Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jan 17, 2018 21:20:50 GMT 1
Zijn handelingen waren verder zonder een achterliggende gedachte, na een tweede slokje van zijn bier zette hij deze weg op het nachtkastje waar hij ook zijn voorraad aan wiet en bijbehorende spullen uit had gehaald. De man rolde rustig de eerste joint, maar keek niet op of om van de vogel die buiten klonk. Die konden zich in de goot of net onder het dakrand gaan nestelen, of anders in de buurt, waarna zij hun gebied afbakenden met een gekwetter. Zeker in de ochtend was dat nodeloos luid en irritant, vooral wanneer de lente net diens intrede deed. Echt veel deed hij momenteel niet aan het klaarmaken van zichzelf of anderen voor de "grote" dag morgen. De licht opgekomen spanning daarvoor zakte al langzaam bij hem, hij zag wel wat zij er nog van af brachten. Morgen was evengoed nog een dag, en daarin kon al veel gebeuren. Mogelijk wel meer dan dat zij zo snel konden verwachten. Voronoi wist dat hij nooit veel meer dan een 'lone wolf' kon worden, ook mede mogelijk gemaakt door zijn verleden, en daar hoefde al helemaal geen verandering in te komen voor hem. Misschien was er een opening morgen om acuut toe te slaan, uit te roeien..? Toen Tanith naar hem toe liep, reikte hij haar de gerolde joint aan en luisterde hij naar haar antwoord. Dat was meer dan logisch, alles was om te overleven, en gezien hij van plan was haar mee te nemen naar de de 'hol van de leeuw', voelde hij zich enigszins verplicht nu om zich open te stellen over wat hij kon uithalen. De man verplaatste zich meer naar de rand van het bed en ging op de rand zelf zitten, om meer actief te worden in zijn positie. "Prima, dat zou ik ook zeggen," reageerde Voronoi en bekeek hoe de blonde vrouw zich terug naar het raam wendde. Zij begon zich opgelucht en ontspannen te bewegen na een paar hijsjes, heel langzaam zette dat zich door, waarna hij de sigaret terug aannam van haar en rustig een enkel hijsje nam. Voor nu zou hij het rustig aan doen, om even weer te voelen waar het naar toe kon gaan. Kleine stapjes. Zijn donkere ogen gingen naar zijn vrije hand, die hij ophield om die ook beter zichtbaar te laten zijn voor Tanith. Toen de vingers zich krulden naar een klauw, kwam de zwarte kleur van zijn kracht door naar de huid, en kleurde het zijn gehele hand en een deel van zijn onderarm gitzwart. Een langzame zucht ontsnapte aan zijn lippen en de rook ging op in de nog frisse lucht van de kamer. Voronoi leek geconcentreerd, maar ontspannen te zijn en hij strekte zijn vingers een beetje, met scherpe nagels aan de vingertoppen. "Zoals je allang gemerkt hebt, ik heb er nog lang niet altijd evenveel controle over," begon hij, "maar het is wel mogelijk, als er weinig spanning is en ik concentreer mijzelf op de beheersing van deze.. 'krachten'." De man liet zijn zwarte hand even rusten op de sprei van het bed en drukte daar vervolgens op, waarbij het duidelijker werd dat de nagels massief waren en grip hadden op de stof. "Ik kan mijzelf dan wel met allerlei wapens weren, nog is het voor mij veel meer voor de hand liggend als ik mijzelf volledig los laat gaan tegenover mijn vijanden. De kans is groter dat ik mijzelf dan verlies, met gemak, maar het is alsnog makkelijker, gezien ik dan niet al mijn moeite en energie hoef te steken in de beheersing over wat ik heb." Een tweede hijs tussendoor, hij blies de rook wat rustiger uit nu. "Daarom is het een groot risico om morgen, bij een maansverduistering en tegen de avond, naar de oude loods van The Bloodkillers te gaan. Mijn 'krachten' leven op bij duisternis, schaduw, negativiteit. Ik word dan wel beïnvloed erdoor waardoor ik een pessimist ben, maar het neemt mijn angst en woede en alles daar soortgelijk aan ook mee in de ontplooiing naar de buitenwereld. In ongeveer dezelfde omstandigheden ging ik dus ook eens naar The Bloodkillers hun loods, met de bedoeling om hun leider uit te schakelen. Dat werd een uitschakeling van hun bende, ik neem aan dat de overlevenden nu elders zijn."
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jan 18, 2018 0:45:05 GMT 1
De beweging deed haar iets omkijken, haar haren wiegde mee met de wind die via het raam zijn weg naar binnen had gevonden. Haat antwoord leek bij hem binnen te komen, hij gaf als antwoord dat hijzelf dat ook zou zeggen. Een rust kwam over haar heen toen de wit langzaam in begon te werken. Het was een prettig gevoel en even, voor enkele tellen was er niks mis. Toch klopte de realiteit al snel weer aan bij de gedachte aan de problemen waarin ze zichzelf bevond. Ze keek weer naar Voronoi, hij hief zijn hand op en met een frons zag Tanith de verandering. Het was haar niet geheel ontgaan, maar toch was het ook niet binnen gekomen. Nu was de eerste keer dat ze pas goed zag wat was, de klauw die zijn hand vormde, de zwarte kleur van zijn huid. Ze deed langzaam een stap naar voren, ze had vaker mensen met krachten gezien, maar niet zoals deze. Vaak was het een element, dit was iets totaal anders dan ze gewend was. Hij gaf aan er niet altijd evenveel controle over te hebben en even knikte ze. Nu leek hij inderdaad rust te hebben en niks aan zijn houding gaf aan dat hij op het punt stond om aan te vallen. Dus ze liep dichter naar hem toe. Toch zei ze nog niks, liet hem uitpraten. Het was makkelijker voor hem om de controle te verliezen? Maar zijzelf snapte niet waarom iemand de controle over zichzelf wilde verliezen en hoezo namen de krachten de controle over? Ze fronste dan ook, begreep nog steeds niet geheel hoe zoiets kon werken. Toen zijzelf weinig controle had over haar krachten, verloor ze zichzelf niet. Ze knalde gewoon tegen een muur aan en wist niet meer hoe van de muur af te komen, met een beetje pech was het geen muur, maar het plafond geweest. Dan was terug op de grond komen een grote klap te noemen. Toen hij aangaf dat het makkelijker was om geen energie te stoppen in het beheersen, begon ze het iets te begrijpen. Toch leek het haar handiger dat je er controle over had en de gevaren in kon zien en eerst de gevaarlijkste mensen zo uit kon schakelen. Maar ze moest toegeven nog te weinig te weten om er een oordeel over te hebben. Ze ging langs hem zitten, terwijl ze nog steeds naar de hand keek en toen hij het verhaal vertelde over The Bloodkillers pakte ze de joint van hem over. Een vinger verplaatste ze naar zijn gitzwarte hand om naar voor enkele seconde haar vinger op te leggen; nieuwsgierig of het anders voelde. "Waarom kun je het niet onder controle hebben, ik snap dat het van je pessimistische trekjes opbloeit, maar dan nog lijkt het me handiger voor jezelf als je beheerst de personen kan uitkiezen die je wil. Ben je dus een soort "weerwolf"? Bij gebrek aan beter term." Ze glimlachte naar hem, haast vriendelijk. Het was een normale vraag en nergens bleek uit dat ze zijn uitleg niet waardeerde. Zijn kracht nam alles op van negativiteit tot duisternis, het was even sterk als dat het gevaarlijk was, zo leek het. "Maar je hebt niet uitgelegd hoe ik mezelf kan beschermen. Houd dat in dat je mij dus niks aan doet, neem ik aan?" Ze nam rustig een hijsje, merkte dat haar vinger nog steeds op zijn huid rustte en kalm trok ze deze terug. Na enkele hijsjes reikte ze hem de joint weer terug aan indien hij nog iets wilde.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jan 18, 2018 20:30:09 GMT 1
Haar nieuwsgierigheid was herkenbaar, dat had zij eerder ook al getoond toen hij reageerde op haar hulp met het verwijderen van zijn kogel in zijn bovenarm. Maar nu hij het ook goed kon zien, was het nu ook verrassend voor hem. Tanith kwam langzaam naar hem toe en leek gebiologeerd te zijn door de transformatie van zijn nu zwarte hand. Desondanks luisterde zij wel goed en ging naast hem zitten op de rand van het bed. Voronoi liet zich bekijken door haar en had geen op of aanmerking in de huidige situatie, de scherpe randjes werden als vanzelf wat gladder en hij vond het niet erg dat Tanith zijn hand aanraakte met een vinger. Als het goed was, was er geen verschil, al reageerde het zwarte toch iets op de aanraking, waarbij er een beetje rook vrij leek te komen. Het leek weinig te schelen met de verdamping van droogijs in de open lucht. De man haalde een schouder op bij haar vraag waarom er bijna geen controle was. "Het is dan wel mijn lichaam, maar dat wil niets zeggen over de beheersing. Dat moet bewust gebeuren, en ik ben van nature niet echt een persoon die vooruit denkt," gaf de zwartharige aan, de ontspanning kwam meer op gang ondertussen. "En van mij mag je die term gebruiken, ondanks dat het niet klopt. Ik weet er nog steeds geen goed woord voor." De man voelde zich relatief op zijn gemak voor zijn doen, en vond dat Tanith evengoed rustig was en vriendelijk met haar interesse. Des te beter, dat was ook beter om naar haar uit te leggen, in plaats van een argwanende type naast zich te hebben, of überhaupt in de kamer, die geheel niets ervan moest weten. Ergens bedacht hij zich dat zij er wel aardig makkelijk over leek te doen, dat het voor haar geen groot probleem was om er meer over te weten. Misschien had zij in het verleden meer mensen ontmoet met krachten en/of ermee samengewerkt. In hun nog korte levens hadden zij allebei al veel meegemaakt. Bij het terugtrekken van haar vinger, grinnikte hij zacht en nam de joint van haar over, dit liet hem ook met regelmaat dingen vergeten. Juist omdat ook zijn alertheid er op achteruit ging. Toen zij opmerkte hoe zij zichzelf het beste kon beschermen, met een opvolgende opmerking met dat hij haar niks aan zou doen, schudde hij een beetje zijn hoofd en nam een hijsje. "Jij kan het beste jouzelf beschermen door een vuurwapen bij de hand te houden en in de buurt van lichtbronnen te blijven. Zeker als het escaleert, kan je het beste uit de buurt blijven en toekijken, om te weten waar ik ben. Ik neem aan dat, wanneer de situatie uit de hand loopt en zij in de aanval gaan, ik letterlijk alles laat vallen en vol ertegen in ga." Voronoi leek niet echt ernstig erover, maar hij was wel serieuzer geworden en strekte zijn geklauwde hand weer een beetje voor zich uit, bewoog wat met de vingers. "Ik kan jou geen garantie geven dat ik jou niets doe, maar ik zal wel mijn best doen om dat te voorkomen.. Dat beloof ik." Met die woorden keek hij naar Tanith, om een bevestiging te krijgen van haar, dat zij het accepteerde, en zodat hij het alvast in zijn geheugen kon griffen. Hij wist dat de situatie morgenavond behoorlijk uit de hand kon lopen, maar het minste wat hij kon doen om haar niet nog meer schade aan te brengen nu zij mee gaat, was om haar voor te bereiden daarvoor.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jan 19, 2018 10:19:47 GMT 1
Hij wist er geen term voor? Even keek ze hem vragend aan, hoewel zijzelf een simpele term had gevonden die genoeg zei over haar eigen kracht, moest ook zij toegeven dat het niet alles omvattend was. Het vertelde niet dat ze sloten kon openen en deuren sterker kon maken voor enkele tellen. Dus ergens was het wel te begrijpen, maar die term was goed voor hem, ook al was het niet juist en even knikte ze. De wiet had haar in een relaxte toestand weten te krijgen en ze nam nog een slokje van haar bier toen Voronoi de joint over nam. Een vuurwapen, goed om te weten. Vanaf nu kon ze die misschien beter ergens paraat hebben liggen. Ze had niet het gevoel dat ze het ding werkelijk bij moest hebben in zijn buurt, maar misschien op haar kamer, dat als er iets mis ging, ze daar naartoe kon sprinten en kon schieten als het nodig was. Wanneer ze de base verliet, was had ze altijd al een vuurwapen bij. Lichtbronnen, hij had inderdaad aangegeven dat zijn kracht op duisternis voed, opnieuw maakte ze mentaal een aantekening en luisterde naar wat hij te vertellen had. Hij kon geen garantie geven dat hij niks ging doen. Maar hij ging zijn best doen om dat te voorkomen. Dat beloof- even keek ze hem iets verbaasd aan, knipperde met onbegrip haar ogen, maar wende ze haar ogen al snel af om een slokje te nemen van haar bier. "Ja. Ik zal uit de buurt blijven." Was haar antwoord. De woorden klonken vreemd in haar oren, de beloftes die naar haar hoofd werden gegooid gingen eerder over haar iets aan doen. Nooit om haar niks aan te doen en even was ze er dan ook verward over het feit dat dit nu wel gebeurde. "Nog steeds hoeft het niet mis te gaan, ze tonen aan dat jullie een belangrijke schakel zijn in deze missie van hun. Ze zullen waarschijnlijk pas vuren als ze in de gaten krijgen dat jullie het afwijzen." Ze haalde haar schouders op. Het was een vreemde situatie en nog steeds twijfelde ze of het wel goed was om mee te gaan. Toch had ze al ja gezegd en was er in haar ogen geen weg terug. Daarbij kon ze altijd nog rennen indien nodig en kon ze vluchten met haar kracht, maar weinig mensen die meteen de lucht in keken als ze een deur uit kwamen om te zien welke kant ze op was gerend. Over een gebouw lopen was voor weinig mensen een optie. Dat was haar geluk op dit moment. "Waarschijnlijk hebben ze licht bij, in de vorm van de lampen die er waarschijnlijk nog hangen, zaklampen of iets anders. Wat is het teken of is de zin als ik ze kapot moet schieten?" Ze keek nu terug naar hem. Een plan B was nooit verkeerd. Als hij sterker werd van duisternis, moesten ze een manier vinden om te voorkomen dat hij die krachten ging verliezen. Het licht wat er was moesten ze dus weg zien te krijgen indien nodig. Verschillende plannen bespreken voor verschillende scenario's kon nooit kwaad.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jan 28, 2018 19:11:17 GMT 1
De wiet en de alcohol haalden het enigszins brandende gevoel wat weg, dat werd veroorzaakt door zijn kracht. Er was altijd een drang aanwezig naar meer, naar letterlijk uit de klauwen lopen en de grenzen te laten varen. Voronoi concentreerde zich even op zijn hand en liet het zwarte langzaam oplossen, luisterde naar wat Tanith te zeggen had. Zij leek niet echt een bevestiging te geven op zijn belofte, maar dat kon ook wel. Het was voor hem ook nog wat vreemd. Zij nam snel een slokje van haar bier en hij nam de zijne maar weer van het nachtkastje af, om hetzelfde te doen. Met een kleine knikken gaf hij aan dat hij luisterde naar haar woorden en wat The Skulls konden doen. Het was altijd beter om eventueel vooruit te denken en een beetje in te schatten wat de tegenpartij zou kunnen doen. Hij wist al bijna zeker dat hij het aanbod verder ging weigeren, maar een knoop doorhakken kon altijd daar nog gebeuren. Of zij staakten opeens in hun idee met het willen samenwerken met The Daredevils. Alles was mogelijk wat dat betreft. Hij kon sowieso niet wegblijven, gezien hij degene was die de voorgrond en ondergronds de dingen deed oplossen. Het vuile werk. De fysieke klussen. Kang was een achtergrond persoon, maar zeker niet minder belangrijk. Toen Tanith begon over de lichten, fronste hij een beetje om na te denken, ging snel bij zichzelf de korte en duidelijke woorden na die hij wist in diverse talen. Wat zou een goed teken zijn om het vuren te open en de lichten te laten dimmen, zover mogelijk? Zij had zeker wel gelijk, een plan B was meestal nog beter als A. Zij leek meer handigheid te hebben in het vooruitdenken en het nalopen van plannen dan dat hij deed, hij ging vooral af op improvisatie en de consequenties handelde hij dan wel later af. Maar onder het nadenken over een teken of een woord, kwam hij steeds bij hetzelfde uit, maakte een enigszins nukkig geluid voor hij zijn flesje bier leegdronk en dat wat hij per ongeluk morste wegveegde met de rug van zijn hand. "Tovarish. Alleen al aan dat woord heb ik een tering hekel, dus ik gebruik het ook zelden." De man ging wat verzitten en zette zijn lege flesje weg op het nachtkastje. "Het betekent 'vriend' in het Russisch. Dat wekt bij mijzelf al genoeg irritatie op, en met het kapot schieten wordt het enkel erger. Ik heb niks met vuurwapens." Dat zij als The Daredevils een belangrijke schakel waren in het plan, was hem al genoeg opgevallen, maar van hem mocht het allemaal kapot vallen. De duisternis was zijn grondgebied en dat wilde hij met alle plezier - en eventueel haat tegen die tijd - laten zien. Dat er niets te onderhandelen viel met hem, mochten er nog overlevenden uit komen. Maar Tanith noch hij hadden geen idee of het wel tot zoverre kon komen. Er waren overal nog mensen die er eventueel van af wisten, en die het dus door konden spelen. Maar het risico was al te groot om te ontwijken, dan gingen The Skulls zeker weten een aanval inzetten op The Daredevils. Verdomme. Was het maar al zo ver, dan kon het mogelijk in één keer over zijn. Hij alleen nog een klein beetje hoop dat Tanith zichzelf wat uit de weg kon houden na zijn aanwijzingen en uiteindelijk elders dekking kon zoeken. "Oh ja.. als ik op jou af kom, vind licht, of schakel mij uit."
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Feb 12, 2018 19:50:10 GMT 1
You can't get enough Cuz I'm rotten to the core No need to fight the battle I've already won the war
Ergens had ze verwacht dat hij al een idee had voor een plan B. Hij was nu eenmaal de leider; dus ze had tegenspraak verwacht of het feit dat hij een beter idee had. Toen dit betere idee niet kwam, keek ze hem enkel weer aan. Tanith moest hem niet vergelijken met The Needle. Of had hij nog niet aan een plan B gedacht? Ergens verbaasde het haar omdat hij degene was die berserk ging en zij dan met alle troep achter bleef. Of althans, met de problemen als hij zichzelf niet meer tegen kon houden. Als ze zijn woorden moest geloven. Ze had het al eens mee mogen maken met haar schouder en wilde niet weten waar hij nog meer toe in staat was. Hoewel ze het niet erg vond als hij zijn moordlustige behoeftes op andere gebruikte, hoefde zij er niks van te hebben. "Tovarish." Herhaalde ze het woord zacht tegen zichzelf. Een woord dat vriend betekende? Wat dat betreft bleef hij verassen. Bleef hij iets vreemds hebben zelfs, vooral toen hij aan gaf om niet tegen vuurwapens te kunnen. Slechte baan gekozen, dacht ze even bij zichzelf. "Maar wat is er mis met dat woord?" Vroeg ze hem rustig en vervolgens de wiet weer van het kastje nam om een volgende joint te draaien. Het smaakte naar meer, de zachte kussentjes die de alcohol en wiet met zich mee bracht was fijn te noemen. De stress was zeker iets minder; behendig draaide ze er daarom nog een. Stak deze aan en nam enkele hijsjes. "Wil je nog een bier?" Ze keek hem rustig aan, ze kon nog twee bier halen als hij ook interesse had. "Of iets sterkers." Een kleine grijns op haar lippen. Haar voorkeur lag dus bij iets sterkers. Ach, hoewel Tanith zichzelf rustig wilde houden, merkte ze hoe ook dat steeds minder uitmaakte. Morgen was het in de avond, als ze uit kon slapen, dan kon ze maar beter meteen goed uitslapen.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Feb 24, 2018 22:41:07 GMT 1
(mijn excuses voor de eventuele verwarring, ik volg mijzelf niet helemaal momenteel x'D)
Misschien was het toch wel beter om aan een plan B te denken, mocht plan A, als die er al was, uit de hand lopen. Ergens wist hij wel dat Kang hier veel beter in was en ook handiger wat het dat betreft, en dat kwam ook pas nu net even binnen rollen in zijn gedachten. De verdovende effecten vertraagden simpelweg zijn denkprocessen, maar hij gaf alsnog een zachte hum in bedenking. "Kang komt sowieso mee in de achterhoede, als standaard back-up.. wij komen niet helemaal alleen, maar hij blijft uit het zicht en zal met genoeg man het gebouw en gebied omsingelen, mochten The Skulls zich opeens bedenken om te ontsnappen of iets dergelijks," maakte Voronoi alsnog bekend. "Als een soort opvangnet voor beide plan A en B. Met A directe aanslag op The Skulls, mocht het uit de hand lopen, en B is in het geval van terugtrekken van ons. Hij weet er meer details over, gezien ik niet echt baat heb bij vooraf afgesproken plannen, ik ben vaak maar een losse pion." De man rekte zich een beetje uit en knikte bij het horen van Tanith's herhaling van het woord, het prikkelde hem alsnog een klein beetje, maar niet opmerkbaar. "Ik beschouw niemand als mijn vriend, zeker niet in mijn moeder's taal. Mijn eerste vriendin gebruikte het als een plagerij, voor ik haar uit het oog verloor." Echt heel veel wilde hij er verder niet over kwijt, en bekeek hoe Tanith een volgende joint draaide voor zichzelf, die zij toen aanstak en een aantal hijsjes nam. Met een kleine grijns stelde zij haar vraag of hij ook nog bier wilde, of eventueel iets sterkers wilde. Bijna automatisch krulde een mondhoek om bij hem, bij het horen van de 'iets sterkers'. Het was toch nog een volledige dag verschil van het alles bepalende evenement, dus waarom ook niet? Morgenochtend konden zij nog uitslapen en bijkomen van de effecten. "Het 'iets sterkers' ligt hier ook bij de hand, de kast nabij het raam heeft een aantal flessen en de glazen staan erbij. Kies maar wat," gebaarde hij richting de kast en was wel nieuwsgierig naar waarmee de blonde vrouw kon terugkomen, gezien er een ruime keuze was met voldoende voorraad. Al zou het hem niet veel verbazen als zij voor de whiskey zou gaan. Zelf vond hij het in ieder geval een stuk lekkerder dan waarmee de gemiddelde persoon Russen mee associeert, namelijk vodka. Die stond dan ook meer achterin in de kast.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Apr 5, 2018 20:17:53 GMT 1
I'm a nightmare I'm a double dare I'm the last one to care but I don't care
Kang stond dan wel op hen te wachten als het fout ging, nog was het handig om een idee te hebben als ze werkelijk binnen zaten. Het was onmogelijk voor Kang om enkele seconden binnen te zijn, dus hadden ze een vangnet nodig om die minuten te overbruggen. Ze knikte enkel, luisterde naar de woorden die volgde. Zijn vriendin had het als plagerij gebruikt, voordat hij haar uit het oog verloor. Dat was een vreemde zin, maar ze besteedde er verder geen aandacht aan. Het maakte haar vrij weinig uit wat er met haar of hem was. Daarbij was Ona ook uit de stad om ervoor te zorgen dat niemand afgeleid zou kunnen worden door bijzaken. Op haar vraag beantwoordde hij haar glimlach met een mondhoek die omhoog krulde. Toen hij aan gaf dat ook dit bij de hand lag keek ze hem vragend aan. Had deze man alles binnen handbereik liggen? Misschien had hij een verslaving, het was logisch te noemen. Maar zijzelf mocht niks zeggen over een verslaving, vaak genoeg zat ze zelf aan de drank of drugs. Na enkele tellen naar hem gekeken te hebben, liep ze richting het kastje, haar ogen scande de flessen, beet even bedenkelijk op haar lip. Ze probeerde te achterhalen wat het was door de letters door haar brein te halen. Maar het had geen zin, ze ging voor het doorzichtige spul. Het stond wat vooraan, dus dat moest hij niet al te lang geleden ook nog op hebben? Ze pakte twee glazen mee en schonk deze in op het nachtkastje. "Dus, drank en drugs heb je hier verspreid door je kamer." Begon ze met een kleine glimlach. Ze voelde hoe de drugs haar rustiger maakte, minder argwanend. "Wat heb je nog meer? Een bowlingbaan achter een deur, een zwembad?" Bij de vraag of er een zwembad was had ze een kleine twinkeling in haar ogen. Zwemmen was iets wat ze zichzelf aangeleerd had- beter gezegd, dat moest ze. Vaak genoeg was het ontsnappen door in het water te springen. Maar een zwembad was heerlijk te noemen.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Apr 11, 2018 22:47:42 GMT 1
Overal waren er wel plannen voor nodig, waarbij hij wel beter gestemd leek met de wending in het gesprek tussen hem en Tanith. Morgenochtend wordt dat dan maar, de plannen bespreken voor de avond daarna, gezien hun beiden alweer afgeleid waren. Zij leek hem makkelijk te lezen, maar alsnog werd hij bekeken. Waarom, om zijn gezwegen, maar geamuseerde antwoord? Iets was er in de kamer was? Voronoi liet het al snel weer varen en rekte zich wat uit, terwijl de blonde naar de kast liep die hij aan had gewezen. Ja, misschien was er wel een verslaving aanwezig. Misschien meerdere? Hij had er geen idee van, meestal waren de drank en drugs emotie onderdrukkers, of het wissen van herinneringen voor een moment. Al was het vooral om te vergeten dat er een kracht aanwezig was waar niet altijd de controle over gehouden kon worden, zodat er een paar uur zonder zorgen doorgebracht konden worden. De man had er simpelweg geen volledige vrede mee dat hij was wie hij was, ondanks dat het voor hem soms overmacht was. En dat moest dan gewoon de kop ingedrukt worden. Toen zij na een zacht gerinkel terug kwam lopen met twee glazen en een fles met doorzichtige drank - rum, herkende Voronoi in een oogopslag aan het etiket - en een kleine glimlach, haalde hij zijn schouders een beetje op. Bijna nonchalant, en meer ontspannen dan hij eerst was, minder op zijn hoede. "Ik heb van alles verspreid door mijn kamer, maar nee, helaas heb ik geen zwembad achter een deur." Haar fantasie was in ieder geval rijker als die van hem, het idee alleen al om zoiets te hebben achter een willekeurige deur vond hij een beetje vreemd. Hij had wel gehoord van mensen die het hadden. Maar toch wekte het wel wat interesse op, hij richtte zich meer gemeend naar Tanith. "In de buurt zijn er vast wel zwembaden achter deuren, en anders gaan wij ergens op.. 'bezoek'?" Voronoi leek zelfs voorzichtig mee te willen spelen, niet echt wetende hoe het goed moest, maar het viel te proberen. Zijn grenzen waren minder scherp ook en hij nam een ingeschonken glas van het nachtkastje, om die even te roeren voor hij een slokje nam. Een verdoezeling dat het niet zijn sterkste kant was, werkelijk socialiseren.
|
|