Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 27, 2017 20:35:19 GMT 1
Tanith keek naar zichzelf in de spiegel, het was lang geleden geweest dat ze er zo slecht uit had gezien. Het was lang geleden dat ze zoveel wonden op haar lichaam had. Dit was sowieso ook een toppunt voor Tanith te noemen, nog nooit had ze zoveel wonden op haar lichaam zitten. Nog steeds voelde ze zich dan ook zwakker dan ze was geweest. Niet dat zijzelf altijd bijdroeg aan een goede genezing van de wonden. Een wat ondiepere snee op haar pols werd regelmatig van het korstje ontdaan en dat zorgde er dus voor dat ze weer opnieuw kon wachten totdat het gestopt was met bloeden. Het verband op haar schouder kleurde rood, maar de pijn die ze nog steeds had door de beet was heftig te noemen. Toen hij opstond, was zij op het toilet gaan zitten. Haar hoofd rustte tegen de muur aan en ze wachtte af. Enkele tellen sloot ze haar ogen, ze hoopte dat alles snel weer zou zijn zoals het was. Ze verwachtte van wel in ieder geval. Even dacht ze terug aan de avond waardoor haar leven een wending kreeg en waarom ze nu hier zat, maar achteraf gezien maakte het weinig uit. Dit was iets wat ze al langer wilde doen en nu hadden ze er een goede rede voor. Van dames in een bende hielden 'The Skulls' toch al niet. Ze keek op toen ze de vraag van Voronoi hoorde, of het gangbaar was voor het gewone volk. "Jij bent nooit gangbaar voor het gewone volk." Een kleine glimlach op haar lippen. "Maar ze moeten het er maar mee doen." Zei ze vervolgens wat rustiger, wanneer Voronoi terug zou komen met een shirt, zouden ze weer terug gaan zitten. Als ze had geweten dat ze gebeten zou worden, dan had ze beter aan kunnen geven dat ze geen idee had wat er op het papier stond. Maar ze was te trots om dat toe te geven. Zoals ze ook niet aan gaf dat ook zijzelf krachten bezat, hij hoefde het niet te weten. "Wat neem jij normaal gesproken?" Vroeg ze en keek naar de letters die op de menukaart stond. "Kan ik misschien iets voor jullie te drinken inschenken." De vrouw kwam terug en keek hen beide even achterdochtig aan. Ze vroeg zich duidelijk af waar ze zo lang geweest waren, maar de vraag durfde ze niet te stellen. "Ik wil wel een wijn en koffie en water." Even keek de vrouw haar verbaasd aan, maar schreef het toen op en keek vervolgens naar Voronoi. Een ding was duidelijk, Tanith had geen normen en waarden als het aan kwam op eten bij een café of restaurant.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 27, 2017 21:27:04 GMT 1
Er was geen enkele reden om moeilijk te doen, dus liep hij even het toilet uit na deze van het slot te hebben gedaan, pakte een shirt voor Tanith uit één van haar tassen en zette zijn eigen nog even recht. Bij het terug lopen bekeek de man even de lunchroom, die nog steeds aardig rustig was. Hij gaf het shirt aan zijn voorlopige metgezel, die zij aantrok, voelde zich nog wel geamuseerd over dat hij nooit gangbaar zou zijn voor het gewone volk volgens haar. Dat klopt dan ook wel, waarom zou hij gangbaar voor die mensen zijn? Het was beter om bij jezelf te blijven en niet met een grijze massa mee te gaan. Zeker niet met wat hij in bezit had. Met een zucht ging hij weer terug zitten aan het tafeltje en pakte de menukaart weer op om die te lezen. Voronoi keek wat vluchtig op toen de serveerster weer bij hun tafel stond en hun om een drankkeuze vroeg. Haar blik was aardig achterdochtig, maar dat was ook wel logisch. Ergens. Maar daar werd dan geen vraag over gesteld, en hij keek even naar Tanith toen zij haar bestelling doorgaf. Dat klonk voor hem niet eens vreemd in de oren, gezien hij zelf ook wat van plan was. "Doe maar voor mij een whiskey en een water," merkte hij vervolgens op en liet de vrouw nog wat verbaasder kijken, maar zij ging na het voorzichtig opschrijven alsnog weg naar de bar om alvast het drinken in orde te maken. De man verzitte een beetje, een toilet om op te zitten was hem niet echt comfortabel waardoor de stoel weer wennen was, en bekeek de menukaart wat verder. "Meestal doe ik iets van een croissant of een bagel en wat ei en bacon daarbij, maar ze hebben hier ook een soort arrangement." Voronoi moest zich wel wat bedenken wat hij daar precies uit kon opmaken, maar haalde vervolgens zijn schouders op. Zijn gesproken Engels was vooralsnog beter als het lezen in zijn geval. "Dan is dat gewoon voor twee met verschillende dingen, zoals als tapas, alleen eenvoudiger. Dat dan maar doen?"
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 28, 2017 8:31:29 GMT 1
Hij kwam terug met een shirt en ze knikte dankbaar. Ze had weinig zin om gezien te worden met het verband om haar schouder en dan was ze ook nog eens naakt. Die dingen wekte vragen op, die kon zij niet gebruiken op dit moment. Er was geen goede rede voor wat hier gebeurt was. Het shirtje werd moeizaam over haar hoofd getrokken, doordat het zwart was hoefde ze niet bang te zijn dat er bloed zichtbaar was. Niet veel later zaten ze weer terug aan het tafeltje, ook Voronoi bestelde wat sterkers en hoewel de vrouw nog meer vragen bij de twee begon te zetten, liep ze toch weg. Tanith begon een tinteling in haar vingers te voelen, het ongemak van haar schouder probeerde ze te vergeten op dit moment. Haar honger vond ze op dit moment belangrijker, Voronoi gaf antwoord en vooral vroeg of ze dat konden doen, knikte ze. "Goed idee." Dan was ze er in ieder geval onderuit dat ze die verdomde kaart hoefde te bekijken. De vrouw kwam terug met hun drinken, Voronoi bestelde het eten en Tanith dronk van de wijn die ze had net gekregen. Drank, ze had er even behoefte aan. Misschien moest ze ergens nog wat drugs kopen, maar dat kwam wel goed. Ze kende voldoende plekjes waar dit mogelijk was. "Wat zijn jou plannen voor vandaag?" Vroeg ze hem rustig, zij was zo'n beetje klaar met alles. Daarbij was het belangrijk dat haar wond toch verzorgd ging worden. Hoewel ze wat langer had willen blijven, was terug naar de base een betere optie.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 28, 2017 17:00:43 GMT 1
Een onrustig gevoel bekroop hem alsnog weer, desondanks dat beide Tanith en hij hun muren lager hadden door hun gebrek aan energie. Het had misschien wel te lang geduurd, maar dat was dan nu wel voorbij. Zijn aandacht ging naar het drinken dat voor hun werd neergezet, waarna hij weer opkeek en hun bestelling doorgaf aan de vrouw. Daarna pakte hij zijn water eerst, dronk ervan, zette dat terug en nam vervolgens zijn whiskey waar hij een sip van nam. Zijn gedachten stonden niet op de toekomst, verre van, eerst was het verleden nog wat aan de beurt en het heden. Voronoi vond alsnog dat hij het niet tot zover had moeten laten lopen, nu had hij perongeluk Tanith wat meer uitgeschakeld. Maar zij leek wel onkruid en was al aardig aan de herstellende kant van wat er na zijn afwijzing was gebeurd voor de Skulls. Hij hield het nog in zijn achterhoofd, zijn plotse toezegging tegen Nill voor de Skulls en zou er nog wel iets mee gaan doen. Misschien later. Misschien pal voor de afspraak in de oude loods van de Bloodkillers. Tanith vroeg hem wat zijn plannen waren, het droop langzaam door naar zijn besef en zijn bruine ogen keken haar aan over het glas in zijn hand, die de whiskey lichtjes roerde in een nog hangende gedachteloosheid. "Terug naar de base sowieso, en voorbereidingen treffen voor die afspraak met jouw bende. Het is uitermate onvoorspelbaar." De man mompelde een beetje en haalde toen zijn schouders op. "Maar wij hebben nog een paar dagen, dus die verzorging van jouw schouder gaat eerst, desnoods moeten wij langs het ziekenhuis met jou om het goed te kunnen hechten. Daar valt altijd wel iets mee te regelen, de tegenwoordige honden zijn zo goed als even gemeen als mijn manier van bijten." Het klonk bijna droog, misschien was het een waarheid, maar zijn gezicht bleef aardig in de plooi, dus het was moeilijker te peilen. Hij had geen zin in dingen te vertonen of wat dan ook, en rondde dit liever ook wat vroeger als later af. Maar hij bleef bij Tanith en over en weer liet hij zich vragen en stelde hij ook vragen. De whiskey beviel hem wel en de brunch die zij uiteindelijk kregen was ook meer dan goed te doen. Daarna, met instemming van Tanith, stonden zij op, rekende Voronoi passend met een tip af en gaf de serveerster nog een visitekaartje met de nodige instructies voor de invalidentoilet, zodat die binnen de kortste keren in ieder geval netjes achtergelaten kon worden. Het was nog in hun geluk dat niemand anders daar op was geweest, dat had de man nog wel in de gaten gehouden. Samen met Tanith vertrok hij uit de lunchroom en gezamenlijk gingen zij terug naar de base te voet. Hij wees her en der op de nodige informatie voor Tanith, mocht zij hem sneller willen terugvinden dan alleen een toeval, zoals eerder vandaag. Eenmaal terug bij de base werden zij al opgewacht door Dragona, die hun snel wat vroeg over wat er was gebeurd. Tanith nam sneller het woord dan Voronoi kon doen en was merkwaardig droog over wat er precies was gebeurd, wat hem wat ergernis gaf over haar precieze woordkeuze. Het had nog subtieler gekund, om het zo maar te zeggen. Om zich heen wist hij dat er diverse bendeleden waren geweest die hun nauwlettend in de gaten hadden gehouden op hun weg, maar zij herkenden hem naast Tanith, en zodoende was er geen plotselinge actie ingezet. Dragona had Tanith aangehoord en met haar toestemming bekeek zij kort haar schouder, maar klakte haar tong, schudde haar hoofd en rende naar boven, om toen terug te komen met een brief in een verzegelde envelop. Tanith moest voor propere heling toch doorgestuurd worden naar het ziekenhuis voor in ieder geval verdoving voor de hechtingen aan haar schouder, omdat er kans was dat er ook spieren geraakt waren, en daar was Dragona nog niet ervaren genoeg voor. Na nog een korte briefing scheidden zij hun wegen weer, met instemming van Voronoi dat hij later de blonde vrouw zou opzoeken in of na het bezoek aan het ziekenhuis.
Het had zijn tijd natuurlijk nodig, maar voor hoe lang wist de man niet. Hij had nooit de tijd in de gaten gehouden voor de verwondingen die de aandacht nodig hadden in het ziekenhuis. Daar hadden zij als bende een aantal afspraken met elkaar gemaakt en de grenzen aangelegd. Een aantal per zoveel tijd konden zonder vragen worden behandeld, zolang zij die brief maar mee hadden. Zo niet, dan kon de situatie aardig frappant worden en dan werd het ook rumoerig, werden zij mogelijk zonder pardon terug op straat gezet. Bepaalde verwondingen waren nou eenmaal niet normaal. Ondertussen was zijn linker bovenarm ook aan de goede genezende kant, waar Tanith ook bij had gedragen. Het was anders gaan ontsteken volgens Dragona en het had maar weinig gescheeld. Nu kon hij tenminste zonder al teveel zorgen gewoon zijn ding doen, al was het meer rondstruinen geweest door de stad dan echt een opdracht of wat dan ook. De afgelopen paar nachten had de man de man ook de maan in de gaten gehouden en wist dat het vandaag de laatste dag zou zijn voor de nieuwe maan, zoals hij had afgesproken met de vreemde stakker, die eerst achter Tanith aan had gezeten. Nill, zou die heten. Hij had nu al een schurft aan die naam. Misschien kon hij de blonde vrouw ondertussen wel treffen bij het ziekenhuis in de buurt. Voronoi vond het maar saaie gebouwen die als een blok te midden van een aantal straten stond, maar hij bleef daar toch wat rondhangen. De paar afgelopen nachten had hij nog niets van haar vernomen, al had hij ook geen contact opgenomen met zijn netwerk die normaal als een wildvuur zich kon verspreiden om informatie te halen. Er was enkel een 'radiostilte' geweest en dat op zich was ook wel eens prettig. Eens niets aan het hoofd, gewoon zijn eigen gang gaan voor de verandering en eens in gewone kleding die hij niet als zwerver had gebruikt. Dat scheelde uiteindelijk ook een stuk rondom Dragona, waarin zij dichter tot elkaar kwamen. Ona was altijd wel blij met aandacht, ook al had hij menig keer een zwaar boek naar zijn hoofd gekeild zien worden. De herinnering aan haar onregelmatige prikkelbaarheid liet hem een beetje glimlachen. In een automatisme stak hij een sigaret op, in de nabijheid van het ziekenhuis. Hij hoorde een opzettelijke kuch en de man keek om naar een ouder vrouwtje die hem boos aankeek. Voronoi haalde zijn schouders op en wuifde haar weg, maar kreeg enkel een vloeken terug en een schudden met de vuist voor zij verder schuifelde aan haar rollator. Merkwaardige mensen, die over de 70 jaar konden komen. Hij moest er niet aan denken om er zo bij te lopen, áls hij het al overleefde tot zo oud. Met een zucht nam hij plaats op een bankje en nam langzaam nog een trekje. De zenuwen plaagden hem wel wat, het was alweer lang geleden dat er zo'n ontmoeting had plaatsgevonden tussen zijn bende en die van een ander, waar hij ook zo zijn twijfels over had. Wie ging hij bij die afspraak betrekken? Hoe kon het gaan lopen? Hij had geen flauw idee, en die machteloosheid zat hem wel wat dwars. Iedere ontmoeting kon weer gewonden opleveren aan beide kanten, deuken en schade voor ieder. Misschien moest hij het wel alleen doen, dat de andere bende niemand anders tolereerde als hem. Zijn blik bekeek een boom tegenover hem en sloeg de vogels erin als gedachteloos gade, maar de mogelijkheden bleven toch wel malen en dat gaf hem een lichte frons op het gezicht. Hij had geen aandacht meer voor de omgeving.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 31, 2017 21:47:26 GMT 1
Het drinken werd voor haar neergezet en met een glimlach nam ze de wijn als eerste en nam er enkele slokken van. Ze had wat middelen nodig om minder van haar pijn te voelen. Maar ook Tanith wist dat ze niet genoeg had aan een wijn. De man gaf aan dat hij terugging naar de base, ook dat hij voorbereidingen ging treffen voor het gesprek met de skulls. ‘Uitermate onvoorspelbaar’ ze knikte dan ook. “The Needle is niet te vertrouwen, maar dit lijkt belangrijk voor hem te zijn. Zoveel zal je niet te vrezen hebben.” Ze glimlachte lichtelijk, voelde de pijn op haar lippen en nam vervolgens enkele slokken koffie. Hij gaf aan dat de verzorging van haar schouder eerst ging en even keek ze dan ook om. Ze verroerde de arm bijna niet, de pijn die het deed was onaangenaam en iets wat ze probeerde te voorkomen. Het was een vervelende wond, waar ze nog steeds niet al teveel aan wilde denken. Ze had zien in een joint, dat was haar eerste gedachte toen ze een kleine slok van haar koffie nam. Het gesprek wat volgde was niet heel bijzonder, de vraagstellingen waren onschuldig en af en toe liet Tanith een kleine grijns doorschemeren als ze weer een opmerking maakte. Het eten deed haar goed en ergens was het haast jammer dat ze moesten gaan. Het was lang geleden geweest dat ze een soort van rust had ervaren. Hoewel de rust door haar schouder werd belemmerd. Onderweg terug naar de base nam ze de nieuwe informatie in haar op. Zodat zij hem makkelijker kon vinden? Ze had er niet veel vertrouwen in dat ze nog lang rondliep na deze avond, maar ze knikte, negeerde het feit dat ze het misschien helemaal niet meer nodig ging hebben. Bij de base aangekomen kwam Dragona hun kant uit. Dragona vroeg of het verband er weer af kon, logisch, zo kon ze zien wat de schade was. Toch moest Tanith dit met tegenzin eraf halen. Het deed pijn en ze siste dan ook tussen haar lippen door toen ze het verband van haar schouder wikkelde. Ze hoopte dat Dragona er iets mee kon. Maar dat was niet het geval en met een zucht pakte ze de brief aan. Ze werd doorverwezen naar het ziekenhuis en als ze die brief zal afgeven werden er geen vragen gesteld. Ze had er weinig zin in, als er iets was, dan was ze op dit moment nog meer vatbaar om een kogel door haaf hoofd te krijgen. Haar missie, waarbij ze een ‘tweede kans’ had gekregen, was niet gelukt. Ze had haar missie gefaald en er was niks meer wat zij kon inbrengen. Even leek ze dan ook afwezig in haar doen, pas toen ze weer aanspraak had gekregen leek ze weer terug in het heden te komen. Ze moest naar het ziekenhuis en daar gingen ze dan ook naartoe. De brief wekte inderdaad weinig vragen op en ze werd meteen begeleid naar een kamer apart. Toch werd ze met een vragende blik aangekeken, deze Tanith enkel beantwoorde met het omhoog halen van haar andere schouder. “Voel je dit?” Vragend keek Tanith naar de vrouw, voelde ze wat? Toen zag ze dat de vrouw haar zacht in haar onderarm kneep en met een frons keek ze de vrouw ook aan. “Je zenuwen zijn waarschijnlijk geraakt.” Zei ze bedachtzaam en schreef enkele dingen op. Niet begrijpend keek ze naar de vrouw die nog steeds probeerde of ze ook maar iets voelde. “We zullen het verzorgen en hechten.” Zei ze rustig en begeleidde Tanith mee naar een andere kamer. Ze werd verdoofd, om vervolgens weer bij te komen op een kamer. Haar arm was gehecht en een dokter kwam haar enkele uren na wakker worden opzoeken. “Enkele zenuwen zijn geraakt.” Begon hij met uitleggen en Tanith keek hem met een zucht aan. “Het is nog mogelijk dat u het gevoel weer terugkrijgt, maar dat zal een aantal maanden tot jaren kunnen duren.” Tanith knikte enkel. “Wanneer mag ik gaan?” Dat was voor haar belangrijker dan het weten of ze gevoel terug ging krijgen of niet. Het was nu eenmaal zo en veel meer kon ze er niet aan doen dan wachten. “Laat het nog enkele dagen rusten.” Zei de man vriendelijk. “We hebben nog enkele andere wonden opnieuw van hechtingen voorzien omdat deze uit waren gescheurd. Laten we zeggen; twee dagen.” Glimlachte de man vriendelijk en Tanith zuchtte, ze hoopte dat ze hier in ieder geval veilig was. Na even twijfelen liep de man weg, liet Tanith alleen op de kamer achter en hoewel ze vaak genoeg door het ziekenhuis struinde, was er niks te beleven. Ze kon niet sporten, overal waren mensen op de been en ze kreeg geen rust, tegelijkertijd kreeg ze geen aanspraak. Deze plek was voor haar te onbekend en ze wist dan ook niet altijd hoe ermee om te gaan. Hier en daar had ze voor ruzie gezorgd en was er was haast een gevecht ontstaan. Het feit dat ze minder in haar onderarm en hand voelde was een vreemde ervaring, hoe hard ze zichzelf ook kneep, ze voelde niks. Zelfs de snee die ze er met een mesje in had gemaakt, zorgde enkel voor bloed, maar niet voor pijn. “Tanith?” Een vrouw stond in de deuropening en de blauwe ogen van haar keken op naar de vrouw. “Je eten.” Sprak ze zacht en haast onzeker en zette het op een tafel neer. “Heb je een sigaret?” De vrouw knikte iets twijfelachtig. “Ik kan met u mee naar buiten lopen?” Daarop schudde Tanith haar hoofd. “De weg naar buiten is niet zo moeilijk, dankje.” Ze liep even met de vrouw mee en ze kreeg enkele sigaretten in haar hand gedrukt. Vervolgens liep ze naar buiten, de frisse lucht deed haar goed en een kleine glimlach kon ze niet onderdrukken. Ze nam een flinke hijs en ze voelde de rust op haar neerdalen. Nu pas nam ze de omgeving in haar op, stom, ze had eerder op moeten letten natuurlijk. Een oud vrouwtje trok de aandacht en waarom verbaasde het haar niet dat degene die de vuist naar zich toe kreeg Voronoi was. Even schudde ze met een kleine lach haar hoofd, maar ze wachtte nog met naar hem toe lopen. Na enkele hijsjes gooide ze de sigaret op de grond en besloot toch naar hem toe te lopen. Tanith ging langs hem zitten en nam de sigaret uit zijn handen. “Ik had gehoopt op iets sterkers.” Zei ze met een kleine glimlach en gaf hem een knipoog. Het was misschien een opluchting hem te zien, misschien kon hij zorgen dat ze uit dit hol kon worden gehaald. Ze nam een hijsje om een arm op het bankje te hangen. Even keek ze naar de arm, ze moest op zoveel letten nu ze er niks meer in voelde namelijk. Ze zakte met haar rug tegen het bankje en maakte een cirkeltje van de rook. “Ik had je hier niet verwacht.” Zei ze rustig. “Heb je nog zaken met mij?” Ze keek hem wat vragend aan. Nill en Voronoi hadden de afspraak nu staan, dus ze had ergens verwacht dat de omgang tussen hen beide nu over zou zijn. Hij had misschien gezegd haar op te komen zoeken, maar ze had verwacht dat hij dat puur uit gewoonte had gezegd. Zij hoorde bij geen enkele bende meer, hij hoorde bij The Daredevils. Ze had verwacht over enkele dagen ontslagen te worden uit het ziekenhuis en dat zijzelf ging uitzoeken wat ze nu eigenlijk moest gaan doen. Voronoi kwam voor haar dan ook als een verassing.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Sept 2, 2017 21:20:49 GMT 1
Toen waren er amper bomen in de omgeving. Toen was het vooral uitgestrekte vlaktes en stilte, alleen een zacht gerinkel aan het zadel, stappen door het hoge gras, soms het snuiven en een pluk gras dat werd weggetrokken. Vogels die opeens opvlogen omdat zij te dichtbij kwamen, maar daar kwamen zij niet voor. Het was een lange tijd weer geleden, wist Voronoi en toch leek het nog aardig dichtbij. Als hij langs het zadel naar beneden reikte, kon hijzelf ook nog wat plukken, maar het enige wat hem verstoorde, was een hand die de zijne aanraakte. Zonder het te realiseren was zijn sigaret opeens afgepakt en de man keek even naar zijn nu lege hand, en vervolgens naar de persoon die naast hem was komen te zitten. Tanith had op iets sterkers gehoopt, glimlachte zij met zijn sigaret en was nonchalant in haar houding, legde een arm naast haarzelf op het bankje. De man kon geen grinnik laten en bekeek het cirkeltje rook dat zij maakte, om die weg te wuiven met zijn hand. Een kleine tegenzet op haar 'stelen'. "Ik was in de buurt, dus ik dacht hier even rond te kijken," reageerde de man en ging wat beter zitten, toch wat meer actief terwijl hij opzij keek naar Tanith. "Maar ik heb geen zaken verder met jou, dat is afgerond. Ik heb alleen nog mijn bedenkingen over de afspraak van morgen." Zijn toon was relatief rustig, maar er leek een kleine aarzeling in te sluipen, gezien zijn blik al wat meer wegkeek en hij een beetje trok met zijn mondhoek. Ook al was Tanith al een tijdlang uit de bende van The Skulls, zij wist waarschijnlijk nog wel wat meer dingen over de basis van hun, over hoe hun werkwijze was in het algemeen. Voronoi hoefde niets te weten over hun schuilplaats of wat dan ook, maar hij wilde wel meer zekerheid over hun gedrag en meer voorspelbaarheid in de hand werken. Dat was lastig, natuurlijk, maar alle kleine beetjes konden helpen, dacht hij zo. Toch wendde hij zijn gedachten ergens anders naar toe. "Eigenlijk had ik mijn bedenkingen of het verstandig was om jou morgenavond mee te nemen op de één of andere manier. Hoe voel jij je eigen?" Er was niet echt veel bezorgdheid te vinden, de man was meer een recht toe, recht aan persoon en moest het voor zijn gevoel gewoon zwart op wit hebben. In een grijs gebied konden er juist vergissingen worden gemaakt en hij dacht er dus over om Tanith eventueel mee te nemen, ondanks dat haar gezondheid momenteel voor hem onbekend was. Zij kon dan ook alle kanten op met haar antwoord. Ergens was er een sprankje hoop naar dat hij geen ernstige schade had aangericht aan onder andere haar schouder, maar zij waren geen doktoren of kundig genoeg in de geneeskunde, dat wist alleen de arts daar ergens boven in het ziekenhuis naast hun, wist Voronoi. Dus misschien kon zij hem nog helpen, maar het risico liep zo wel op.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Sept 11, 2017 21:21:23 GMT 1
Deze hele omgeving was vreemd voor haar, alle mensen die rondliepen met problemen, sommige mensen die zichzelf ontzettend zielig vonden. Andere vonden het belangrijk om te vertellen hoeveel ze wel niet hadden overleefd en vonden zichzelf maar al te interessant. Dan had je ook mensen die haar benaderde en vroegen hoe zij aan haar verwondingen kwam, dat was de rede waarom ze liever op haar eigen kamer bleef dan dat ze andere mensen opzocht. Maar wilde je roken, dan moest je er toch op uit. Het werd niet gewaardeerd als je op je kamer rookte. Dus was het een op en neer lopen van en naar kamer. Hoewel ze natuurlijk gewoon weg had kunnen lopen, had ze besloten om het hier af te wachten. Buiten deze muren had ze toch nergens om naar toe te gaan en hier was ze in dat opzicht veiliger. Ze keek naar Voronoi, hij was in de buurt en een kleine glimlach verscheen op haar lippen. Hij keek hier zomaar even rond? Interessante keuze, dacht ze bij zichzelf. De woorden echter niet uitsprekend, het verbaasde haar iets dat hij geen zaken met haar had, maar hij had bedenkingen over de afspraak van morgen… Veel sympathie ging hij op dat vlak van haar niet krijgen, hij had het afgesproken, dus hij moest er maar het beste van maken. De volgende woorden deden haar fronsen, om haar mee te nemen. Wat verbaasd keek ze hem aan, mee naar The Skulls? Toch herstelde ze zichzelf weer toen hij vroeg hoe het met haar ging. “Goed, er zijn enkel wat zenuwen geraakt. Het gevoel zal snel genoeg weer terug moeten komen.” Zei ze rustig. Deels was dit een leugen, er was haar verteld dat het gevoel nooit meer terug kon komen. Maar dat het goed ging, was geen leugen. Het ging niet slechter dan anders en hoewel ze niks voelde, kon ze de arm nog gewoon gebruiken. Tanith zag er dan ook weinig problemen in. “Je hebt je bedenkingen… Ik neem aan dat het gebouw waar je ze naartoe hebt gevraagd er een is die je van onder tot boven kent. Ze willen de Daredevils erg graag aan hun zijde hebben bij deze ‘missie’. Dus ik denk dat je weinig te vrezen hebt. Misschien hebben ze nog mannetjes ergens bij de hand, daar zijn ze goed in.” Ze haalde haar schouders op, zoveel kon er niet fout gaan. “Mij meenemen zal voor hun weinig uitmaken lijkt me. Ik denk niet meer dat ik bij hen hoor.” Toch was er een twijfel te horen, normaal gesproken was je dood als je uit een bende werd gezet. Dan zouden ze een weg vinden om je af te maken, dat is hoe het werkte. Dat was ook wat ze waarschijnlijk hadden doorgegeven aan de leden. Als ze haar zagen, dan mochten ze haar afmaken. Ze had misschien nog geluk dat er geen heksenjacht was gekomen, maar misschien kwam dat omdat ze ook al dood had kunnen zijn. Ze wisten simpelweg niet of ze nog leefde. Nu ze dat wel wisten, was nog maar de vraag wat de volgende stap was. “Maar ik vind het geen probleem om mee te gaan, als dat is wat je wil.” Een kleine glimlach. Toch was het de waarheid, wat dat betreft was ze bij Voronoi waarschijnlijk veiliger dan dat ze alleen was. “Waarom heb je eigenlijk bedenkingen?” Was toen toch maar wat ze vroeg.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Sept 23, 2017 22:22:20 GMT 1
Het drong wel wat tot hem door dat hij zichzelf meer liet zien aan Tanith in de laatste tijd. Wat hij oorspronkelijk niet gedachten had gehad zo vlak na hun eerste ontmoeting in de coffeeshop 'Chantry of Andraste'. Zelfs de dame achter de bar was verrast hem later weer terug te zien en na een babbel erachter te komen hoe de zaken ervoor stonden. Voronoi was niet echt geïnteresseerd in veel mensen, hooguit een handvol en zelfs in die was het nog wel eens ver te zoeken. Dus een flauwe reactie van zijn kant, bedacht hij zich, 'zomaar even rondkijken'. Echt heel goed was hij nooit geweest met kletspraat, maar hij wist tegelijkertijd dat Tanith niet happig zou zijn op het onderwerp van haar nu vroegere bende, The Skulls. Natuurlijk stond het haar tegen, waarin zij ook eerder antwoord gaf over haar progressie van herstel. Een aantal zenuwen die geraakt waren, dat klonk niet echt positief vond de man en gaf een lichte afkeur in zijn gezichtsexpressie met een kleine hum. Maar het onderwerp draaide zich terug naar zijn bedenkingen over de dag, of eerder avond, van morgen. Hij verzitte zich een beetje en knikte langzaam op haar reactie dat hij maar weinig te vrezen had. "Ik ken het gebouw van onder tot boven, dat was een bewuste zet, evengoed dat de tijd rond zonsondergang is. Het werkt mogelijk in mijn voordeel, maar de bereidheid van een bende om samen te werken, zeker in The Skulls hun mate.." De Rus trok wat zijn neus op en schudde zijn hoofd. "Ik kan het gewoon niet genoeg vertrouwen, maar een afspraak is een afspraak. En daarom wil ik jou ook meenemen, ondanks het risico van jouw verwondingen en huidige status." Voronoi wist dat er veel op het spel kon staan, meer dan misschien in zijn overzicht was, maar hij was aan een afspraak gebonden die hij zelf heeft gemaakt en doorgegeven. Daar was geen deinzen van terug, of wel? De twijfels lieten zijn gedachten dwalen en hield zijn houding op een afwezigheid, hij was niet geheel actief in het gesprek. Het liet Tanith daarentegen niet zo koud, maar ook zij had een twijfel, meende hij eerder te horen. Misschien was het dan beter als zij meeging, zij het voor een enige steun, want om Kang mee te nemen met het risico beide leiders te verliezen, was te riskant. En hij vond haar ondertussen wel betrouwbaar genoeg om haar in ieder geval aan zijn zijde mee te willen nemen. Dit was geen hoofdmissie of wat dan ook, dit was meer een zijspoor met een hoog risicofactor. Kang wist er evengoed van af en had al de nodige voorbereidingen onderling getroffen, wist Voronoi, dus over de base hoefde hij zich verder weinig zorgen te maken, gelukkig. En Dragona was de stad uit in deze week, wat ook weer een zorg weghaalde. Alles voor de zekerheid. En hijzelf moest zich er maar bij neerleggen dat hij niet over alles de controle kon hebben, wat hem merkbaar teisterde.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Sept 27, 2017 20:02:45 GMT 1
De reactie die hij gaf toen ze het over haar arm had deed haar iets vragend kijken. Maar ze besloot er niks op te zeggen en nam een hijsje. Hij kende het gebouw, dat was een opluchting. Ook omdat je nooit wist wat ze van plan waren, hoewel deze deal erg belangrijk voor hen was, kon het altijd zijn dat er onvrede ontstond en alles mis ging. Het was een lastige situatie en het was de vraag hoe graag The Skulls deze samenwerking wilde en hoe ze deze wilde verwezenlijken. De tijd was ook over nagedacht, had dat voordeel met zijn kracht te maken, of was dit meer doordat de schemering hem hielp als de zaken mis gingen en hij dan minder snel geraakt kon worden over het algemeen. "Ben je van plan om het voorstel aan te nemen? Ben je van plan om het te overwegen?" Ze negeerde de woorden over haar verwondingen en status. Die deden er vrij weinig toe op dit moment, het enige was dat ze geen gevoel had in haar arm, verder was er niks aan de hand. Ze kon alles gebruiken en als het moest kon ze er nog klappen mee uitdelen ook. "The Skulls zijn nooit geheel te vertrouwen, maar deze deal lijkt belangrijk voor ze te zijn. Dat houd in dat er iets meer speling is en dat ze jou niks aan willen doen. Het houd tegelijkertijd ook in dat de belangen van de deal belangrijker kunnen zijn dan wat dan ook. Dus of ze een nee willen horen... Misschien dat je dat vaag kan houden." Ze haalde haar schouders op. Ze was veiliger bij Voronoi dan dat ze alleen was en hoewel ze dat niet hardop toe ging geven, vond ze het altijd fijner als er iemand was. Ze hield er nooit echt van om alleen te werken, er was altijd wel geld te tellen, iets te lezen en zij had geen idee wat er stond en daarbij was het niet verkeerd dat er iemand was om te helpen als er dingen mis gingen. Ook was Voronoi rustig, zei niet al teveel en dat zorgde ervoor dat ze zijn aanwezigheid ergens waardeerde. Bij The Skulls had ze vaak genoeg dat ze met mensen samen moest werken die haar de oren van de kop praatte en die ronduit irritant te noemen waren. "Laten we onszelf voorbereiden, ik heb mijn wapens in geen dagen aangeraakt en zal ze moeten controleren." Ze kwam omhoog, ze had geen belangrijke spullen in het ziekenhuis liggen, dus wat haar betreft konden ze gaan. Ze hoefde tegen niemand gedag te zeggen in haar ogen en ze was klaar om weer een van haar pakken aan te trekken. Die gedachte zorgde voor een kleine glimlach en ze keek naar Voronoi. "Moeten we ergens nog specifiek langs of kunnen we terug naar de base?" Zag ze tegen dit alles op? Ja, toch kon ze er beter het beste van maken. Tanith was wat dat betreft niet bang voor de dood, het was iets wat erbij hoorde. Ze wilde niet dood en was van plan alles te doen om het te ontlopen, maar zenuwen hielpen niet geheel om je te focussen op zoiets als dit.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Oct 6, 2017 23:26:47 GMT 1
Hij had niet door wat zijn reactie bij Tanith opwekte, gezien zijn aandacht even werd afgeleid naar de straat even verderop, waar wat auto's steeds voorbij kwamen. Alles leek voor hem ondertussen wel een risico, was het überhaupt nog wel verstandig om ergens overdag te verschijnen voor hem? En al helemaal wanneer de ontmoeting was geweest? Maar de man had wel nagedacht over de tijdstip, al was zijn mening erover verdeeld. Het was tegelijkertijd een voordeel voor zijn krachten, en dat de schemering het moeilijker maakte om nog maar iets te zien. Zeker als de laagstaande zon nog tussen de kieren en gaten door scheen, dat kon iemand tijdelijk verblinden voor een moment, waarop het vechten of vluchten makkelijker zou worden. Desondanks de voorbereidingen, kon de man er niet goed tegen dat het zo onvoorspelbaar kon zijn, iets wat hij zelf ook was, en toch was dit anders. Toen Tanith hem informeerde dat The Skulls nooit in hun geheel te vertrouwen waren, was het enkel een bevestiging op één van zijn vermoedens. Nu de rest nog, wat mogelijk allemaal tegelijk in het moment voor zou komen. Bij kleine beetjes leek Voronoi wat grimmiger te worden, maar hij wilde het niet op haar richten, dat was volstrekt onnodig. Maar of de speling die The Skulls hem konden geven voordelig was, wist hij ook nog niet. Hij zuchtte en haalde zijn schouders op. "Ik weet nog niet eens óf ik wel met hun wil praten of iets wil overwegen," sprak de man en frunnikte onbewust aan de mouw van zijn jas, keek terug naar de blonde die toch duidelijker rustiger was dan hij op het moment. Misschien moest hij het voorbeeld volgen. Maar daar stond zijn energie gewoon niet naar. "Daarnaast kan die deal ons niet echt veel veranderen, wij zijn meer ondergronds dan duidelijk aanwezig, zoals met jullie pakken. Het is ons ondertussen wel wat meer opgevallen hoe sommigen zo nu en dan samenkomen.." Het ziekenhuis bleef bezocht worden door allerlei mensen van jong tot oud, meestal waren dat gewoon bezoekers. Dit was ook niet de meest fortuinlijke plek voor hem om zoiets open te stellen aan het daglicht, om het gewoon al te bespreken met iemand die hij nog niet zo lang kende. Maar zij kwam weer terug overeind en leek weg te willen gaan, pratende over hoe zij nog wat dingen moest voorbereiden en dat hij dat ook evengoed moest doen. Het was een wending die voor hem meer dan welkom was, waarbij hij zich sneller vermande dan hij misschien wilde en zich onbewust wat meer afsloot. "Prima, die voorbereidingen. Dan kan ik evengoed jou wat meer inlichten over wat het is, wat ik heb qua kracht," reageerde hij op een iets lagere ondertoon en bedacht waar zij nog even langs zouden moeten gaan. De achterruimte kliniek in bezit van de Daredevils was niet direct in de route onderweg naar de base, maar de nodige pijnstillers hadden zij toch wel bij hun 'thuis'. Voor hem was er nergens een thuis, ook wel mede omdat hij zelden langer op één plek kon blijven dan een paar dagen achtereen. "En we zullen gewoon teruggaan naar de base. Ook al ken ik de omgeving als mijn broekzak, nog vertrouw ik niets hier."
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Nov 17, 2017 0:37:42 GMT 1
Hij wist niet of hij met hen wilde praten of iets wilde overwegen? Even keek ze hem vragend aan, ze begreep nog steeds niet helemaal waarom hij had geaccepteerd om een gesprek aan te gaan. Hij had het geaccepteerd, maar wist niet of hij het wilde overwegen? “Jij hebt ja gezegd, The Skulls verwachten dat jet het op z’n minst overweegt. Daarbij is het plan om chaos te creëren, hoewel het natuurlijk nooit kwaad kan als sommige bendeleden vrijkomen of geen strafblad meer hebben.” Het idee was simpel. Het uitvoeren was echter waar het moeilijk werd. Vandaar dat ze de krachten wilden bundelen, de beste hackers, de beste vechters en natuurlijk veel mankracht. De sigaret was eerder op dan ze had gehoopt, ze gooide deze nonchalant op de grond. Soms begreep ze niks van Voronoi en ze vroeg zich af of hij wel iets van zichzelf begreep. Toch was ze blij dat hij ook terug naar de base wilde en hij zei haar meer uit te leggen over zijn kracht. Dit zorgde ervoor dat ze even weg keek, volgde met haar ogen een man die langs liep. Ze was niet van plan om haar kracht te vertellen, maar ergens voelde het lullig. Hij ging haar meer vertellen over zijn kracht, maar zij daarentegen hield stil. Maar zij was hem niks verschuldigd, dat was haar conclusie. Haar krachten waren dan ook minder aanwezig en ze had er controle over. Meer dan Voronoi had in ieder geval. Weg van dit ziekenhuis, dat kon ze zeker gebruiken. Terug naar haar wapens, haar pakken en weg van de dokters en zusters. Ze was David dankbaar dat hij alles in een tas had gegooid en haar mee had gegeven. Het leek erop dat hij de enige was die haar op dat moment had geholpen, daar was ze hem dankbaar voor. De weg naar de base was niets bijzonders, het was als een stilte voor de storm. Niemand van The Skulls was te bekennen op de straat en even voelde Tanith wat zenuwen opkomen. Iets onrustig tikte ze tegen haar kaak aan. Bij de base aangekomen ging zij richting “haar” kamer. Althans, het was dezelfde kamer als waar zij had mogen genezen van haar verwondingen. De kamer waar ze nog steeds verbleef. Daar ging ze op haar knieën voor haar tas zitten. Haar wapens haalde ze uit de tas en een kleine glimlach kwam op haar lippen. The Skulls, ze ging met Voronoi mee en Tanith wist dat dit een gevaarlijke actie kon zijn. Ze had geen idee hoe ze op haar zouden reageren en het kon best dat als ze binnen liep, ze een kogel door haar hoofd kreeg. Ze zou dus op haar hoeden moeten zijn. Haar twee USP’s werden op de grond gelegd, beide hadden een silencer en een SMG werd ernaast gelegd, ook de vertrouwde karambit had ze voor haar liggen. Ammo, dat was het enige wat ze mistte. Toch begon ze met de wapens uit elkaar te halen, het was duidelijk dat ze dit vaker had gedaan. Maar nu de wapens uit elkaar op de grond lagen, kwam ze erachter dat ze natuurlijk niet de juiste middelen in de tas had zitten. Hopend dat Voronoi op de kamer van hem en Dragona was, liep ze daar naartoe. Als de deur dicht was zal ze kloppen, mocht de deur open staan, dan was dat voor haar een teken dat ze naar binnen kon lopen. “Waar liggen de spullen om wapens schoon te maken?” Ze keek hem aan, “En ammo, kan ik dat hier stelen?” Ze keek hem met een kleine glimlach aan, het was duidelijk dat ze iets meer gespannen was en de neiging om een joint op te steken kwam steeds dichterbij.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Dec 26, 2017 14:54:07 GMT 1
Hij wist dat Tanith gelijk had, al ging hij verder niet op haar woorden in. Ja, hij had dingen geaccepteerd, maar nee, hij bleef de onzekerheid houden of het wel een goede zet was geweest. Zeker omdat zijn instemming uitgesproken was tegenover Nill. Wie was dat jong überhaupt? Voronoi wist dat het uiteindelijk om een samenkomst en krachten bundelen ging, ondanks dat zijn pessimisme de nodige stof liet opwaaien in zijn gedachten. Toen zij samen terug gingen naar de base, bleef de man alert op de omgeving en nam de nodige sluiproutes om wat sneller bij de base zelf aan te komen. Tanith bleef evengoed zwijgen als dat hij deed, maar toch dacht bij wat zenuwen op te merken onder het lopen zelf, wat geen opmerking bij hem opwekte. Het was soms beter om dat gewoon te laten gaan, en eenmaal terug aangekomen bij de base zelf, gingen zij naar boven en zij naar haar kamer. Voronoi liep door naar zijn eigen en die van Dragona, die nog steeds uit de stad was. Misschien maar goed ook met het gevaar dat zich ieder moment kon ontplooien bij de aankomende ontmoeting tussen twee bendes. The Skulls en The Daredevils. Voronoi maakte bijna geen geluid onder het uitdoen van zijn jas, die hij over een stoel hing. Er was niemand verder binnen geweest, wist hij, ondanks dat hij het slot niet op de deur had gedaan. Sommige spullen lagen op bepaalde plaatsen waar zij makkelijk beroerd konden worden, en met een enkele blik over die voorwerpen, was zijn gevoel al iets meer gerust gesteld. De kleine rumoer in de base zelf deerde hem weinig, er was niets ongewoons te horen. Af en toe was het zelfs voor hemzelf hinderlijk om zo alert te zijn op allerlei dingen tegelijk. Het kon vermoeiend zijn, daarom was de nacht ook meer zijn terrein. Minder mensen op straat, minder risico om opgemerkt te worden. Met een lichte zucht ging hij op zijn bed zitten, schoof zichzelf wat op om een kleermakerszit te maken meer op het midden, en liet zijn rug rusten tegen het hoofdeinde en de muur. Zijn linker bovenarm gaf nog een wat schrijnend gevoel, de genezende schotwond daar die was gehecht door Tanith was nog niet helemaal weg, maar het hinderde hem weinig. In bijna een automatisme leunde hij terug naar een nachtkastje, trok de lade open en haalde daar een kistje uit, om de lade weer terug dicht te duwen en weer beter te gaan zitten, waarna de man vlug opkeek naar de open deur die verder werd opengeduwd. De snel opgekomen scherpte zwakte al snel weer af, Tanith vroeg hem naar spullen om wapens schoon te maken. En munitie. Had zij geen eigen munitie meer? Voronoi meende dat zij nog iets over had, maar het kon evengoed zijn dat zij al eerder terug aan het trainen was gegaan dan dat zij in de gaten hadden gehad. Haar kleine glimlach gaf alsnog mede spanning af, dat haar gelaat ook begon te beïnvloeden. Hij besloot daar niet op in te gaan, maar wees naar een kast in de hoek van zijn kamer. "Het is makkelijker om hier wat te pakken, beide die spullen en eventueel de munitie, waarvoor het ook moge zijn." De man leek het niet helemaal eens te zijn met waarvoor hij dacht dat het was, namelijk vuurwapens. Maar hij wilde niet dat Tanith zonder middelen kwam te zitten om haarzelf mee te kunnen verdedigen, dus moest hij het maar tolereren. Voor nu. "Onderste la, daar ligt het in. En blijf anders hier in de buurt, ik heb het idee dat het mijn beurt is om iets aan te bieden.. tegen de spanning." Terug denkende aan hun eerste ontmoeting in "The Chantry", waar Tanith hem een joint aanbood, wist dat het waarschijnlijk ondertussen wel toepasselijk kon zijn om de spanning wat weg te laten vloeien, om iets van zijn voorraad aan te bieden. Daar was hij ondertussen ook wel aan toe, al gaf hij het niet graag toe. Maar de automatisme bleef daarin toch een beetje hangen en hij wist dat het hielp om de boel wat beter onder controle te houden, door de stress wat meer op afstand te houden. Dus opende Voronoi het kistje dat hij bij zich had gepakt en liet de inhoud naar Tanith zien om duidelijker te zijn om wat hij bedoelde.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Dec 30, 2017 13:37:03 GMT 1
Ze was tegen de deurpost aan gaan hangen, ze probeerde nonchalant over te komen en te doen alsof wat er stond te gebeuren niks was. Maar haar pokerface was niet de sterkste op dit moment. Het was makkelijker om hier wat te pakken en ze knikte om die opmerking, natuurlijk, als hij het hier had liggen, waarom niet. Ze volgde zijn vinger, hij wees naar een kast en ze keek hem even vragend aan bij zijn laatste woorden. Waarvoor het ook moge zijn? Had hij enig idee waar ze naartoe gingen, met een beetje pech hoefde hij zijn twijfel te tonen en waren The Skulls het zat. Zouden ze hun wapens trekken en hen af proberen te maken. Daar wilde ze klaar voor zijn en daar had je kogels voor nodig, heel veel kogels. Ze vertrouwde er niet op dat The Skulls met maar een enkeling kwam, ze hadden het daar niet over gehad namelijk en als je het daar niet over had, dan mocht je komen met hoeveel man je wilde. Hoewel hijzelf krachten mocht hebben, had zij niet dat soort krachten. Maar ze was er al achter gekomen dat krachten je niet minder dodelijk maakte. Maar ook niet minder vatbaar voor omschakelingen zoals ook Voronoi had gedaan. “Waarvoor dat moge zijn? We gaan naar The Skulls, althans, we gaan ze ontmoeten.” Zei ze terwijl ze naar de kast liep. “Ze kunnen altijd hun vuur openen en het enige wat ik kan doen is rennen en schieten.” Zei ze rustig en omkeek, waarna ze door haar knieën zakte om alles te pakken. Alles had ze onder haar linkerarm en ze draaide zich daarna terug om naar Voronoi, ze wilde een bedankje zeggen, totdat hij begon over het zijn beurt was om iets te bieden. Even keek ze hem met een frons aan, tegen de spanning… Wat had dat te betekenen? Ze stak haar vinger in de lucht, was niet van plan om roekeloos ja te zeggen op weet zij veel wat er ging gebeuren. Hij zat op bed, er waren niet al teveel mogelijkheden wat er op bed te doen was? Bedoelde hij gewoon slapen... Vast niet! Nee, nee en nee, dat had ze totaal niet nodig om de spanning van zich af te krijgen... “Wacht even, waar hebben we het over? Geloof me; ik heb niet veel nod-“ Ze stopte toen hij de inhoud van het doosje liet zien, oooh. Een kleine grijns kwam op haar lippen, alsof hij haar gedachte kon lezen. Ze opende het raam van de kamer, het was gevestigd in het midden van de muur en hoewel niet groot, was groot genoeg om erop te kunnen hangen als je er een beetje op leunde. Eerst de spullen wegbrengen. Ze liep weg, om enkele minuten later terug te komen. Ze had twee biertjes in haar hand, als ze dan toch het diepe in sprong, dan nog maar een avondje rustig aan doen. Ze nam zelf een slokje van een flesje en de andere reikte ze aan Voronoi. Vervolgens ging te uit het raam hangen, de kille en koude buitenlucht was heerlijk verkoelend voor Tanith. De stilte die er even hing was aangenaam, geen van beide waren echte praters. Iets op zichzelf en dat was misschien ook waarom ze het niet eens vervelend vonden om met elkaar in een kamer te zitten. Je had iemand om je heen, met eenzelfde soort energie. Een kleine zucht terwijl ze in de verte de lichten van enkele auto’s bekeek.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Dec 30, 2017 15:37:07 GMT 1
Voronoi had niet direct in de gaten waarvoor de munitie echt nodig was. Hij was niet kapot van vuurwapens, al helemaal niet als ze op hem gericht waren, waardoor hij het niet gewend was om het zelf te gebruiken. Her en der door de base heen lagen hoe dan ook kleine voorraden van munitie en eventuele onderhoudsspullen, zodat iedereen tijdig zijn of haar vuurwapens kon nakijken en/of bij kon pakken, mocht het nodig zijn in een aanval op hun base. Natuurlijk mede mogelijk gemaakt door Kang, gezien die er meer getraind in was en samen met een of twee anderen soms trainingen verzorgde, ergens buiten de stad zelf. Hij vertrouwde zichzelf meer de scherpe wapens toe, zoals dolken of bajonetten, en in de algemene wapenopslag van de base had hij zijn zwaard ergens liggen. Maar die was vaak onhandig om mee te nemen, waardoor die vaak bleef staan. Een overweging om die morgenavond mee te nemen kwam wel door zijn gedachten, al bleef zijn voorkeur toch naar zijn instabiele krachten. Er kon een groot voordeel gehaald worden uit de schemering en later de duisternis in de verlaten loods van de Bloodkillers, als de onderhandeling lang genoeg duurde. Een eliminatie kon er misschien gebeuren, en anders sowieso gewonden en doden. Mogelijk aan beide kanten. De man keek weer even terug naar Tanith, die uitlegde waarom vuurwapens alsnog gewoon nodig waren, met een heel grote kans. The Skulls konden gewoonweg ieder moment het vuur openen, en daar zag hij wel de logica van in, waardoor hij instemmend knikte. Tanith draaide zich naar hem om toen hij zelf verder was gegaan met het aanbieden van zijn wiet, waarna hij een lichte glimlach weergaf. Misschien hadden zijn woorden beter geformuleerd konden worden, maar gelukkig snapte ze het voor de verkeerde bedoeling tot haar was doorgedrongen. Toen zij een kleine grijns vertoonde, ging Voronoi verder met het klaarleggen van de benodigde spullen, met de keuze dat zij een voorgedraaide joint kon nemen, of het liever zelf draaide met een bepaalde sterkte. Zelf nam hij het liever licht, om de scherpe randjes van zijn spanning af te nemen, maar toch om alert genoeg te blijven, mocht het nodig zijn. Bij haar terugkomst keek hij weer op, en nam het biertje van haar aan die zij mee terug had genomen. "Spasibo i privetstvuyu," bedankte hij Tanith en hield zijn flesje een beetje naar haar op voor hij een slokje nam. Het bier proefde wat apart voor zijn smaak, maar het was wel goed zo. De frisse lucht in de kamer maakte hun wel wat wakkerder, en toch bleef de sfeer rustig, ontspannen. Er was geen verplichting op te merken om ook maar iets met elkaar te doen, en dat vond hij wel prettig, niets was ongemakkelijker dan proberen te socialiseren omdat het per se moest. De man roerde licht met zijn flesje, fronste toen even licht en keek terug naar Tanith. "Zal ik gedetailleerd zijn met mijn uitleg, over wat je kan verwachten wanneer ik mijn krachten gebruik, of wil je alleen de basis?" Voor de zekerheid bood hij de twee opties aan, zodat zij zelf kon kiezen wat voor haar het handigst was. Tenslotte had hij zelf aangegeven om haar meer erover te willen uitleggen, al was het begrijpelijk als zij niet teveel wilde praten, puur om de rust zo goed mogelijk te willen bewaren.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jan 17, 2018 0:38:30 GMT 1
Hij nam het flesje aan en kort glimlachte Tanith, ze wist niet of ze het verwacht had. Voronoi was nog steeds moeilijk te pijlen en ze wist niet of hij het type was dat drank en drugs tegelijk gebruikte. Hij was daar dus niet zo kieskeurig in. Even keek ze over haar schouder hoe hij begon met rollen, maar haar aandacht werd afgeleid van een geluid. Een geluid dat enkel afkomstig bleek te zijn van een vogel. Ze nam zelf een slok van het flesje en ergens verlangde ze naar iets sterkers. Niks was beter dan je laatste dag stomdronken te worden. Maar ze wist dat het ook belangrijk was om alert te blijven. Niet dat ze dacht dat er wat ging gebeuren, in tegendeel. Hun waren waarschijnlijk ook bezig om zich klaar te maken op de “grote” dag. Het was nog steeds een belangrijke dag voor hen, ze deden er alles aan om andere bendes bij hen te krijgen en zo een leger te creëren wat deze missie aankon. Een kleine zucht, waarna ze nog een slokje nam. Het kon zo makkelijk misgaan en alles kon zo makkelijk escaleren. De vraag die hij stelde gaf haar twee keuzes, of ze meer detail over zijn krachten wilde weten of enkel de basis. Tanith deed enkele stappen in zijn richting en nam de joint tussen haar duim en wijsvinger van hem over. “Hoe meer ik weet hoe meer kans ik ga hebben op overleven.” Was haar antwoord. Meer detail, zoveel was duidelijk. Ze haalde een aansteker uit haar zak en stak de joint aan. Tijdens dat ze richting het raam liep nam ze de joint tussen haar lippen. Een opgeluchte adem kwam haast tussen haar lippen door na de eerste paar hijsjes. Dit was wat ze nodig had. Even sloot ze haar ogen, liet de rook haar longen binnendringen en hoewel het gevoel er niet meteen was, wist ze dat het niet lang op zich liet wachten. Ze reikte de sigaret naar hem aan na nog enkele hijsjes te hebben gepakt en wachtte zijn woorden af.
|
|