal altijd terugvallen in de kille verdediging, dat niks haar kan raken. Ze wil ook niet geraakt kunnen worden en blijft oppervlakkig, ook op persoonlijk vlak. Ze zal nooit de gehele waarheid kunnen en willen vertellen. Ze heeft geleerd dat huilen niks helpt, dus dat heeft ze ook uit haar systeem gegooid. Ze begrijpt dan ook niet altijd iedereen, vooral niet als deze emotioneel zijn. Ze is dan ook wat mensen vreemd en zal niet altijd de juiste reacties geven op dingen.
Verleden: Verkrachting. Opnieuw, en opnieuw en opnieuw. Waarom? Omdat de man van de vrouw niet had nagekomen wat hij moest doen. Hij kon de man zo veel beter terugpakken, het voor zijn neus doen, terwijl zijn vrouw het uitschreeuwde. Hoewel een van de onderbazen niet vaak zelf een klus opknapte, had deze man hem persoonlijk in de steek gelaten en zelfs willen vermoorden. Dat verdiende een persoonlijke aanpak. Ze waren naar de base gebracht en daar werd de straf uitgevoerd. De man kreeg dagelijks te voelen waarom hij niet moest spotten met hen. Zowel fysiek als mentaal. Echter was het hen gelukt om te ontsnappen. Hij had het geweer van een bewaker overgenomen en iedereen die hij tegen kwam, kreeg een kogel. Ze doken onder, maar het was maar goed voor een jaar. Ze werden gevonden en de man en vrouw werden ter plekken vermoord. Maar wat moesten ze met het kind doen wat zonder voorbedachte raden was ontstaan. Het was hun bedoeling geweest om de twee te vermoorden, niet dat ze zouden ontsnappen en al helemaal niet dat er een kind zou komen. Toch besloten ze het 'op te voeden'. De regels werden er al vroeg ingestapt. Haar vader kreeg ze nooit te zien, die was te druk bezig en was niet van plan om ook nog maar een zaak te persoonlijk aan te pakken. Of hij was dood... Eigenlijk wist ze het niet. De godfather wil er niks over kwijt en verwachtte dat ze er niet over vroeg. Dit deed ze dan ook niet, terwijl er vragen achter bleven die onbeantwoord bleven. Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen. Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man. Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'. Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was. "Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had. Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'. Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op. Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden. Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan. Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten. Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen. Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in. Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest. Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
Extra: (En, indien van toepassing) Magie: Wall walking, wat simpelweg inhoud dat ze over muren en plafonds kan lopen. Maar ze kan ook sloten openen, maar als ze haar handen tegen de deur aan zet en "Withstand" fluistert, zal deze moeilijker te openen zijn en sterker zijn tegen het openbeuken.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Apr 4, 2017 22:57:46 GMT 1
OOC lijstje ofzo want ja geen idee verder: Naam: Voronoi Mairne Geslacht: Man Leeftijd: Geschat rond de 25 jaar Rol/Baan/Bezigheid: Magie-bezitter, naast co-leider van een gang vooral zwerver/mercenary. Uiterlijk: Zijn uiterlijk is gewoon zoals ieder ander 'normaal', hij heeft niet erg opvallende gelaatstrekken. Het ravenzwarte haar dat dik is laat hij meestal als een rotzooi zo achter en is vaak naar halflang geneigd. Zijn lichaamshouding en gezichtsuitdrukking mogen op sommige momenten dan weinig laten zien qua emotie, al spreekt zijn blik dan het meest. Ze zijn donkerbruin van kleur, al is er bij een bepaalde lichtval een vreemde tint amber erin te ontdekken, die soms uit zichzelf lijkt te verschijnen. Zijn lengte neemt hij mee in de situaties die hij tegenkomt, al is hij meer gefocust op zijn conditie. Door de ontberingen die hij heeft weten te doorstaan, is zijn bespiering wel zichtbaar als getraind, maar niet erg opvallend onder de kleding die hij draagt. Men onderschat hem af en toe wat kracht en lenig- en behendigheid, mede door zijn lengte en wat slanke gestalte. Hij is voornamelijk geconcentreerd op dolken en korte zwaarden, al vecht hij zelfs nog liever ongewapend. Qua kleding maakt het hem weinig uit. Hij is dan niet erg kleurrijk en neigt richting het zwart om zich dan bij nacht uit te leven. Van een afstand lijkt hij degelijk gekleed, al is het van naderbij toch als versleten op te merken. De kleding lijkt altijd aangepast op een nomadische wijze, opdat het lang mee zal gaan in de vrije gang van zaken en als bestaan als zwerver. Zijn verleden heeft zich zichtbaar afgetekend op zijn lijf, voornamelijk over zijn rug, borst en buik. De littekens vervagen na verloop van tijd, maar blijven zichtbaar. Her en der geeft het wat stugheid op in zijn bewegingen. Innerlijk: Van nature is hij vrijwel zwijgzaam en kijkt liever toe dan dat hij deelneemt in conversaties. Hierbij is iemand anders zijn of haar lichaamstaal voor hem het belangrijkst, waar hij zelf ook het meeste uitbeeld. Wanneer hij voelt dat het nodig is, spreekt hij wel. En toch is het onduidelijk wanneer hij respect voor jou heeft, het gaat om subtiele dingetjes, vaak onopgemerkt. Wel heeft hij moeite om respect te geven. De kans is het grootst wanneer je iets voor Voronoi hebt gedaan in daden of acties, maar dan nog duurt het even. Als het er eenmaal is, lijkt hij opener met jou om te gaan en is er minder spanning aanwezig. Hij zal erbij blijven tot er een negatieve gebeurtenis plaatsvind, zeker als hij denkt dat jij de veroorzaker ervan bent. Toch blijft hij vrij wispelturig erin en bepaalt strikt zelf hoeveel en wanneer het gegeven wordt. Op het eerste oog lijkt hij erg snel (in)direct agressief en geïrriteerd te reageren op anderen, voornamelijk vreemdelingen of mensen die hij niet mag/vertrouwt. Hij snauwt daar meestal bij, houdt zijn afstand ruim en hij gromt zelfs wanneer het hem echt niet zint, al is negeren daar tegenover bij hem de meest rustige optie. Met een aantal vuile en inschattende blikken in de richting van de persoon. Indien hij vindt dat het van toepassing is, laat hij een korte en felle dreiging merken, om aan te geven dat hij de overhand neemt en de ander niet tolereert. Als het genegeerd wordt, wilt hij nog wel eens op een fysieke handeling overgaan. Het is vooral een instinctieve reactie om zo te reageren, voornamelijk om zichzelf te beschermen en eventueel een ander. Mede dankzij deze trekjes is hij vaak de aanstichter van gevechten en neemt dit dan ook serieus. Het is zelden een schermutseling, erg vaak is het wel vechten tot de ander opgeeft met de nodige harde trappen of stoten en bijten, of dat hij zelf langdurig klem is gedrukt tegen de grond of muur. Het is dan een kwestie van wachten tot zijn focus is verbroken van het gevecht. Het duurt lang voor Voronoi zich wat meer ontspannen voordoet bij een vertrouwd persoon, maar als het voorkomt, laat hij een zachtere kant zien. Mogelijk ziet het er vreemd uit om hem dan rustig en kalm op de omgeving te zien reageren, waarbij soms een flintertje bezorgdheid wel door kan komen. Ondanks dat het dan misschien bruusk overkomt en hij niet zo heel erg subtiel is, mede omdat hij nooit veel de kans heeft gekregen die kant te ontwikkelen in de samenlevingen waar hij zich bevond. Als iemand er een opmerking over maakt, verschuilt hij zich ogenblikkelijk weer achter zijn geharde, mentale muur. Zijn ruwe karakter heeft een mogelijk nog irritante zijde, wat zijn eigenwijsheid en koppig zijn inhoud. Hij negeert dan bewust anderen in hun doen en zeggen, hun wil heeft geen wet op zijn doen en laten op zo'n moment. Regels breken is sowieso iets wat hij dan uithaalt wanneer het hem niet aanstaat en/of om anderen uit te dagen. Het is een manier voor Voronoi om de controle te houden over de situatie waarin hij zich bevind. Van nature is hij al relatief dominant en blijft dat dan ook liever, wat kan resulteren in het claimen van een positie en die weigeren te verlaten, dus eigenlijk is hij ook territoriaal. Eenmaal gedaan is het vrij simpel gesteld: Ga gelijk weg, of ga het gevecht aan om die plaats terug te krijgen. In totaal heeft hij weinig empathie en reageert meestal slecht op emotioneel oplopende situaties, zoals wanneer er verdriet is of rouw, hij weet er simpelweg geen raad mee. Waar hij wel veel vaker op reageert, zijn de gaten en zwaktes die dan vallen in iemand's normale doen en laten, hij maakt daar gerust misbruik van om aan iets te komen. Maar als het er op aankomt, kan hij alsnog in zichzelf wegduiken, om proberen uit te vinden waar het mis is gegaan in een direct of langer verleden. Een afwezige blik komt er dan opspelen en hij bijt (letterlijk) van zich af wanneer mensen hem erin storen door hulp aan te bieden of aan te raken. Verleden: Van oorsprong is hij geboren en deels getogen in Saratov, gelegen in het zuid-westen van Rusland, waarbij zijn vader Yakov veelvuldig de boel sierde met afwezigheid, of bij aanwezigheid met drank en pakken slaag. Zijn moeder Mirre probeerde hem zo goed mogelijk te beschermen, wat helaas niet altijd lukte. Mirre probeerde uiteindelijk te verhuizen na de zoveelste slechte nacht, in verwachting van een tweede kind, later geboren als Reznov, broertje van Voronoi. Toen Voronoi 5 jaar oud was, was Yakov al voor langere tijd achtereen verdwenen, maar op een nacht zijn moeder ook. Als kind had hij geen idee wat hij doen moest, kreeg heimwee naar zijn moeder en begon uiteindelijk met zijn 2 jarige broertje naar haar te zoeken en ging dus de straten op van een voorstad van Moskou. Maar de kou liet hun uiteindelijk het bewustzijn verliezen en sindsdien was niets meer normaal. Voronoi werd uiteindelijk wakker in de armen van een nomaad, gehuld in doeken en mysterie, die rondreisde over de vlaktes van Rusland met twee paarden. Die nomaad zorgde uiteindelijk toch een decennium voor hem, maar nam hem als kind ook onbedoeld mee in ingewikkelde situaties die veel spanning opleverden. De jongen groeide op en leerde wantrouwend te zijn, scherp op het snede zodra hij wakker was, maar ook zolang hij rustte. Het maakte hem een lichte slaper en menig keer beschermde hij dus ook de nomaad, die hij had leren kennen als Sergei. In zijn achterhoofd wist Voronoi nog over zijn familie, en zodra er een vreemde man nader kwam die weg had van zijn vader, reageerde de jongeman uitermate heftig, schakelde zijn angst voor mishandeling om naar pure agressiviteit. Uiteindelijk nam hem dat steeds meer over, ook al gaf het de nodige zelfvertrouwen en de kracht om zichzelf ter been te houden, wat nodig was toen het noodlot bij Sergei aansloeg. Nu hij ook diens steun en toeverlaat verloren was, was hij volkomen alleen. Er waren geen anderen in de buurt die hij kende, na ruim 10 jaar had hij geen idee of hij überhaupt nog wel familie had. Het enige levende wezen dat in zijn buurt bleef en hem toevertrouwde, was het tweede paard waarmee hij Rusland zo goed als terug had doorgestoken. Het overlijden van Sergei maakte hem verder afgesloten, waarna hij zichzelf terug in het zadel hees en een richting op ging, om maar ergens naar toe te gaan. Wat nooit werd gerealiseerd werd door de jongeman, was dat hij wel degelijk in de gaten werd gehouden. Pas toen hij meerdere dorpen en steden en zo verder ook landen was doorstoken, werd hij bij de lurven gegrepen en van zijn paard toen getrokken, tegen de grond gedrukt en er werd tegen hem geschreeuwd. De taal van Polen klonk hem onbekend in de horen, de druk en pijn op zijn armen, rug en gezicht was hoog en hij schold uitbundig terug. Pas bij de realisatie dat er metalen ringen om zijn polsen werden gesloten, wat zijn vrijheid ontnam, en hij omhoog werd getrokken om naar een openstaand busje werd gesleurd, knapte er iets. Jaren van emoties onderdrukken, pijn, woede, rouw, alles kwam terug naar boven schieten en hij trok zich los van de agenten, om in een vloeiende beweging zich om te draaien en er een naar de borst te trappen. Vervolgens trok hij zijn polsen zonder nadenken los en ging blind te werk, sloeg van zich af, trok ruw een jas kapot, haalde bij een ander weer de borst en arm open. Na een harde klap op het hoofd, meerdere malen voor de zekerheid, zakte hij in elkaar met nog wat gesputter en besmeurd onder andermans bloed. Uiteindelijk werd hij achterin het busje gegooid, met nog een dode op zijn naam en een aantal gewonden, bij wie het aangezicht nog op lang op hun netvlies gebrand zou staan. Na een lange rompslomp werd Voronoi uiteindelijk onder uitermate streng en strakke toezicht overgevlogen naar Amerika, nog amper 20 jaar oud, met een waslijst op zijn naam waar hij weinig herinnering van had, maar alsnog vlak onder het strak getrokken oppervlak. Hij werd in gevangenschap onderworpen aan tests, geport, bloed genomen, verder mishandelt en gemarteld om zijn reactie te testen. Eén keer gaf hij weer een dusdanig heftige reactie als toendertijd in Polen, doorbrak een aantal laten beveiliging en ontsnapte naar het ontzettend drukbevolkte gebied wat zich later kenbaar maakte als New York City. De taal klonk hem nog wat raar in de oren, maar hij pikte het al gauw genoeg op, mengde zich met zijn versleten gelaat tussen de menigte en de achterstandswijken en werkte zo aan zijn eigen weg. Hij moest en zal overleven, hoe het ook moest gaan, waarbij hij al snel de grote verschillen op begon te merken tussen alle mensen. Hun lichaamstaal lezen was voor hem van uiterste levensbelang en het redde hem dan ook meerdere keren van wat er op zijn handen te tellen was. Voronoi ontpopte zich uiteindelijk als een meer stabiel persoon, stuitte op een leeftijdsgenoot die wel van avontuur en een grote uitdaging hield. Zij vulden elkaar aan in hun pro's en cons, waarna zij beste vrienden werden, loyaal en elkaar zonder meer vertrouwende, en uiteindelijk als letterlijke partners in crime als co-leaders van een gang die zich voornamelijk heeft gespreid in de achterstandswijken en onder de minderen van de samenleving. Echt veel viel het niet op, maar soms schoot er opeens een onderling gevecht tevoorschijn, of een directe aanslag op de lokale politie-eenheid die de patrouille maakte door een stadsdeel. Mede door de weet dat er mogelijk vuurwapens zijn gebruikt in zijn bijzijn toen hij nog kind was, verafschuwt Voronoi ieder wapen wat te maken kan hebben met kogels. Hij weet wel ongeveer hoe die te hanteren, maar vermijdt ze als de dood. Liever werkt hij met scherpe wapens, zoals dolken of zwaarden, of gebruikt zichzelf als wapen zoals hij in zijn jaren als zwerver heeft geleerd. Tevens is hij door diverse invloeden een milde roker geworden, drinkt zo nu en dan en heeft grotere periodes van zijn volwassen bestaan met allerlei drugs geëxperimenteerd. Alleen wanneer hij een goed moment vind en hij vind het nodig, wilt hij nog wel eens verdovende middelen gebruiken of een joint rollen, maar meer dan dat niet meer. Door zijn vaardigheden is Voronoi inmiddels een meer bekende huurmoordenaar geworden, al zijn het vooral fluisteringen in de achtergrond. Hij is absoluut niet subtiel met zijn moorden, gezien zijn negatieve emoties vaak dan de overhand hebben. Extra: Dus, hij heeft een standaard hekel aan mannen tot het tegendeel is bewezen, hij verafschuwt vuurwapens en kan er slecht tegen als zijn vrijheid is ontnomen. (En, indien van toepassing) Magie: Zijn krachten laten zich vooral tevoorschijn komen als een zwarte goed, wat zich vooral met schaduwen vermengt. Hij lijkt zich soms te verhullen in de schaduwen, en wanneer hij het laat rondgaan om zijn handen, is het een soort sloom bewegende mist, denk maar aan de damp van droogijs. Het zwarte goed kan zich soms door zijn huid omhoog drukken, wat resulteert in een geleidelijke overloop op zijn ellebogen en knieën, wat zijn ledematen eronder gitzwart maakt met klauwen in plaats van nagels. Soms ontstaat er ook een langere staart voor de balans, en meestal heeft hij er een scherper gebit bij. Voronoi kan zijn kracht niet laten uithalen, zoals iemand het kan met vuur, maar hij kan er wel flinke schade en de dood bij iemand aanrichten als hij zijn (volledige) gang kan gaan. Meestal heeft hij het zelf onder controle en verandert hij naar wil, al schiet het nog wel eens tevoorschijn wanneer hij bijvoorbeeld kwaad wordt op iemand.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Apr 8, 2017 0:18:59 GMT 1
Er was altijd rumoer, aanwezigheid en bewegingen. Levens langs elkaar, die met elkaar botsten, die elkaar nooit persoonlijk zullen kennen. New York was enorm groot als een stad, en ook wel benoemt als 'the city that never sleeps'. Overal waar je kwam, was er wel iets op te merken, ook naarmate de afstand van het centrum groter werd. Maar toch, het beste was toch vaak daar in het midden van alles te vinden. De grootste merken tot de kleinste toko's en wat je maar kon bedenken zat er wel tussen gepropt. Meestal waren de mensen blindelings tot de grote namen getrokken, wat scheelde, dan was er wat meer ruimte om goed rond te kijken en te kiezen uit juist de kleinere winkels. Toch was het niet altijd zo geweest. Normaal gesproken was het wat drukker, amper kon je een misstap maken of je werd uitgefoeterd. De her-ontdekking van magie bij diverse mensen op de aarde heeft een hoop teweeg gebracht, waaronder dat de politie beduidend meer aanwezig was en de mensen in totaal met meer spanning rondliepen. Nu meer dan ooit kijken zij het liefst voor zich uit, het werkende volk, de toeristen, het thuisfront dat even de straat op moest. Alles om maar een zo normaal mogelijk leven te leidden, op hun eigen manier en in hun volledige controle. Daar draaide het tegenwoordig om. De overheid maakte daar handig gebruik van, maakte magie eng, liet meer ingrijpen doen bij verdachte situaties en mensen.. en zij lieten het gewoon toe. Toch waren er nog altijd mensen die van buiten toekeken, die niet met de stroom meeliepen, maar bleven zitten. Zij keken toe hoe de sfeer in de gehele stad binnen de afgelopen twee jaar was verandert. Nooit was er ooit zoiets zo drastisch verandert als met de her-ontdekking van magie en daarop schudden zij hun hoofd. Het was belachelijk hoe oorlogen konden woedden aan de andere kant van de wereld, maar zodra er iets persoonlijks met dit land gebeurde, moest iedereen eraan geloven. Nomaden, zwervers, daklozen, degenen die altijd buiten de maatschappij waren, vaak al sinds het begin van hun leven. Zij ontkwamen niet geheel aan de macht van de overheid, maar het was wel een aardige dekmantel. Zo nu en dan mocht hij zich even bevinden onder de andere zwervers, al was hij daar ook enigszins een vreemde eend in de bijt. Het was tegen een kleine prijs, zij verschaften hem een dekmantel en de nodige informatie, waar hij met regelmaat hun bezocht om onder andere goederen en adressen te geven, maar ook verzoeken. Zo kon hij zich steeds beter door de stad navigeren, waarbij hij nu op weg was in de grote mensen massa om ergens te komen. De dagen waren relatief rusteloos geweest en de man wist waar hij daarvoor moest zijn, ook al was het wel een eind lopen vanuit de vrijwel uitgestorven havens. Dat was ook eens goed, een frisse neus halen en eens goed de benen strekken. Niet rennen, dat wordt als verdacht geacht. Niet teveel om je heen kijken, dat was evengoed 'verkeerd'. Hij vond van niet, het was soms gewoon lastig om je te oriënteren. New York was voor hem gewoon een soort eiland met voornamelijk blokken als gebouwen. Jaren geleden keek hij ernaar op in verbazing, zo hoog was het nooit geweest in de andere gebieden die hij ooit bezocht had. Nu wist de zwerver wel een stuk beter, behalve de straatnamen, want dat was precies hetzelfde. Vluchtig keek de man om over zijn schouder voor hij overstak bij een groen stoplicht. Dat was ook een harde les geweest, sindsdien waren auto's een stuk riskanter in zijn beleving. Die stopten toch wel, maar blijkbaar toch niet. Een zucht verlichtte het kriebelende gevoel van zijn huidige zenuwknoop terwijl hij een straat in ging die wat rustiger was dan al die hoofdstraten. Hier werd de pas was losser en langzamer, zakten zijn schouders een beetje en veegde hij zijn gitzwarte haar naar achteren met een hand voor hij die weer wegstak in zijn jas. Al met al oogde de man niet geheel als een zwerver, zijn kleding was dan wel gesleten, maar hij was verzorgd en oogde relatief gezond en aardig lang voor de gemiddelde man. Hij wist wel beter, hij had al veel langere mensen gezien in zijn levensjaren. Een kleine winkel met een hout ingelegde gevel en de naam 'Chantry of Andraste' werd zijn eindbestemming en hij ging die binnen, snoof zachtjes de aanwezige wiet-lucht op en deed de deur achter zich dicht. "Ah, Mairne! Weer een tijdje geleden, hé? Het gewoonlijke?" zei de oudere dame achter de bar met een glimlach, die beantwoord werd met een paar donkere ogen en een kleine knik. "Ja, graag," sprak 'Mairne' rustig en gaf haar de benodigde briefgeld, die zij wisselde met het wisselgeld voor zij aan de slag ging met zijn bestelling. Hij nam plaats aan de bar, trok zijn jas uit en ging met zijn rug tegen de muur opdat er een overzicht was van de huidige ruimte. De coffeeshop was altijd wel regelmatig bezocht, en nu zaten er ook een aantal klanten die onder andere aan een waterpijp zaten. Het interesseerde hem weinig wat de anderen deden, zolang er maar geen bemoeienis kwam. Het duurde alleen even voor de koffie gezet was, gezien de dame de bonen graag vers liet malen door een machine met de nodige geluiden.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Apr 10, 2017 10:00:56 GMT 1
Het wakker worden was iets wat meerdere malen per nacht gebeurde. Ze was een lichte slaper, ze kon zichzelf dan ook niet veroorloven om door dingen heen te slapen. Dan was ze een te groot doelwit, maar de herrie die vaak genoeg voorbij haar deur kwam, waren haar zo bekend geweest, dat ze haar ogen weer had gesloten. Haar kamer grensde aan een drukke gang, waar vaak genoeg werd gevochten en waar de gehele dag door wel voetstappen te horen waren. Enkel bij vreemde geluiden kwam ze haar kamer nog uit, maar omdat het vroeger was omdat ze bang was en niet naar buiten durfde. Was dat vervangen door desinteresse, ze hoefde het niet te weten, tenzij het belangrijk was. Ze had niet het gevoel dat ze veel geslapen had deze avond, ging door haar brein toen ze haar wekker uit drukte. Het pakje sigaretten op het nachtkastje was het tweede wat ze aanraakte en met een zucht duwde ze zichzelf overeind er een aan te steken in haar mond. De nicotine in haar longen leek alle stress in zich op te nemen, haar lichaam ontspande iets, terwijl ze zichzelf probeerde uit bed te krijgen. De dame had er geen zin in vandaag, dat was haar conclusie. Toch had ze haar lichaam uit bed weten te krijgen en liep ze naar een aangrenzende badkamer, iets wat ze op had geëist en anders ging ze op hun kosten in een hotel slapen. Ze stapte in de douche, haar lichaam zat onder de tattoos en littekens, een combinatie die enkel meer zou worden als ze oud genoeg werd om dit voort te zetten. Tanith moest dingen regelen en als dat het geval was, dan kon ze er beter netjes uit zien. Wat ze dan ook aan trok toen ze uit de douche kwam, was een bloedrood fluweel pak. Haar witte blouse zat netjes tot het bovenste knoopje dicht en haar zwarte pumps zorgde ervoor dat ze er over het algemeen classy uit zag. Ongeacht van de tattoos die nog steeds zichtbaar waren in haar hals.
Ze sloot de deur achter zich, schoof de sleutel in haar broekzak en voegde zich tussen de menigte. Iedereen liep hier voor een ander doel, allemaal echter in een net pak. Het was dan ook een grote 'familie' te noemen en ze waren rijk, iets wat ze dan ook wilde laten zien. "Tanith." Een man grijnsde naar haar en een kleine glimlach verscheen op haar lippen. "Nill." Hij liep met haar mee, iets wat hij vaker deed. Zijn zwarte haren waren netjes naar achteren gekamd, zijn blauwe ogen keken haar onderzoekend aan en hij was haast aandoenlijk te noemen met zijn wipneusje en lach die als het ware standaard op zijn lippen stond. Echter moest je hem niet onderschatten, hij was een harde als het erop aan kwam. Hij zat hier al een tijdje, toen zij jong was was hij er al. Vanaf dat moment wist ze hem niet te onderschatten, hij oogde onschuldig aan de buitenkant. Maar hij was een van de eerste die haar had verkracht, toch moest ze met hem samenwerken en deed ze dat alsof er nooit iets tussen hen gebeurd was. Maar ze was niet van plan om hem te redden als haar eigen leven daarmee in gevaar ging komen. "Je weet wat je te doen staat?" Ze keek hem vragend aan, haar blauwe ogen keken hem met een frons aan. "Ja, weet jij wat jij moet doen?" Kaatste ze hem iets minachtend terug en de man lachte. "Natuurlijk, ik mag weer schieten, hoe zit dat met jou?" Daar ging dit over, hij voelde zich weer eens belangrijk omdat hij iemand moest vermoorden. "Jij zorgt er voor dat we geen handels partners meer hebben, ik zorg ervoor dat deze er weer bij komen." Daar had hij niks van terug en een onschuldige glimlach kwam op haar lippen, terwijl hij duidelijk naar woorden zocht. "Daag." Was haar simpele antwoord en ze sloeg een gang in. Geërgerd zuchtte ze om het gesprek, het lef... Ze had hem graag een kogel gegeven, maar eerst eten. Ze liep de keuken in van het gebouw, een die eigenlijk alleen door haar gebruikt werd, de rest had een eigen huis en haard om naar terug te gaan. Het werd simpel brood en een shotje whiskey en met dat achter de kiezen, liep ze naar buiten, op zoek naar wie ze moest hebben.
Het was zoals gewoonlijk druk in de straten en hoewel ze wist in welke zaakjes haar 'doelwit' zat, dan nog was het handig om hem op een andere manier te vinden. Ze liep hier nu al enkele dagen rond om hem te vinden, maar het was haar nog niet gelukt hem te vinden. Tanith had verschillende adressen meegekregen, maar niemand die hem echt leek te kennen, geen zwerver had hem echt gezien en degene die hem dan kende, hadden geen idee waar nu eigenlijk zijn vaste woonplaats was. Vandaag was ze echter van plan hem te vinden, het had nu lang genoeg geduurd. Ze liep binnen bij enkele zaakjes, nam hier en daar een water en ging weer verder. Weer duwde ze een deur open en stapte het zaakje binnen, een simpele coffeeshop, maar het was mogelijk dat hij hier zat. Er zaten wat mensen aan een waterpijp, geen van hen was naar wie ze op zoek was. Ongeïnteresseerd liep ze richting de bar, er zat nog een iemand. Maar omdat hij zijn jas aan het uittrekken was, kon ze geen goed beeld van hem krijgen. "Een koffie en een grammetje... Amnesia." Was haar bestelling, ze gaf het geld aan de vrouw achter de bar, deze haar de gram wiet al gaf en bezig ging aan de koffie. Nu gingen haar blauwe ogen naar de man die als het ware 'langs' haar zat en een grijns kwam op haar lippen. Dat was hem, eindelijk. Ze bekeek hem dan ook wat langer als nodig, was er niet geheimzinnig over. Zijn kleding was misschien wat gehavend, hij zag er niet verkeerd uit. Waarschijnlijk was het een zwijn zoals de meeste mannen, maar ze was hier enkel voor zakelijke doeleinde, zolang ze deze maar goed kon afhandelen. Uit haar zak haalde ze een grinder, terwijl ze van de balie een vloeitje en tipje pakte. Het was te zien dat de dame dit vaker deed, het tipje werd makkelijk gerold en op het vloeitje neer gelegd. Een sigaret moest er deels aan geloven en werd iets leeggestrooid om samen met de wiet een joint te vormen. Ze likte hem simpel dicht en een bijna perfecte joint was het resultaat. Nonchalant stak ze hem op en nam enkele hijsjes en keek naar de man die twee krukken van haar haar zat en reikte de joint naar hem aan. "Het ziet ernaar uit dat je wel iets kunt gebruiken." Zei ze met een speelse glimlach op haar lippen en een knipoog kon niet ontbreken.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Apr 10, 2017 20:18:55 GMT 1
Straatgeluiden mengden zich kort met de sfeer van de coffeeshop, een zacht geklik van hakken en een korte schuif op een kruk aan de bar. Het was vast weer een bezoeker, of bezoekster, je wist maar nooit in deze stad. Hij knikte naar de dame achter de bar toen zij hem zijn koffie bij hem neerzette en hield zich voornamelijk bij zichzelf. Er was geen interesse voor zijn omgeving, gezien de meesten die hier kwamen vaste klanten waren. Toch, er begon zo langzamerhand iets te kriebelen, een lichtelijk onaangenaam en wat koud gevoel bekroop zijn rug, ondanks de neutrale grijze trui die hij droeg. Uiteindelijk gaf hij toe. Toen de man opzij keek naar degene die ook aan de bar was aangeschoven, maakte het onaangename gevoel plaats voor tegelijk een nieuwsgierigheid en een argwaan. De jongedame keek hem opvallend lang aan nadat zij haar bestelling had gedaan. Het bloedrode pak dat zij aanhad, getailleerd en wel, was een opvallend iets, het trok zonder meer de aandacht. Een glimp van tatoeages bij haar hals en slanke handen, lang blond haar en een typische grijns rondom haar lippen. De man trok lichtjes met zijn mondhoek toen zij bezig ging met het rollen van een joint, onduidelijk of er iets positiefs aan was. Het geheel stond haar niet verkeerd, maar het was niet een impuls geweest, waarschijnlijk een bewuste keuze. Dit was geen normale verschijning, maar tegelijkertijd niet zijn type wist hij nu al en probeerde het letterlijk links te laten liggen. Desondanks was haar verschijning het middenpunt voor een moment. Degenen bij de waterpijp hadden haar ook bij binnenkomst bekeken en bespraken zachtjes wat dingen nu. Met een lichte zucht om wat gedachten te wissen, nam hij zijn koffie op en probeerde voorzichtig te proeven of het al drinkbaar was, gelukkig al wel. Het was nog guur weer buiten en alle beetjes warmte konden helpen bij het verdrijven van de aanwezige kou. Ondertussen leek de jongedame zich wel te vermaken met het afronden van de joint, klikken van een aansteker, een aanvulling op de al aanwezige welbekende lucht in deze zaak. Er bewoog zich iets in zijn ooghoek, hij zette zijn koffie neer en keek terug naar haar. Haar woorden drongen goed tot hem door en hij vernauwde licht zijn ogen bij het aanbod van de vers gerolde joint. Het stond hem niet geheel aan en de knipoog deed een beetje de duit in de zak. De verleiding was er wel, maar de interesse tot een gesprek kwam amper mee en hij schudde zijn hoofd. "Ja, maar toch nee, bedankt. Hoe lang deed jij erover om mij ergens te treffen?" Ondanks de uitnodiging tot gesprek, bleef zijn argwaan wat rondhangen en was hij op zijn hoede. Zij bleef nog altijd een te goed geklede vreemde, ook al was dit een 'veilige haven' voor hem. De kleine ondervragingen bij de zwervers was hem niet voorbij gegaan, specifieke vragen waren gewoon vreemd. Waarom was dit belangrijk voor haar om hem te willen ontmoeten of zien? Het verbaasde hem wel enigszins dat zij na een aantal dagen het nog steeds had volgehouden. Het vergde dan toch specifieke informatie en doorzettingsvermogen om dit voor elkaar te krijgen. Een vaste verblijfsplaats? De laatste was in Moskva, als zij daar ook nog had gezocht, was het helemaal apart geweest. Zijn zit bleef richting de bar en hij liet zijn armen rusten op het hout, zijn rechterhand klooide een beetje aan de trui om zijn linker onderarm. Hij oogde relatief rustig in het gevolg van zijn afwijzing tot een ijsbreker, zachtjes kraakte er iets aan zijn onderarm. Hopelijk was dit zo snel mogelijk over, anders liet hij haar wel fluiten naar verdere pogingen tot nader komen. Desnoods werd het stennis schoppen op straat, om dan in de menigte te mengen om weg te komen. Zijn gedachten draalden af terwijl hij nog een slok nam van zijn koffie. Precies goed nu, waar het eerder heet was, en waarschijnlijk ook een van het weinige goede wat deze dag brengen kon. De mogelijkheid bestond dat dit nog een lange staart kon krijgen en dat was precies waar de hoop niet op gevestigd was.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Apr 12, 2017 21:07:10 GMT 1
Tanith had in de gaten dat ze over haar aan het praatte waren, maar vond ze dit erg? Nee, heerlijk ergens. Ze was het middelpunt van een gesprek en zij wist dat als iemand irritant begon te worden, ze een simpele handeling kon ondernemen om hen te doen stoppen. Het was misschien bloederig, maar zolang zijzelf het niet op hoefde te ruimen was er geen probleem. Ja, maar toch nee? Ze glimlachte en zette de joint weer tussen haar lippen, hoe lang ze erover deed om hem te treffen. Leuke vraag, dacht ze terwijl ze een hijsje nam. De koffie werd voor haar neergezet en ze bedankte de vrouw vriendelijk en nam de kop in beide handen om hem naar haar neus te verplaatsen. De geur kwam haar tegemoet, heerlijk. Het leek er dan ook niet op alsof ze haast had om zijn vraag te beantwoorden. Ze was ontspannen, niks wees erop alsof ze ook maar iets van plan was. Ze blies tegen haar koffie aan, zodat het sneller koud zal worden, maar leek toen toch bereid te zijn om zijn vraag te beantwoorden. "Even maar." Ze haalde haar schouders op. "Je verbergt jezelf goed." Weer een knipoog, terwijl ze met haar andere hand boven de mok hing om net wat warmte op te vangen. Tanith draaide zich rond op haar kruk om met haar ellebogen op de bar te kunnen hangen. Rustig bekeek ze de mensen die er zaten, gelukkig was er niemand die ze kende en hoewel ze van haar wegkeken wanneer hun blikken kruiste, leek er niks vreemds te zijn. Enkele hijsjes werden weer genomen en ze keek terug naar de man aan de bar. Maar in plaats van dat ze meteen haar mond open deed, was het nu haar beurt om haar colbert aan te doen, satijn was mooi, maar ontzettend wam. De blouse was net zo mooi afgewerkt als het jasje wat ze aan had. Het leek op maat te zijn gemaakt en de manchet van de blouse was zwart, met vierkante gouden manchetknopen, deze eenzelfde rode steen hadden als de kleur van haar broek en colbert. Na even draaide ze terug om en nam een slokje van haar koffie, waarna ze haar aandacht weer op de man legde. "Ik ben hier enkel om een simpele afspraak te maken." Zei ze vriendelijk, dit was niet vijandig, dit was juist om een deal te sluiten. Niks vreemds aan in deze wereld, maar je moest wel bij de juiste mensen zijn. Daarbij was zijzelf niet eens aanwezig bij de afspraak die ze hier kwam maken, maar daar was ze nu eenmaal voor; om ervoor te zorgen dat andere op hun kont mochten blijven zitten.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Apr 13, 2017 20:55:48 GMT 1
De algehele relaxte houding van de dame was een contrast op de zijne, maar het totaalplaatje ook. Hij hield zich dicht naar de schaduwen en mengde zich zoveel mogelijk, terwijl zij bewust de aandacht wilde aantrekken, wat haar ook lukte. Het groepje bij de waterpijp bleven wat smiespelen, maar lachten daarna om een grap van één van hun en vervolgden hun onderwerp naar het dagelijks leven, er was niets bijzonders aan de hand. Helemaal niets, misschien stelde de man zich wat aan, al had hij evengoed nog steeds geen reden om zijn licht opgekomen verdediging te laten zakken. Wie benaderde hem in godsnaam, op klaarlichte dag, vanuit het niets? Voronoi bekeek even hoe de eigenaresse van de coffeeshop de koffie voor de ander neerzette, vanuit zijn ooghoek keek hij toe hoe zij ontspannen de geur van haar koffie in zich opnam en zijn vraag beantwoordde. Misschien was het helemaal niet nodig om zo te doen, al hield hij zijn hand nog bij zijn onderarm. Haar tweede knipoog had waarde na haar antwoord, de zwerver maakte een zachte grinnik met een lichte krul bij zijn mondhoek voor hij zijn koffie leegdronk en de kop terugzette op de bar. Toegeven op een situatie was zichtbaar moeilijk, hij bleef zijn reservatie houden, maar hij ging alsnog wat anders zitten, meer open. "Dat mag ook wel. Het is geen waterdicht netwerk, degenen met ervaring in zoiets zien het wel. Of jij geluk hebt of het werkelijk ziet, weet ik nog niet," reageerde hij en pakte zijn jas hij de rits, reikte in de binnenzak en haalde er een pakje sigaretten uit. Liever bleef Voronoi scherp voor nu, maar om de spanning wat meer af te laten vloeien was een normale peuk toch wel handig. In een automatisme haalde hij er een sigaret uit, stak die aan tussen zijn lippen en stak vervolgens het pakje met de aansteker weer terug in de binnenzak van zijn jas. Toch sloop er weer een bedenking in zijn expressie toen de dame begon over een afspraak. Iets te snel open geraakt? Hij wist het nog niet. "Een afspraak voor wie? Ik neem aan dat jij enkel voor het opsporen bent en verder moet oprotten van die persoon?" fronste de man licht terwijl hij haar recht bleef aankijken, met weinig marge voor de rest van haar gelaat voor nu. Soms keek hij nog wel weg voor opvallende geluiden, zoals van buiten de deur of vanuit de keuken als de eigenaresse weer bezig was met de vaat van de afgelopen uren. Zo'n afspraak kon hij niet zomaar aan zich voorbij laten gaan, mits het interessant genoeg was. Ergens was hij wel benieuwd naar wat het zou kunnen zijn, en als het werkelijk op tafel kwam, of er iets degelijks van uit te halen was. Wist de jongedame voor hem eigenlijk wel wat hij betekende in bepaalde gebieden van deze stad, waarom hij een dergelijk netwerk van bepaalde plekken en zwervers heeft opgezet als dekmantel? Zachtjes blies hij zijn rook weg van haar. Het waren enkel bedenkingen, het zou vreemd zijn om dit allemaal te vragen, gezien het de afstand tussen hun dan gelijk een stuk korter zou worden. Maak geen bond, houd het zakelijk.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Apr 15, 2017 13:49:11 GMT 1
Hoewel het niet de normaalste zaak van de wereld was om relaxed te zijn tegenover een gang leider, was Tanith dit wel. Ze waren in een openbare ruimte en toen ze omgekeerd op de barkruk had gezeten, zag ze niemand die eruit verdacht uit had gezien. De wiet die langzaam haar brein bereikte zorgde voor een aangename rust en hoewel dit een heel ander soort conversatie was dan ze gewend was, leek ze zichzelf er niet druk om te maken. Ze wist ook dat het lastiger was om iets uit te halen in een openbare ruimte, dan bijvoorbeeld in een base. Daar had ze zeker wel de rust getoond, maar was ze ook meer op haar hoede met wat ze zei en deed. “Zullen we het maar geluk noemen.” Zei ze met een glimlach. Hoewel ze enkele zwervers in de gaten had gehouden, was er maar weinig waar ze veel informatie vandaan kreeg. Het waren meer de vaste klanten van verschillende zaakjes die hem hadden gezien. Het navragen was een klus geweest die ze aan andere had toegewezen, het was te opvallend als ze dit zelf ging doen. Enkel bij de zwervers had ze navraag gedaan en was toen tot de conclusie gekomen dat het te opvallend zou zijn als ze zelf ook nog zaakjes binnen ging lopen om navraag te doen. Hij stak zelf een sigaret op en Tanith dronk een slokje van de koffie, het duurde altijd even voordat ze dat effect in zich opnam, vooral omdat ze dagelijks zoveel mokken dronk en haar lichaam er haast aan gewend leek te zijn. Haar blauwe ogen keken hem weer aan toen hij vroeg voor wie ze kwam om een afspraak te maken. Hij nam aan dat ze enkel voor het opsporen was en verder kon oprotten van die persoon. Ze schudde haar hoofd met een kleine glimlach. “Het zal voor mij niet zo makkelijk zijn om op te rotten.” Zei ze rustig en keek naar hem, ze had een kleine glimlach op haar lippen. De normen en waarde die in hun eigen base van toepassing waren op hun leider, gebruikte ze hier niet. Bij hun leider was het niet toegestaan op hem in de ogen te kijken, niet te spreken voordat hij het aan gaf en een hand geven was al helemaal uit den boze. Zo waren er meerdere ongeschreven regels hoe om te gaan met hun baas, maar ze wist dus niet hoe het bij deze leider zat. Maar ze leek er weinig tot geen aandacht aan te besteden met haar speelse manier van kijken en doen. Het kwam voor een groot deel omdat ze in een openbare ruimte waren, maar ook omdat Tanith over het algemeen nogal ongepast was en vaak genoeg bijgebracht moest worden hoe ze dingen nu eigenlijk deden. “Dit is de opdracht waar ze me op hebben gezet.” Was haar rustige antwoord en waarschijnlijk begreep hij hiermee dat ze dus lid was van de gang waarvoor ze een afspraak vroeg. “Het is voor de ‘Skulls’.” Begon ze rustig en met een klein glimlachje nam ze een slokje. Nog steeds was ze kalm en leek ze geen haast te hebben, ook niet alsof het een bedreiging kon vormen voor hem. “Over uitbreiden, samenwerken en hoe de stad erbij staat.” Veel meer hadden ze haar niet meegegeven, natuurlijk hadden ze haar niet teveel informatie gegeven. “Meer informatie kan ik je helaas niet geven.” Zei ze eerlijk, Tanith had weer enkele slokjes genomen en zette toen de lege mok op de bar neer. Ze hadden haar nu niet bepaald met veel informatie op pad gestuurd, om hem te vinden misschien wel, maar niet voor welke doeleinde ze hem wilde spreken.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Apr 15, 2017 14:21:35 GMT 1
Geluk was zeldzaam deze dagen, en zij leek het op zich wel getroffen te hebben. Evenals de wiet, die haar een beetje meehielp om relaxed te blijven. De geur bleef wel aangenaam ruiken, maar hij hield het bij zijn sigaret waar hij een beetje mee speelde voor hij wat as af tikte boven een asbak. De openbare ruimte hielp wel mee om de neutraliteit erin te houden, al was het voor hem nog het meest vertrouwd, nog een puntje geluk voor haar. Het gebruiken van een ander voor de zaakjes was hem enkel verteld tussen neus en lippen door, de dame achter de bar had hem erover verteld in geuren en kleuren. Zij was dan nu niet zo spraakzaam, maar vraag haar hoe haar dag was, dan zal zij werkelijk een blik opentrekken en geen details bespaard laten. Het nadeel was dat zij niet altijd relevant was erin en zo de draad van de vraag kwijtraakte, waarna je weer een aantal zinloos besteedde minuten verder was eer je weer terug was op het onderwerp. Voronoi had het al vaker ondervonden, en nam het maar voor lief. Haar blauwe ogen ontmoetten zijn bruine weer, hij hield zijn hoofd licht scheef in haar reactie dat zij geen gemakkelijke was om weg te krijgen. Dat geloofde hij op zich wel, waarna zij over haar opdracht begon. Een gang genaamd de 'Skulls', die wilden praten over uitbreiding, hoe de stad erbij staat en.. samenwerking. En meer kwam er ook gewoon niet uit haar. Het scheelde dat zij wist hoe met zo'n opdracht om te gaan, maar het woordje 'samenwerken' stond hem al gelijk tegen en hij keek weg om weer een trekje van zijn sigaret te nemen. Eigenlijk om de tijd te nemen om erover na te denken. "Strak bezig, dat wel," mompelde de man en schudde zijn hoofd, "ik heb al eens eerder gehoord van de Skulls.." Zover hij wist, waren de Skulls vooral 'ondergronds' bezig, uit het zicht en bereik van de meesten in het dagelijks leven. Meestal kwamen zij enkel tevoorschijn, zoals nu, om dingen te regelen en af te handelen. Snel, altijd zakelijk en nooit een bedenking. Ongeveer hoe hij zijn eigen gang in elkaar had gezet, al hadden zij hun wortels niet gevestigd in eventuele handel, maar voornamelijk contracten. Opruimen hier, rechtzetten daar.. dat soort dingen. Vooral niet teveel vestigen in één richting, in beweging blijven was nog altijd het beste, zoals hij het altijd al had gedaan. "Maar meer instemming ga ik niet teruggeven. Als zij zo nodig willen samenwerken, hadden zij mij al jaren terug kunnen benaderen, in het begin van alles," gaf hij zijn bedenking aan en keek naar de jongedame in het bloedrode pak, "mijn intenties gaan waarschijnlijk een volledig andere kant op dan dat zij willen." In de tussentijd werden de lege mokken zwijgend door de bardame opgepakt en naar achteren gebracht, zachtjes rinkelden ze in de keuken bij het neerzetten van de rest van de vaat. Met een zucht stond de man op van de kruk, deed zijn sigaret tussen zijn lippen en pakte zijn jas op om die weer aan te trekken. "Zij zijn laat. Het lijkt erop dat zij onder hetzelfde geluk werken als dat jij momenteel doet. Succes ermee," groette hij af en drukte de sigaret uit in de asbak, om vervolgens zonder omkijken naar de deur ging om naar buiten te gaan. Het was duidelijk zijn interesse niet om ook maar in de buurt te komen van de Skulls, laat staan om nog verder te luisteren naar de jongedame. Wat zij nog verder te vertellen, zal hem een zorg zijn, dit had voor hem al langer geduurd dan hij oorspronkelijk van plan was, andere zaken terug in de base hadden zijn aandacht nog nodig na een turbulente ochtend.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Apr 15, 2017 15:08:15 GMT 1
‘The Skulls’ Een organisatie die inderdaad vaak bezig was. Hun base was achter een dure kledingzaak, waar iedereen binnen liep en eigenhandig zo de base in kon lopen. Een goede dekmantel en tevens was het onopvallend dat daar mensen in pak in en uit liepen. Zoals ze dacht, ook hij had gehoord over de gang. Dat was ook niet zo moeilijk, de gang was actief en vrij groots in de onderwereld. Vele liquidaties en overvallen kwamen bij hen vandaan. Ze waren dan ook niet voorzichtig met eventuele uitbreidingen. Maar de sfeer veranderde, hij ging niet meer instemming geven en ze keek hem dan ook iets vragend aan. Instemming geven, ze had niet het idee dat ze dat wilde. Als ze de verhalen in de wandelgangen in ieder geval mochten geloven. Hij sprong dus snel tot conclusies, dat was goed om te onthouden voor een verdere conversatie. Ze hadden eerder moeten zijn indien ze een samenwerking wilde en dat hun intenties een andere kant op zouden gaan. Een kleine glimlach, de roddels waren dus de base nog niet uit geweest. Dat was mooi, dan kon hij hem er langzaam over vertellen, hoewel dat niet de bedoeling was, was een samenwerking belangrijk voor dit grote project. Hij stond op om zijn jas aan te doen en even keek ze hem vragend aan, maar hij keek niet meer om toen hij richting de deur liep. Zelf deed ze rustig haar colbert aan om achter hem aan te lopen en hield zijn tempo aan om hem bij te houden. “De intenties liggen dichter bij elkaar denk ik.” Begon ze rustig, terwijl ze om zich heen keek. Nu was ze op de straat, verschillende mensen liepen er rond en hoewel zij wist wie bij hun eigen bende thuishoorde, wist ze niet wie dat bij hem deden. Dus ze was iets meer op haar hoede nu ze buiten was. Toch was haar houding ontspannen, ze viel hem niet aan en dat was ze ook niet van plan. “Gehoord van Operation Hidden Avalanche?” Vroeg ze zacht. Het was een grote operatie geweest van vijftig jaar terug, een gang probeerde hun eigen data weg te krijgen uit de klauwen van de politie en alles te wissen wat mogelijk was. Echter zat niks mee, andere bendes, politie en de specialisten die ze hadden waren niet goed genoeg geweest om dit project tot een goed einde te brengen. Het enige wat het op had geleverd, was dat de bende bijna als geheel opgepakt kon worden. Nu, vijftig jaar later, was het aan de leider van the skulls om dit project opnieuw leven in te blazen. Echter op een andere manier, in plaats van tegenwerken, zou hij zorgen dat de bendes samen zouden werken en daarom was Tanith nu hier, althans, dat was wat ze dacht. “Operation Black Redemption, is hieruit voortgekomen en ik denk dat dit de rede is dat ze je willen spreken. Maar, dit heb ik jou natuurlijk niet verteld.” Zei ze zacht en met een kleine glimlach. “Er zullen geen verliezen zijn en niet meer inspraak, maar een simpele samenwerking voor een project.” Haar blauwe ogen richtte ze weer voor zich, hoewel ze dit niet geheel zeker wist, was het een belangrijk onderwerp van de dag op hun base. Waren ze echt in staat dit tot een goed einde te brengen? Want dat was iets wat iedereen zou willen. Waarom ze hem dit vertelde? Omdat ze hadden aangegeven dat deze afspraak MOEST komen, als haar dit niet ging lukken, hadden ze niks aan haar. Dat hadden ze haar versteld en ze was dan ook van plan om voor deze afspraak te zorgen. Ook al ging het haar misschien een hoop moeite kosten.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Apr 15, 2017 15:48:46 GMT 1
Veel gedachtes had hij verder niet bij The Skulls, behalve wat hij wist. Hij had bewust hun nooit opgezocht, nooit erachter gezocht waar zij werkelijk waren, gezien dat alleen verdachte situaties opleverde en dus ook meer spanningen in de straten. En daar was het al een grote puinhoop, zelfs zonder al teveel bemoeienis van de gangs in het daglicht van de wijken en de stad in het geheel. Alles bij elkaar moest het zo blijven, het was nodig om te overleven. En toch voelde hij zich gestoord. De jongedame was blijkbaar achter hem aan gegaan, op haar zwarte pumps en tussen de mensen door. Hij mengde zich moeiteloos daartussen, bedacht zich nog iets over de intenties, maar schudde dat van zich af en bekeek de mensen om zich heen. Zij waren niet op hem aan het letten, dus keek hij naar de hoek van de straat die de boel verbond met meer van het centrum, waar een duo zwervers zich bevond. Bij het ontmoeten van blikken keken zij gelijk weer weg, en de man wist genoeg voor hij de stoep op ging. Het klikken van hakken nog steeds in zijn buurt. Voor een gevel van een kleine supermarkt draaide de zwerver zich opeens om naar de jongedame en was zichtbaar geïrriteerd door haar achtervolgen, al bleef hij nog wel ontvankelijk voor een eventuele woordenwisseling. Hij stak zijn handen weg in zijn jas en bleef gereed om weer verder te lopen. "Van Hidden Avalanche heb ik gehoord, maar ik weiger een samenwerking tot ik werkelijk meer weet." Het leven op straat bleef langs hun heen lopen, een enkeling keek een beetje vreemd naar hun, maar keken snel voor zich uit zodra ze merkten dat hij keek. De irritatie ging samen met een genoeg koelheid om invloed te houden op de directe omgeving, hij werd afstandelijk en verplaatste zijn gewicht van zijn rechtervoet naar zijn linker, plaatste zijn rechter lichtjes naar achteren en draaide zich wat weg. "Operation Black Redemption kunnen ze vergeten. Zoals ik al zei, dit hadden zij eerder moeten oppakken, zo'n vijf jaar terug. Daar startte het, in de havens. Misschien is Attack meer voor reden vatbaar als gebruikelijk, en anders niks," gaf hij schamper antwoord, "zij hebben meer nodig voor een eventuele overtuiging." Echt veel geduld had de man niet, gezien hij weer verder liep. Te lang stilstaan op straat maakte hem wat ongemakkelijk, ondanks dat het zijn terrein was, hij wist er veel van. Misschien ook wel te veel, overal kon er wel wat zitten en de politie was ook nooit te ver weg. Verderop waren er alweer twee op hun ronde bezig, vreemd genoeg te voet, meestal reden ze rond. Desondanks was hij alsnog op zijn hoede, maar evengoed bereid om hun te misbruiken en in de weg te laten komen van de blonde jongedame. Want dit begon serieus op zijn zenuwen te zitten, zeker dat verdomme getik van hakken. Een man kon hij tenminste nog overtuigen om te stoppen hem te volgen met een goede hoek op zijn kaak. Waarom in godsnaam moesten zij een vrouw sturen?
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Apr 15, 2017 16:07:55 GMT 1
Enkele mensen keken haar boos aan terwijl hun schouders elkaar met een klap raakte, maar Tanith besteedde er weinig aandacht aan. Haar blauwe ogen waren op de man gericht waar ze weer in gesprek mee moest komen en toen hij met een geïrriteerde blik omdraaide, zei dat genoeg. Hoewel ze haar verhaal deed, leek de man niet echt in te zijn voor een gesprek. Maar ze liet zichzelf niet tegenhouden. Daarom begon ze haar verhaal. Hij weigerde een samenwerking tot hij werkelijk iets wist. Had hij niks opgekregen uit het eerdere gesprek? Zij was hier om een afspraak te maken, zodat ze dit alles juist konden bespreken. Ze hadden dit eerder moeten aanpakken en misschien was Attack meer voor reden vatbaar, anders niks. Ze hadden meer nodig voor een eventuele overtuiging? Een frons, waar had hij het over? Dit was niet de overtuiging, Tanith had niet alle informatie en hoe ze dit alles zouden aanpakken, ging juist besloten worden onder de leiders. Niet dat er geen basis idee was, maar de details waren nog niet helemaal gereed voor uitvoering. Een zucht rolde over haar lippen toen hij weer verder liep. Deze man... Ze had zoveel zin om hem op zijn neus te slaan, of een kogel door zijn lichaam te knallen. Maar ze hield zich in, netjes, zoals het hoorde. De irritatie van de man wekte ook haar eigen irritatie op dat hij niet leek te begrijpen waarom ze hier was. Niet zodat hij het woordje 'ja' uitsprak om mee te doen in dit alles. Maar een ja, zodat hij een gesprek aanging over dit alles. Tanith nam een diepe teug adem om zichzelf tot rust te krijgen en stapte daarna weer achter hem aan. Hij leek het duidelijk niet helemaal te begrijpen, dus het enige wat ze kon doen, was uitleggen dat de afspraak geen 'ja' betekende op een eventuele samenwerking. "Als je een datum, tijd en plaats geeft; dan zullen ze je de details uitleggen. Vanuit daar kun je de keuze maken of jullie willen samenwerken of niet." Ze had haar rust teruggevonden en sprak hem dan ook vriendelijk toe. Hoewel ze zichzelf van binnen helemaal niet zo vriendelijk voelde als dat ze zichzelf voordeed op dit moment. "Zoals ik al aangaf, dit gaat om een simpele afspraak en jij mag zelfs bepalen waar deze plaatsneemt." Nu glimlachte ze naar hem, ook omdat ze hoopte dat hij het hiermee begreep. Maar ook dat hij in ging stemmen voor een gesprek, dit kon voor haar een serieus probleem zijn als hij de afspraak af wilde blazen.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Apr 15, 2017 16:47:56 GMT 1
Tijdens het lopen tussen de mensen door begon zijn irritatie en later ook koppigheid de overhand te nemen. Haar doorzettingsvermogen was waardig voor bewondering, sowieso, maar snapte zij überhaupt geen verkapte 'nee'? Hij deed geen moeite om zijn emoties op te bergen en straalde het nagenoeg uit, sloeg een andere straat in die weer wat meer verlaten was en om de agenten verderop te vermijden. Eventueel kon er een uitweg zijn in deze zijstraat, even verderop in een steeg, maar het lag er aan hoe ver dit zou gaan. Voor zijn gevoel al te ver. "Steek die verdomme afspraak waar het nodig is om jou te plezieren, je kan het bekijken!" trok hij met een snauw de streep, sloeg haar vriendelijkheid figuurlijk in de wind en negeerde alle eventuele uitleg tot het samenkomen voor een simpele afspraak. Van allerlei keren dat andere gangs en personen het hebben geprobeerd, draaide het uit tot een riskante situatie met gewonden en doden. En nog lang niet altijd door zijn toedoen. Al die mislukte afspraken en heftigheid hebben hem behoorlijk in het negatief laten denken over alles wat daar maar in de buurt kwam. Mensen die hem niet kenden op dat gebied, grepen dan ook vaak er net naast. Momenteel zocht hij dan ook naar een uitweg en wilde deze in het bloedrood gehulde figuur van zich af schudden, namen deden er toch al niet toe, details waren niet meer nodig. Misschien was het ook onnodig om zo te reageren, hij had er geen idee van terwijl hij zichzelf blokkeerde van de dingen van buitenaf. Blijf op straat, sowieso, maar die steeg waren ze ondertussen al aan voorbij. Dan maar regelrecht naar een plaats waar zij vaak samen kwamen. Regelrecht een ogenschijnlijk verlaten gebied in met grote passen, niet meer omkijkende naar haar. De hoge gebouwen van kantoren en winkels door elkaar gemixt maakten plaats voor meer vervallen panden die soms kraakten, de wind maakte her en der een hol geluid en niemand leek hier echt te komen. Toch leefde hij wat op, floot tussen zijn tanden en schoot opeens weg tussen een aantal kisten door, een steeg in en kort daarop was het akelig stil na hooguit een paar passen. De zwerver, die niet oogde als een persoon die veel actie had, was opeens 'verdwenen' en nergens meer te horen, het stadse leven gonsde alleen nog in de achtergrond en lokte de eventuele verdwaalde personen weer terug daarnaar toe. Maar waarnaar toe hij was gegaan, was onduidelijk. Al was zijn weigering tot meewerken nu meer als duidelijk.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Apr 15, 2017 17:47:59 GMT 1
Ze had hem uitgelegd wat er aan de hand was en meer informatie gegeven die ze eigenlijk had mogen geven. Maar dat maakte niet uit als hij begreep dat dit alles voor beide partijen een plus kon zijn. Echter was de snauw genoeg, ze kon het bekijken en abrupt kwam ze dan ook tot een halt, dit ging niet werken. De man was niet over te halen en ze was ook niet van plan om achter hem aan te lopen. Wat ze had moeten doen, was haar niet gelukt. Hem nog meer pushen ging haar hier niet helpen en ze keek hem dan ook na. Haar blauwe ogen wendde zich af toen iemand tegen haar aan botste en ze met moeite zichzelf overeind kon houden. Terug naar de base… Een zucht, terwijl ze met langzame passen terugliep. Langzamer kon ze niet lopen, anders zag ze er zwak uit. De winkel was iets uit het centrum en toen ze de dure winkel binnen stapte, keek de man achter de balie dan ook op. “The Needle wil je graag zien.” Was zijn ‘welkom’ en Tanith knikte. De bekende glimlach op haar lippen, deze haar ogen bereikte, maar als je haar kende; zag je dat dit gespeeld was. “Dankje.” Zei ze dan ook en liep naar achteren. Overal kreeg ze te horen dat hij haar wilde spreken, overal. Iedere hoek die ze om liep zorgde ervoor dat iemand anders haar vertelde waar ze naartoe moest. “Ik ben al onderweg.” Sprak ze rustig terug en liep de lange gangen door, de zenuwen begonnen op te komen, terwijl ze nadacht over hoe dit te brengen. De donkere houten deur kwam dichterbij en ze slikte dan ook, in gedachte probeerde ze zichzelf te kalmeren. Voor de deur aangekomen klopte ze op de deur. “Binnen.” Kwam er achter de deur vandaan en dat deed Tanith, ze opende de deur en werd verwelkomd door de donkere ogen van een kalend wordende man; deze achter een antiek, houten bureau zat. Ze keek naar zijn colbert, in de ogen kijken was niet de bedoeling en langzaam kwam ze dichterbij. “Tanith, spreek. Hoe ging het?” Zijn stem was schor, laag en vooral, kalm. Hoe ging het… Enkele seconde tikte bij en ze keek naar de klok die dit geluid maakte om daarna haar ogen op het bureau te richten. “Hij wilde geen afspraak, de volgende keer zal-“ Een vuist op tafel liet haar bijna opschrikken en naar hem kijken, ze kon zichzelf echter in bedwang houden en kon zijn ogen nog ontwijken. “Wat bedoel je?” Onderbrak hij haar. “Hij wilde geen samenwerking.” Herhaalde ze rustig en een stoel schoof weg, voetstappen kwamen dichterbij. Toch bleef ze naar het bureau kijken, maar dat was misschien een fout geweest. Maar ergens wist ze wat er ging gebeuren, in een soepele beweging werd het stof van haar colbert doorboord, de blouse en daarna haar huid. Deze man had niet voor niks de bijnaam; The Needle. Een priem was zijn favoriete wapen en ze voelde hoe hij die langzaam dieper en dieper duwde terwijl zij bleef staan. Moest blijven staan. Zacht gekreun kwam tussen haar lippen door, terwijl ze voelde hoe haar blouse wanhopig probeerde het bloed op te nemen. Maar nu zwakte laten zien, nu wegtrekken was een fout om te maken. Maar haar benen begonnen te trillen, terwijl haar ogen waterig werden. “Hij wilde geen samenwerking.” Mijmerde hij in haar oor, terwijl hij nu een harde zet gaf met zijn hand en een schelle schreeuw toch uit haar lippen kwam. Terwijl de priem er aan de andere kant van haar arm uit kwam. Hij liep weg, terwijl Tanith maar weinig zag door de tranen in haar ogen. Een zoemer ging en enkele mannen kwamen binnen lopen. “Jullie weten wat te doen.” Was zijn antwoord en ze werd aan een pols gepakt. Echter was ze niet van plan om zichzelf zomaar over te geven aan de dood. Een man kreeg een vuist in zijn gezicht, de andere een elleboog en zo vocht ze zichzelf vrij. Ze wilde de deur door rennen, maar een schot zorgde ervoor dat ze stilstond, bloed begon uit haar zij te sijpelen en hierdoor hadden de mannen nu genoeg tijd om haar mee de deur uit te nemen. “Eindelijk.” Grijnsde Nill en begon de knoop van zijn broek lost te maken. Zwarte vlekken speelde voor haar ogen en toen de man dichterbij kwam, gaf ze hem een kopstoot. Maar toen ze zichzelf omhoog duwde, zag ze dat ze vastgebonden was aan twee pinnen die uit de grond staken. “Nill, laat me gaan.” Sprak ze zacht en de man lachte. “Hier heb ik al zo lang op gewacht en dan jou ook nog mogen doden.” Hij keek haar met een grijns aan en liep haar richting in, trok haar in een staande positie. Hoeveel mannen er in de kamer waren, wist ze niet. Maar al snel raakte ze iedere vorm van gevoel kwijt in haar lichaam. Tanith wist niet meer wat er gebeurde en hoewel ze de pijn, vernedering en bewegingen voelde, was ze niet in staat om er goed op te reageren. Hier en daar stompte ze iemand, gaf ze hen een kopstoot, stak of schoot ze iemand als ze een wapen bemachtigde. Hoe lang het duurde? Ze had geen idee, het leken dagen. De pijn was onverdraagzaam, de steken die haar lichaam kregen waren pijnlijk en hier en daar voelde ze een kogel. Ze ging sterven, dat was in ieder geval iets wat zeker was, dacht ze terwijl haar lichaam het niet meer aan kon en wegzakte in een zwarte droomloze slaap.
“Tanith?” Ze herkende deze stem, maar echt erop reageren lukte haar niet. Haar ogen bleven dicht, terwijl deze stem haar bleef roepen. De grond onder haar lichaam leek te bewegen en half opende ze haar ogen. “D-“ Maar ze werd onderbroken. “Ik heb een deal kunnen regelen voor je. Een tweede kans…” Zei hij rustig. Maar de helft kwam maar binnen, waar had hij het over. “Je mag terugkomen bij the skulls, als je die afspraak alsnog weet te regelen.” Tanith kreunde afkeurend, terwijl ze probeerde er woorden van te maken. “Ze denken dat je gaat sterven aan je verwondingen en dat is nog altijd mogelijk. Ik heb wat van je pakken en kleding ingepakt voor als je het overleefd, ook wat geld trouwens.” Zei hij rustig en nu pas merkte ze dat ze in een auto lag. Deze stopte in een buitenwijk, waar een hoop verlaten gebouwen waren. Hoewel ze iets probeerde te zeggen, kwam het er niet helemaal uit. Hij opende de achterdeur en hielp haar enkele slokken water te drinken. “Ik moet je hier achter laten, iets met ratten die je zullen eten. Maar je overleeft dit.” Zei hij rustig en in bruidshouding tilde hij haar op om haar in een steegje op de grond neer te zetten met haar rug tegen de muur. Haar kleding was verscheurd, maar David had zijn best gedaan om haar blouse en broek in ieder geval zo dicht te doen dat er niks te zien was van haar vrouwelijke lichaamsdelen. Ze voelde zich vies en ergens was ze dat ook, opgedroogd bloed, stromend bloed, modder, sperma en alles wat ze maar hadden gevonden om haar te vernederen was op haar neer gegooid. Een tas werd naast haar neergezet en met haar blauwe ogen keek ze vragend naar David. “Ik weet het, ik had niet moeten helpen. Maar… Je hebt mijn leven eens gered en dit was het minste wat ik kon doen. De tas is zelfs niet eens ter sprake gekomen en ze wilde je eigenlijk hier naakt en zonder ook maar iets achter laten.” Hij glimlachte scheef. “Je komt hier wel bovenop. Maar… Als ze merken dat je niet bezig bent met de deal, dan mogen ze je afmaken.” Veel informatie en niet alles leek Tanith helemaal in zich op te nemen, vooral omdat ze af en toe wegviel en hij dan haar wakker moest tikken. “Ik bel je wel.” Sprak hij zacht en keek haar iets bezorgd aan. “Sorry.” Was zijn laatste zin, terwijl hij de auto in stapte om weg te rijden. Haar armen waren zwaar en toen ze eindelijk bij haar gezicht was aangekomen, voelde ze een gescheurde lip en dat ze haar aan een kant een ‘smile’ hadden gegeven. Zacht kreunde ze en duwde ze zichzelf overeind. Het verklaarde een hoop waarom ze niet kon praten. Ze moest naar het ziekenhuis, haar vingers klampte zich om het hengsel van de tas, terwijl bloed overal vandaan drupte. Maar ze had geen kracht in haar vingers en armen, het hengels viel tussen haar vingers door op de grond en met haar andere hand moest ze zichzelf staande weten te houden. ‘Fuck dit’ Was het enige wat er dan ook in haar gedachte opkwam. Alles deed pijn, alles voelde duf en ze moest hier vooral weg. Er waren hier weinig mensen en ze moest iemand vinden om haar naar het ziekenhuis te brengen. Ze moest richting de stad…
|
|