|
|
Oh, what is it? Better no dragons, I hope.
|
|
Male
30-ish Yrs
Hetero
Single
Co-leader gang
|
|
|
|
Attack
May 13, 2017 18:41:31 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by kang on Apr 16, 2017 1:13:22 GMT 1
Al sjokkende baande hij met zijn handen in zijn zakken een weg tussen de kratten door, de frisse buitenlucht deed zijn luchtwegen en gedachtes altijd goed, ook al was het nog aan de rand van de enorm drukke stad. De wrijvingen van deze ochtend waren in ieder geval weer recht gelegd, wat een hoop scheelde voor een aantal dagen. Dat was meestal het 'record' voordat er weer stennis was. Het ging niet altijd even goed tussen de leden onderling, maar goed, daar kon hij voor zorgen dat het weer beter zou gaan. As per usual. Zo heel erg vond de jongeman het niet, hij was het wel gewend. De verlaten panden hadden hem nooit echt veel aangestaan en hij leek er ook niet erg tussen te passen. Van een gemiddelde lengte en postuur kon men weinig aan opmerken, maar zijn soortement van pak wel. De kenners konden zeggen dat het lichtelijk steampunk geïnspireerd was, wat ook wel klopte. De smalle krijtstreep in de zwarte stof van zijn broek en jas maakten het net een beetje meer af, met een net bewerkte vestje gaf een groen randje en een witte blouse maakte het geheel compleet. Vandaag had hij geen zin om veel met zijn haar te klooien, dus hield hij zijn lange, zwarte haar half opgestoken naar een staart, zodat in ieder geval zijn gezicht vrij bleef. Een frisse wind stak er op wat zijn schouders liet optrekken, waarna Kang opkeek van een typisch fluiten in de buurt. Er waren geen voetstappen te horen, maar hij wist genoeg en liep door naar de centrum van de stad. Al die onderhandelingen lieten hem trek hebben in een goede lunch en al snel ging hij dan ook een zaak binnen om daar te bestellen en op zijn gemak het nieuws te bekijken.
Zijn tijd voor zichzelf deed hem goed. Even geen gedonder aan zijn hoofd, ook al was het nieuws weinig anders dan dat. Zeker nu Trump bezig was, werd het nog drastischer anders. Op de één of andere manier had hij een naar gevoel dat het niet goed zal komen, met de al huidige angsten op de straten. Ook in de rest van de wereld. Lichtjes fronsend stond Kang op en liet zijn tafel zo netjes mogelijk achter en nam zijn mobiel nogmaals in de hand om de laatste berichten verder door te neuzen terwijl hij naar buiten liep. Niks bijzonders, dat is in ieder geval prettig. Met een rustig tempo liep Kang door over het trottoir en keek af en toe de straat over. Hij wist dat hij weinig te vrezen, maar op je hoede zijn was nooit teveel, vond hij altijd. De tegenwoordige gangs konden behoorlijke protesten en situaties creëren vanuit het niets, waarbij gelijk het dagelijks leven drastisch, maar gelukkig tijdelijk, op zijn kop stond. Lichtjes in zijn handen wrijvend om de kou wat meer te verdrijven - weer zijn handschoenen vergeten, verdorie - keek de man opzij, een straat in, en sprong net op tijd weg voor een auto die daaruit kwam. Die stopte zowat nergens voor, dus hij liet dat maar varen. Zo reden zij wel vaker hier, ook al kon hij ze nog zo hard vervloeken, het hielp toch niet. Maar toen hij opnieuw de straat in keek, zag hij een figuur moeilijk overeind komen en vervolgens strompelen en met moeite evenwicht bewaren. Zijn nieuwsgierigheid en vooral bezorgdheid werden geprikkeld en de man sloeg de straat in, maar versnelde zijn pas toen haar tas terug op de grond viel. Bij benadering en een duidelijker beeld, was zij er zichtbaar slecht aan toe. Amper nog gekleed, bloed kleefde en droop uit allerlei wonden. "Shit, dit ziet er slecht uit. Laat mij jou alsjeblieft helpen," kondigde hij zichzelf aan en hield een hand uit, dichtbij de blonde gewonde en bereid te helpen waar hij maar kon. Maar hij wist dat zij niet zomaar iemand kon zijn. Ondanks alle vreemde scheuren en gaten in haar kleding - wat echt amper haar vrouwelijke delen nog bedekte - had hij het idee dat zij evengoed van een gang was. Welke, wist hij niet precies, maar dat deed er niet toe. Zij had hulp nodig, en snel, gezien het bloeden haar al zwakker had gemaakt.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Apr 17, 2017 19:19:41 GMT 1
Het lukte haar niet en hoe meer ze zichzelf inspande, hoe slechter het ging. Haar zicht werd nog steeds vergezeld door zwarte vlekken en af en toe rolde haar ogen in haar kassen. Dit inclusief haar waterige ogen zorgde ervoor dat het haast onmogelijk was om maar iets waar te nemen. Maar ze probeerde zichzelf staande te houden, had nog steeds een hand trillend tegen de muur aan staan. Ze moest hier weg zien te komen, anders was het inderdaad zeker dat ze ging sterven aan haar verwondingen. Opnieuw probeerde ze de tas te pakken en toen het hengsel opnieuw tussen haar vingers door viel, was het genoeg geweest. Geen kleding, dan maar lopen naar de rest van de mensen. Ze keek op en probeerde te onderscheiden welke kant ze nu eigenlijk op moest. Iedere beweging die ze maakte zorgde voor gekreun en dat er meer tranen over haar wangen liepen. Een stem, hoewel ze maar half opving wat hij zei, was het enige wat ze kon doen knikken. Meer kon haar lichaam ook niet aan, want haar knieën begaven het en met een klap kwamen deze dan ook op de grond. Tussen de tranen door leek het alsof er een kleine glimlach op haar lippen stond, iemand had haar in ieder geval gevonden. Dacht ze voordat ze het bewust zijn verloor en haar lichaam voorover viel op de stenen.
|
|
|
|
Oh, what is it? Better no dragons, I hope.
|
|
Male
30-ish Yrs
Hetero
Single
Co-leader gang
|
|
|
|
Attack
May 13, 2017 18:41:31 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by kang on Apr 22, 2017 22:41:59 GMT 1
Naarmate hij dichterbij kwam, begon zij meer te wankelen, een trillende hand bleef tegen de muur. Haar tas viel weer terug op de grond, maar zij reageerde nog flauwtjes met een knikken. En dat was teveel. Hij kon helaas niet voorkomen dat zij met een klap neerkwam op haar knieën en doorzakte naar de grond, ook al sprong de man op haar toe. Met een zacht vloeken - wat zij inmiddels niet meer zou horen, gezien haar lappenpop houding - hees hij haar terug op bij de schouders, liet haar tegen zich aan leunen met een arm om de vrouw haar schouders. Met zijn andere hand was hij al druk bezig met zijn mobiel en drukte die vervolgens tegen zijn oor. "Regel met Ona dat de praktijk gereed is, ik heb een gewonde. En stuur als de sodemieter een taxi naar ons toe!" drong Kang met urgentie aan en hing op na het doorgeven van zijn locatie en stak zijn mobiel weg. Het was een kwestie van tijd, gelukkig was het nog relatief dichtbij, maar hij wist niet hoe lang de taxi kon duren. Meestal stelden die geen vragen, wat een hoop gedonder scheelde. Maar zij was er slecht aan toe. De man probeerde haar kleding haar netjes te laten bedekken, maar zocht na een moment al in de gevallen tas. Een jas zat er gelukkig in, eentje die een bekende van hem ook zo kon dragen, maar het zou al meer helpen dan dit gescheurde colbert. Zachtjes hees Kang haar naar de muur toe, liet haar ertegen leunen en wisselde met de nodige moeite de colbert naar de jas. Bij het dichtknopen van de jas hoorde de man een auto achter zich stilgezet worden. Een vluchtige kijk over zijn schouder. Gelukkig was het een taxi, waarvan de chauffeur uitstapte en met een lichte frons de situatie even bekeek. Met een geërgerde zucht draaide Kang zich al half om. "Als je mij zou kunnen helpen, zou dat fijn zijn! Levert je ook een extra tip op, weet je." Het laten horen van geld was altijd een goede overtuiging, waarbij Kang aangaf hoe de chauffeur hem moest helpen. Zij tilden samen de jongedame op de achterbank, waarna Kang nog snel terugging voor de tas en de gescheurde colbert erin propte, voor hij terug in de taxi stapte. Er moest zo weinig mogelijk bewijs achterblijven, vond hij. Met de nodige spoed wees de man de weg voor de chauffeur, weg van de hoofdwegen en de drukte. Het kon mogelijk maar weinig schelen en hopelijk had 'Ona' ook werkelijk de boel al in orde gemaakt voordat zij arriveerden. Zij was nog wel eens afgeleid, wat soms tot een beknelde situatie leidde.
Met gierende banden kwam de taxi voor een Thaise massagesalon stil, de chauffeur grinnikte nerveus toen hij en Kang weer uitstapten en zij samen de jongedame snel naar binnen brachten, waarbij Kang haar tas aan zijn schouder had hangen. Gelukkig waren de instructies doorgekomen, gezien de winkel leeg was en een jonge vrouw met donkerblauw geverfd haar hun de deuren openhield om naar achteren te gaan. Samen legden zij het slachtoffer neer op het geprepareerde bed, in de ruimte waar meer aanwijzingen waren op geneeskunde en verzorging. Terwijl de jonge vrouw zich bekommerde om de eerste verzorging van de vele wondjes en sneeën, begeleidde Kang de taxichauffeur terug naar de taxi. "Dank voor de haast, dit komt goed en dit blijft tussen ons, begrepen?" de rust en vriendelijkheid was teruggekeerd en op zijn hurken naast de gesloten deur van de auto gaf hij een envelop met zichtbaar gewicht erin aan de chauffeur, die nog wat overdonderd keek, maar knikte in begrip en daarna rustig wegreed. De man in zijn lichte krijtstreep pak zuchtte in opluchting, maar keek de auto niet na en ging weer terug naar binnen, draaide het bordje naar 'gesloten' nadat hij de deur achter zich dicht deed en liep naar de ruimte erachter. "Hoe erg is zij eraan toe, Dragona?" vroeg hij aan de jonge vrouw met haar donkerblauwe haren, die zij inmiddels had ingevlochten om het uit de weg te houden. Zij keek op naar hem en trok haar gezicht naar twijfel. "Ik durf het niet te zeggen, maar het bloeden is gelukkig goed te stelpen. Verder is zij er behoorlijk aan toe, dit is bewust aangericht," merkte zij op en met een lichte frons van concentratie en begon met het schoon deppen van de blonde haar gezicht. De aangebrachte engelen glimlach kon een lelijk litteken opleveren, maar dat hoopte zij niet. Het was een mooie vrouw met een duidelijk verleden aan haar - van wat er nog over is - broek, die ook werd weergegeven in de tatoeages die verspreid waren over haar lichaam. "Dan hoop ik maar dat zij goed zal bijkomen en ons niet direct als de vijand ziet," mompelde Kang en nam plaats op een stoel nabij het bed, maar met genoeg afstand zodat Ona vrij rondom het bed kon lopen. Hopelijk was een ziekenhuisbezoek niet nodig, maar met zo'n bloedverlies kon het er wel aankomen.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Apr 27, 2017 9:07:17 GMT 1
Wat er met haar gebeurde nadat ze op de grond viel was voor haar een raadsel. Ze was op en kon niet meer, het had haar de grootste moeite gekost om overeind te blijven. Nu dat niet meer nodig was, leek haar lichaam het dan ook op te hebben gegeven. Het optillen van haar lichaam kreeg ze dan ook half mee, al had ze soms haar ogen half open en leek het haast alsof ze bij bewustzijn was. Ze was weg en hoewel er soms flitsen van nachtmerries haar brein binnen drongen, was er niks wat ze mee kreeg.
Er waren geen diepe wonden geweest en de diepere wonden hadden geen slagader geraakt. Dat was haar geluk geweest. De wonden hadden door de adrenaline toch al minder impact gehad dan zou moeten. Ze was niet in angst teruggedrongen zoals ze vroeger deed, ze vocht terug waar ze kon en hoewel ze met te veel waren en ze haar hadden overmeesterd, had ze zichzelf niet laten breken. Ze had misschien van de pijn hier en daar een traan laten gaan. Maar niet doordat ze met te veel waren, ze vond het eerder een zwakte geweest vanuit hun gezien. Maar zo ging het er nu eenmaal aan toe als ze je dood wilde hebben; geen respect. Hun eigen plezier was zo belangrijk geweest.
Langzaam sijpelde beelden terug, donkere beelden over wat ze haar hadden aangedaan. Dit zorgde ervoor dat haar lichaam ook iets bewoog. Tanith mijmerde onverstaanbare woorden, bewoog rusteloos met haar lichaam. Ze keek Lin weer in de ogen toen hij het mes door haar wang halen. De pijn was ondraaglijk, maar ze bleef hem aankijken en een klap van het met het heft van het mes uit irritatie vanuit hem. Ze had moeten gillen, maar ze deed niet aan wat moest. Het duurde dan ook even voordat haar lichaam begreep dat het mogelijk was om haar ogen te openen. Sloom en moeizaam opende ze haar blauwe kijkers. Ze kreunde zacht tegen de pijn die nu door haar lichaam schoot. Was ze in het ziekenhuis? Door het witte plafond was dit zeker een mogelijkheid, haar ogen moesten wennen aan het licht. Alles voelde zo zwaar en toen ze haar hoofd dan ook schuin hield en schimmen zag, kon ze hen enkel vragend aankijken. Ze legde een hand op haar voorhoofd, ze leefde, dat was in ieder geval iets. De pijn ging vanzelf over, dat ze niet was gestorven was nu het belangrijkste. Toen ze haar mond open deed was het eerste wat eruit kwam een schor geluid. Ze schraapte haar keel pijnlijk en hoewel ze nog steeds niet alles kon onderscheiden, leek het erop dat deze mensen haar geholpen hadden. “Dankje.” Zei ze dan ook. “Waar ben ik?” Schor en vermoeid was haar stem, terwijl ze nog steeds wijs probeerde te komen waar ze was.
|
|
|
|
Oh, what is it? Better no dragons, I hope.
|
|
Male
30-ish Yrs
Hetero
Single
Co-leader gang
|
|
|
|
Attack
May 13, 2017 18:41:31 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by kang on Apr 27, 2017 11:31:47 GMT 1
Lichtjes masseerde hij zijn slapen om zich te concentreren en alles een betere plek in zijn gedachten te kunnen geven. Het was heel snel gegaan, zonder nadenken en zodoende was het een kleine chaos geworden. Hij vroeg zich af waar zij opeens vandaan was gekomen en wat er allemaal precies gebeurd was, gezien Ona soms een bezorgd geluidje maakte, maar er was nog geen reactie. Kang keek kort zijn mobiel na en zag een nieuw bericht die hij opende, en las 'Zet het klaar, V.'. Hij stuurde een berichtje terug, stak het weg en keek toen terug naar de vloer. Tot de verzorgster een zachte zucht in opluchting slaakte, omdat er beweging in de bewusteloze jongedame kwam. En een nagenoeg schor geluid maakte. Kang schoof zijn stoel dichter naar het bed, terwijl Ona naar de andere kant liep om klaar te staan om de 'patiënt' tegen te houden indien zij opeens overeind wilde komen, maar gelukkig was alles langzaam en legde zij enkel een hand op haar eigen voorhoofd. Beide Ona en Kang glimlachten licht voor het bedank, waarop Kang het woord nam voor hun twee naar haar. "Je bent veilig, in een achterruimte. Wij zijn geen ziekenhuis of huisarts, maar wij zijn wel buiten het zicht van iedereen," legde de man uit en probeerde een beetje oogcontact te krijgen, al leek het er nog op dat zij beduusd was. "Vragen zijn vrij om gesteld te worden, als wij mogen vragen wie jij bent..?" Hij was voorzichtig met het vragen naar meer informatie, maar het was eerder uit nieuwsgierigheid en eventueel om latere herkenning te krijgen voor andere situaties. Een naam was al genoeg, vond hij, maar hij bood haar de vrijheid om meer te geven indien zij dat wilde. En de man was evengoed bereid om het nodige te vertellen als zij daar behoefte aan had om te weten. Het was waarschijnlijk al verwarrend genoeg geweest om kort het bewustzijn te verliezen en opeens ergens anders wakker te worden. Ondertussen ging Dragona verder met het verzorgen van wat krassen die nog niet verzorgd waren op de arm van de getatoeëerde jongedame, veegde het bloed weg met een vochtige doek en legde een verband stevig, maar niet knellend aan, zodat die in ieder geval voorlopig vrij bleven van vuil. Daarna liep zij even weg naar de kastjes aan de muur om daar in te rommelen, waarschijnlijk medicatie tegen de pijn. Zij keek kort om toen Kang een klik maakte met zijn tong en op de aanwijzing van van een gebaar met zijn hand, pakte zij een extra potje en zette die opzij, voor zij terugliep met de pijnstilling voor hun 'patiënt'. Kang hoopte dat de dag verder zonder al teveel commotie verder zal verlopen, maar dat was vaak maar een schijn bedriegt. Verdomme.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on May 1, 2017 20:01:56 GMT 1
Haar hoofd bonkte, alsof er vrachtwagen voor vrachtwagen voorbij denderde en af en toe hun lichten schenen in haar ogen. De flitsen en zwarte vlekken deden haar ogen af en toe sloom sluiten. Ze voelde zich ziek en als haar maag vol met eten zat dan had ze dit er zeker uitgegooid. Ze was veilig in een achter ruimte en ze waren geen ziekenhuis. Ze keek naar de schim die praatte, donkere haren, dat was in ieder geval zeker. Verder zag ze maar weinig. Maar het was goed dat ze niet in het ziekenhuis lag en ze stak dan ook een duim omhoog. Het duurde langer dan dat ze hoopte, maar na enkele tellen was er dan toch de duim. Vragen waren vrij om te stellen, maar wie was zij. Met de hand op haar voorhoofd voelde ze aan haar eigen wang, deze was dicht, maar ze wist dat dit waarschijnlijk een vies litteken ging worden. Haar armen waren ook goed aangepakt en ze voelde over haar lichaam, alle wonden leken verzorgd te zijn. Dat ze hier bijna naakt lag maakte haar vrij weinig uit, ze was niet zo bang om haar lichaam te laten zien. Langzaam duwde ze zichzelf omhoog, ze kreeg een glas water tegen haar lippen aan en dankbaar dronk ze. "Ik ben Tanith." Zei ze rustig en hoewel ze nog steeds hier en daar zwarte vlekken voor haar ogen had, keek ze nu terug naar de man die had gevraagd wie zij was. De wazigheid was iets weg en ze kon nu duidelijker opmaken hoe ze eruit zagen. Toch werkte haar brein nog niet goed genoeg om een van hen te herkennen. De man kwam haar vaag bekend voor, maar ze had totaal geen idee op dit moment. Haar brein wilde simpelweg niet meewerken, met een zucht liet ze zichzelf weer achterover zakken. Haar lichaam was moe en de ander begon zichzelf weer over de wonden te buigen. Ze kreeg hier en daar verband en als teken van bedankje knikte ze toen ze met een arm klaar was. "Maar bij welke bende ben ik nu dan?" Ze keek rustig naar de man die het woord had gedaan. Ieder ander persoon had haar naar het ziekenhuis gebracht. Enkel bendes en ander tuig hadden een eigen plek om gewonden op te nemen. Het was namelijk te opvallend als deze naar het ziekenhuis zouden worden gebracht en de politie ze ging ondervragen. Tanith maakte het vrij weinig uit, ze was in haar ogen toch niet meer lid van een bepaalde bende. Hun hadden haar eruit gegooid en hoewel ze terug mocht komen wanneer ze 'die afspraak' had gemaakt. Was ze dat niet van plan te doen, natuurlijk was ze nu een doelwit voor leden uit haar bende. Maar ze was niet van plan om zomaar terug te komen, ze had altijd alles voor de familie gedaan en nu ze een fout maakte, werd ze bedankt.
|
|
|
|
Oh, what is it? Better no dragons, I hope.
|
|
Male
30-ish Yrs
Hetero
Single
Co-leader gang
|
|
|
|
Attack
May 13, 2017 18:41:31 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by kang on May 1, 2017 20:30:53 GMT 1
Het besef kwam maar langzaam, merkte hij op, maar zij hadden zonder meer de tijd en het geduld om haar de ruimte te geven. Haar blik stond wazig toen zij probeerde naar hem te kijken zag hij, en traag stak zij haar duim op. Dat is in ieder geval een positief teken, waarop Dragona zachtjes grinnikte en haar zachtjes op die hand klopte nadat de jongedame klaar was met het innemen van in ieder geval ibuprofen tegen de pijn en ontsteking. Er was de komende dagen nog zeker wel verzorging nodig van een aantal wonden en sneeën, maar dat was aan de patiënte zelf om dat te bepalen. Kang's mondhoek krulde om toen zij zich voorstelde, en erna met een zucht zich achterover liet zakken. Hij had nog niet eerder van de naam gehoord, maar dat gaf weinig, Tanith kwam zo langzamerhand weer beter bij haar positieven en stelde een vraag terug. "Mijn naam is Kang Jung-Woo, beter bekend als 'Attack'. Welkom bij een klein deel van de Daredevils," antwoordde de man gerust en spreidde zijn handen een beetje. "Ik kan jou helaas niet zomaar aan de rest voorstellen, maar dat begrijp je zonder meer, lijkt mij. Jouw 'verpleegster' is Dragona Myrth, zij volgt daarvoor dan ook cursussen, omdat het toch handig is om zo een iemand bij ons te hebben." Hij gebaarde naar Dragona, die met gepaste enthousiasme zwaaide naar Tanith, voor zij het extra potje pakte en terug naar voren liep, de ruimte uit. Een kalme stilte keerde terug in de achterruimte, die inderdaad bedoelt was om onder dekking de nodige verzorging te geven. Zij hadden dan wel een contact of wat in een ziekenhuis, omgekocht en omgepraat, maar het was toch verdacht om sommigen daar te behandelen. En zij konden geen risico nemen met deze jongedame, waardoor zij nu hier beland waren. Echt erg was het niet, zo nu en dan kwam er ook eens een ander bendelid dan hun eigen hier binnen wanneer het acuut ernstig was en er weinig mogelijkheid tot was. Of wanneer er informatie nodig was voor een verdere zet. Maar Kang was niet op de hoogte van het gebeuren tussen Tanith en Voronoi eerder, maar daarnaast had hij ook niet al teveel interesse in extra info. Hij hoopte enkel dat hij haar nu al een stukje op weg had geholpen bij deze, maar een nieuwsgierigheid bleef wel kriebelen. En hopelijk besloot Tanith nog even een nacht hier te blijven om in ieder geval ondergedoken beter tot rust te kunnen komen. Het bleef akelig om te zien hoe zij eraan toe was, ook al was zij nu netjes verzorgd en verbonden waar nodig.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on May 2, 2017 7:57:21 GMT 1
Het liggen zorgde weer voor de nodige rust en hoewel haar hoofd nog steeds bonkte, leek het erop dat ze steeds iet meer bij zinnen kwam. Ook was duidelijk dat hoewel ze had gevraagd bij welke bende ze terecht was gekomen, niet bang was. Of dit kwam doordat ze nog duf was of dat ze simpelweg merkte dat ze hier veilig was, was Tanith ook nog niet duidelijk. Zij wist ook niet of hij haar kende, hoewel ze niet groots bekend was in de hele maffia wereld, was ze wel een van de weinige vrouwen die werkte bij The Skulls. Maar hij stelde zich voor, Attack van de Daredevils. Daarna stelde hij de dame voor en ze zwaaide dan ook naar Dragona, het was een vermoeide zwaai, maar er zat een twinkeling in haar ogen. Even keek ze hem met vernauwde ogen aan, maar hij was dus de leider van de Daredevils? Hij leek geen grapjes te maken dat hij 'Attack' was. Toepasselijk, zacht grinnikte ze, maar dat zorgde voor proesten en hoesten, toch kon ze enkele tellen haar lach niet inhouden. Het deed pijn en haar vingers hield ze op een wond op haar heup. Wat een toeval, zij moet een afspraak maken, dat lukt niet en ze word bijna vermoord. Iemand vind haar en dat is toevallig iemand van de Daredevils. Ze zag er ergens de wel van in, maar het hoesten nam de overhand van het lachen en na enkele vervelende laatste hoesten, kon ze weer normaal ademen. Ze was nu alweer vermoeid, ze had nu al teveel inspanningen verricht. Een zucht streelde dan ook haar lippen. "Leuk jullie te ontmoeten. Niet echt de beste manier..." ze haalde iets haar schouders op en voelde de wond in haar hals trekken en ze klemde haar kaken op elkaar. Ze had behoefte aan een echt bed en slaap, maar hoewel haar ogen af en toe enkele seconde dicht waren, opende ze deze toch. Af en toe ging te verliggen, de wonden op haar rug zorgde ervoor dat ze soms te lang op een van de pijnlijke plekken lag. Aangezien hij haar niks vroeg, vertelde ze niks over bij welke bende zijzelf hoorde of waarom dit haar was aangedaan. Als er niet naar gevraagd werd, dan was het niet de bedoeling om te vertellen. Niet praten voor je beurt en hoewel ze dat al had gedaan, ging ze hem niet opzadelen met informatie die hij niet wilde. De pijn in haar rug werd ondraaglijk en ze ging dan ook zitten. Ze wreef door haar ogen, een douche. Ze kon nu zo goed een douche gebruiken, maar dat zat er voorlopig niet in.
|
|
|
|
Oh, what is it? Better no dragons, I hope.
|
|
Male
30-ish Yrs
Hetero
Single
Co-leader gang
|
|
|
|
Attack
May 13, 2017 18:41:31 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by kang on May 2, 2017 14:18:54 GMT 1
Kang ging rustig terug zitten met zijn rug tegen de leuning van zijn stoel en sloeg losjes zijn armen over elkaar en keek Tanith terug aan toen zij haar ogen vernauwde. Maar haar reactie had hij niet verwacht. Zij begon na een beetje proesten te lachen, wat natuurlijk zeer deed en het deed haar een beetje in elkaar krimpen. Hij zag geen noodzaak om in te grijpen, gezien zij uit zichzelf weer goed herstelde en zachtjes zuchtte. De man maakte een lichte hoofdbuiging op haar opmerking en haalde toen zijn schouders op, merkte hoe haar lichaam aan allerlei kanten zeer bleef doen. Meer informatie kwam later wel, en dit was geen ideale omgeving om te kunnen rusten. Samen met Dragona zal hij dan zo ook het nodige regelen. Hij keek om naar de deur toen er een zacht gerinkel van de voordeur kwam en hij fronste om beter te concentreren op de geluiden. Een gedempt gekir was hoorbaar en een begroeting in een stuk lagere toon, waarna niet veel daarna de deur weer rinkelde en terugviel in het slot. De jonge vrouw kwam weer terug in de achterruimte en wapperde met een hand naar haar gezicht. "Pfoeh, scheelde weinig! Maar goed, wat nu?" "Zorgen voor in ieder geval een goede nachtrust, vind ik, zij kan hier niet te lang blijven," antwoordde Kang en kwam toen overeind, maar keek dan nog naar Tanith, die overeind was gaan zitten met de nodige moeite. Haar rug zat ook onder en het was geen pretje om lang op die wonden te blijven liggen leek het hem. "Wij zullen jou meenemen naar onze loods, onder de voorwaarde dat je voor nu wat meer morfine krijgt om beter te kunnen slapen - en niets op te merken waar het precies is," legde hij uit aan haar en gebaarde naar Dragona die met een flesje en een injectiespuit al in de weer was voor een dosis. "De nacht zal je in ieder geval in bescherming zijn, en wat je daarna behoeft is aan jou. Ik raad je alleen aan om niemand op te zoeken in de loods zelf, gezien wij geen vrienden zijn met andere bendes en de anderen kunnen anders reageren dan dat wij doen. Begrepen?" Zijn toon was vriendelijk, maar zeker serieus en hij bekeek Tanith om er zeker van te zijn dat zij een signaal gaf of zij het begreep of niet. Het was voor hun voor nu nog van belang dat de locaties zo goed als verborgen bleven, ook al kwam je met goed zoeken al een eindje. Toch had Kang liever de veiligheid voor alles, en een gewonde raaskaller trok altijd de aandacht wanneer deze de boel niet meer zag zitten. Daarnaast had Tanith waarschijnlijk de morfine wel nodig, wilde zij goed de nacht doorkomen met voldoende rust. Ona wachtte netjes af tot zij de toestemming kreeg om de morfine toe te dienen, maar leek met haar gedachten nog een beetje ver weg van wat er net voor was gekomen in de behandelruimte hiervoor.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on May 2, 2017 19:39:01 GMT 1
Haar hoofd bonkte, haar lichaam bleef bij iedere kleine beweging pijn doen. Haar huid trok waar de wonder liever open wilde staan, maar die door de hechtingen dicht bleven. Zacht kreunde ze toen ze rechtop ging zitten om haar rug meer rust te geven. Een vaag gerinkel en een lage stem aan de andere kant, maar Dragona kwam terug, opgelucht en wel. Ze vroeg wat ze nu gingen doen en het zorgen voor een goede nachtrust was het eerste waar Kang blijkbaar aan dacht. Daar had ze verwacht dat ze buiten de deur zou worden gezet met haar tas en dat het daarmee gedaan was. Dat ze zelf mocht uitzoeken waar ze ging slapen etc. Maar dat was blijkbaar niet het geval, maar ze kon hier niet te lang blijven. Haar blauwe ogen keken verbaasd op toen hij aangaf haar naar de loods te nemen. Onder voorwaarden dat ze meer morfine kreeg om beter te kunnen slapen en zodat ze niet wist waar het precies zal zijn. Ze haalde haar schouders op, prima. Zolang ze maar niet terug hoefde te gaan naar de verdomde base van The Skulls. Ze had de nacht bescherming en ergens had ze behoefte aan slaap, ergens waar ze niet bang voor hoefde te zijn dat er een van de bendeleden door het raam kwam gesprongen en een kogel door haar hoofd gooide. Ze mocht niemand op zoeken in de loods zelf en ze keek hem even vragend aan. Was dat een uitdaging? Maar ze knikte, ze had het begrepen. of ze dat ook niet ging doen was een andere vraag echter. "Is er een douche?" Vroeg ze en keek naar de naald die haar huid binnen drong en daarna terug naar de man. Ze voelde haar oogleden zwaar worden en viel in een diepe slaap.
|
|
|
|
Oh, what is it? Better no dragons, I hope.
|
|
Male
30-ish Yrs
Hetero
Single
Co-leader gang
|
|
|
|
Attack
May 13, 2017 18:41:31 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by kang on May 7, 2017 21:25:54 GMT 1
Er was geen haast in alles, Kang knikte nog naar Tanith op haar traag opgekomen vraag, gezien de morfine diens werk al deed. Zij begreep vast wel waarom en hoe en wat, maar of zij het nog opgeslagen had in haar bovenkamer was nog maar de vraag, voor later dan in ieder geval. Samen met Dragona begeleidde hij Tanith terug naar een liggende positie toen de morfine meer door begon te dringen. Natuurlijk was er een douche. Er was van alles voor allerlei behoeften. Zij oogden dan misschien niet zo gelikt als men wel eens op de televisie zag over de maffia, maar dat betekende niet dat zij niks voor elkaar hadden. Kang was een van de weinigen die het prettig vond om dagelijks er toch netjes voor de dag te komen, terwijl Voronoi er regelrecht geen interesse in had. Er waren wel meer alternatieve personen, zoals Dragona zich het liefste mee identificeerde, en in sommige gebieden was het dan toch best wel handig. Het ondergrondse was dan toch meer hun gebied, achteraf, in steegjes, zogenaamd verlaten terreinen. Met een zachte hand controleerde de zuster in wording de puls van Tanith en nog even haar ademhaling, wat werd goedgekeurd en samen met Kang maakte zij haar gereed voor de verplaatsing binnen luttele momenten, Kang had alweer een tekstbericht vooruit gestuurd en het zou dan evengoed zo vlot zijn, als het niet vlotter was dan de taxi van daarnet.
Met vooral gefrons en een zekere spanning werden zij bekeken bij de binnenkomst van de loods. Kang keek evengoed terug naar de leden van zijn gang, waarop zij hun ogen neersloegen en wegkeken. Een escalatie wilde hij gelijk de kop indrukken en terwijl hij Tanith zo goed als mogelijk ondersteunde, wat soms een beetje moeizaam ging omdat zij nog onder zeil was van de morfine en door Dragona die hem soms voorging om een deur te openen. Gelukkig was de rit in ieder geval goed verlopen en gehoorzaamden de andere leden zonder twijfel. En er was geen onrust boven. Ona nam snel de blonde haar benen vast en zo liepen zij de trap op naar de 1e verdieping. De loods oogde als een soort grote, wat vreemde huiskamer op zich. Er werd sowieso in geleefd, gedronken en gerookt, maar drugs werden zelden getolereerd. Van buiten was het alsof er niemand er ooit nog kwam, dus verlaten. Maar binnen was het warm en aardig up to date, zoals het werd benoemd. Er was voldoende luxe en comfort, maar niet teveel poeha zoals je binnen een gebruikelijke villa kon verwachten. En boven was het precies eender, al was de vloer meer duidelijk opgedeeld in wat gangen en een aantal kamers, waar Kang en Dragona hun tijdelijke logé naar toe brachten. In zo'n slaapkamer legden zij haar op haar rug op een netjes opgemaakt bed, waarna Dragona begon te neuzen in een kledingkast voor de nodige kleding. De huidige kledingstukken voldeden bij verre niet en om weer beter op weg te gaan, waren een aantal extra toch wel handig, waarna zij die bij de tas naast het bed neerlegde. "Nu hoop ik maar dat ze alles werkelijk heeft begrepen, en onthouden," merkte Kang op en trok de opgevouwen deken onder Tanith's benen vandaan en dekte haar toe. "Vast wel, en anders.. geen idee. We zien het vanzelf wel? Spreek jij maar de rest toe, dan bekommer ik mij wel om Voronoi," reageerde Dragona met een klein lachje, zij het een beetje onzeker. "Zij komt vanzelf wel bij, het is niet dat het gelijk een coma is.." Kang knikte en liep na haar de kamer uit, deed het licht uit en de deur dicht, om zich toen naar beneden te begeven en de bende toe te spreken, opdat zij in ieder geval op de hoogte waren. Hij was tenslotte de leidende en hij had de zekerheid nodig dat, indien Tanith zich opeens ergens mee zou bemoeien na het wakker worden, dat er niet gelijk een situatie zal ontstaan. En dat zij het doorgaven aan de rest die momenteel nog buiten de deur waren voor de nodige opdrachten. Na de mededeling knikten ze met wat twijfel, maar het was in ieder geval genoeg begrip. De man haalde wel eens vaker mensen binnen die (acute) hulp nodig hadden en zond hun vervolgens weer weg als het beter ging. Dat zat gewoon in zijn aard. Later zou hij dan Voronoi wel inlichten, gezien het nu ondertussen al een stuk later was geworden en de zwerver kon overal zijn en nergens op te bereiken.
(Skip to the next morning?)
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on May 9, 2017 9:05:01 GMT 1
Haar ogen voelde zwaar en hoewel haar brein probeerde wakker te worden, lukte het nog niet om haar lichaam te bewegen. Haar lichaam voelde onaangenaam, bij iedere beweging pijnigde ze een ander deel van haar lichaam. Blauwe plekken die de vorige dag nog niet waren ontwikkeld, lieten zich nu zien. Maar ook zwellingen die er eerder nog niet waren drukte nu pijnlijk tegen het matras. Haar keel voelde droog, pijnlijk haast. Langzaam opende ze haar ogen, waarvan ze het gevoel had dat deze op elkaar vast waren geplakt. Ze staarde naar het witte plafond, haar ledematen voelde zo zwaar dat ze eerst nog enkele minuten moest bijkomen van het wakker worden. Zacht kreunde ze toen ze haar arm ophief om deze te bekijken. Sneeën, hechtingen en blauwe plekken waren verspreid over haar arm. Een zucht, haar eigen bende had dit aangericht; terwijl ze nog nooit zo heftig was toegetakeld door andere. Met een pijnlijke kreun liet ze haar arm langs zich op het matras vallen. Wacht. Opeens kwam het haar te binnen, ze was in de base van de daredevils. Een krakerige zucht, terwijl ze zichzelf met haar vingers streelde om te zien wat er allemaal mis was met haar armen, en romp. Voorover buigen om haar benen te bekijken zat er even niet bij. Haar gezicht deed pijn en haar hoofd bonkte. Water, dat was nu belangrijk. Alles ging langzaam en pijnlijk. Het omhoog duwen, haar benen over de bedrand leggen. Daar moest ze enkele tellen bijkomen voordat ze met een grote zucht zichzelf overeind duwde. Haar benen konden haar lichaam enkel niet houden en hoe fanatiek ze op had proberen te staan, zo fanatiek raakte ze ook weer de grond. Met een kleine kreet van pijn kwam ze op de wonden terecht en tranen schoten in haar ogen. Zo bleef ze enkele minuten zitten, staarde naar de grond en haar lichaam wat niet wilde meewerken. Het irriteerde haar en met een zucht, duwde ze zichzelf opnieuw overeind, vond steun aan de muur en keek naar de deuren. Welke moest ze hebben? Langzaam en langs de muur steunend liep ze naar degene die het dichtste bij was. Maar toen ze met gestuntel en moeite open kreeg, zag ze enkel een gang. Zacht vloekte ze, terwijl ze de deur probeerde dicht te doen. Niet met al teveel succes. Ze tuimelde om, viel haast op haar gezicht als ze zichzelf niet pijnlijk met haar ellebogen had weten tegen te houden. De deur stond nu half open en Tanith lag op de grond, een zucht. Terwijl ze zichzelf in een zittende positie duwde. Nu zat ze rechtop, keek moeilijk naar de deuropening. Misschien was roepen niet het meest verkeerde idee.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on May 13, 2017 20:46:49 GMT 1
Een lange nacht vol met onstuimigheid. Hij had amper een moment stil gezeten sinds zijn plotse scheiding van de blonde jongedame van The Skulls en had zich vooral bezig gehouden met het nakijken van zijn netwerken. Was iedereen op de hoogte? Waren ze scherp? Waren er nog dingen die hij niet direct wist? De rumoeren werden gedeeld en besproken, hij gaf hun hetgeen wat zij nodig hadden en desnoods ging hij nog dezelfde avond op zoek naar de nodige spullen en kwam ermee terug. Een netwerk moest je voeden, tevreden stellen, scherp houden en eventueel onderdak bieden. Niet iedereen was een zwerver, maar evengoed was niet iedereen even zo rijk. Voronoi was nagenoeg geen sociaal persoon, maar het contact maakte hem desondanks toch wel een meer tevreden persoon. Toch was het steeds oppassen geblazen. Zeker in de nachtelijke uren was iedereen die nog op straat was meer verdacht, per definitie. Hij had al menig keer gehad dat ze achter hem aan kwamen en deze nacht was geen uitzondering. Het hield hem sowieso ter been, maar het had al vaak genoeg hem verstoord in conversaties en onderhandelingen in een zijstraatje en een enkele keer ging hij er dan ook vol tegenin. Deze keer had hij geluk, er was geen verstoring, ook al moest hij hun dan wel diverse keren ontwijken. Net even een nachtwinkel in, een steegje, even halt houden bij een informatiebord. Niet dat hij er veel van wijs kon maken, maar het was nog altijd beter dan niets. Pas dieper in de nacht kwam de man terug aan bij de loods. Een zachte woordenwissel was genoeg nabij de deur en hij liet zichzelf binnen. Het was rustig, er waren er net twee terug van hun opdracht zag hij, zij zaten nog op het puntje van hun comfortabele stoelen en bespraken zachtjes wat hun was overkomen. De twee keken op van Voronoi's binnenkomst en knikten een enkele keer, sloegen de ogen kort neer en gingen vervolgens verder met hun gesprek. Voronoi hechtte niet veel waarde aan strikte regels, zolang er maar respect was en duidelijk wie welke rol had binnen de gang zelf, dat was op zich al voldoende. Liep een gesprek uit de hand naar een conflict, dan moeide hij er zich meestal mee. En de uitdaging om zijn positie over te nemen ging hij nooit uit de weg. Sindsdien de man leider was, was er nog niemand geweest op dezelfde positie, op Kang na. Maar die was een uitzondering en zij werkten dan ook vrijwel synchroon samen, zij het met een andere benadering en visie. Met een zucht ging hij naar boven en trok in die tussentijd zijn jas uit, het was wel genoeg geweest voor deze 'dag'. Overdag was hij zelden nog actief, gezien de nacht meer mogelijkheden gaf tot een betere dekking en gebruikmaking van de donkere steegjes en kieren. En er waren minder mensen aanwezig op de straten, anders was het geen doorkomen aan. Even ging zijn gedachten nog terug naar de blonde jongedame. Zij bleef een opvallend figuur voor hem en hij had de diverse details van haar zichtbare tatoeages nog in zijn geheugen geprent, maar zij hadden zich nog niet aan elkaar voorgesteld. Dat was vast niet nodig, ook niet voor de toekomst. Wat moest hij, van alle mensen die zij nog had kunnen benaderen in plaats van hem, met zo'n deal? Geen flauw idee. Aan het einde van de gang die hij overstak was een deur in het midden, in een vloeiende beweging opende en sloot hij die achter zich. Zijn hand vond al snel de knop van de slaapkamerlamp en het onthulde de ruimte in een wat rommelige, maar aardig ingerichte slaapkamer. Twee nachtkastjes sowieso, een lamp boven het bed en nabij de spiegel in de hoek en twee kledingkasten. Een timide gekreun klonk er opeens vanaf het grote bed, iemand draaide zich om van de buik naar de rug en drukte een kussen op het hoofd. "Sorry, schat." Voronoi liep door naar de rand van het bed en hurkte daar neer, tilde een beetje het kussen op en zag hoe geïrriteerd Dragona terug naar hem keek. "Je weet donders goed dat ik slecht tegen licht kan tijdens het slapen!" pruilde zij uiteindelijk en trok het kussen terug uit zijn hand en krulde zich op onder de dekens. Hij liet haar verder met rust na terug overeind te zijn gekomen en kleedde zich uit naar zijn ondergoed, legde de schachten van zijn dolken binnen handbereik naast zijn bed en hing uit wat er nodig was. Douchen kwam morgenochtend wel. In een paar stappen was hij weer bij de lichtknop, tikte die af en ging terug naar het bed om daar ook onder de dekens te kruipen, maar Ona keerde haar rug naar hem toe en bleef wat nukkig in haar doen. Dus greep de man haar vanuit het niets in haar taille, wat haar overeind liet schieten. "Ver-DOM-ME!" gilde de vrouw het uit en mepte met een hand terug naar zijn koude handen, waarna hij het niet kon laten om het te blijven proberen om haar plagend lastig te vallen en zij alsnog toegaf.
Wat een slapeloze nacht, en een achterlijk vroege morgen. De anderen moesten vast al actief zijn geweest in de loop van de ochtend, sinds de rusteloosheid hem verstoorde. Het was gewoon niet handig om een lichte slaper te zijn, waarbij de ander dat ook relatief was, maar gelukkig sliep ze door nu. Ze hadden nog niet echt de gelegenheid genomen vannacht om nog wat dingen te bespreken, dat kwam later wel, misschien een douchebeurt en een ontbijt later. Met wat gekraak van sommige gewrichten en een uitgebreid uitstrekken kwam Voronoi alsnog overeind, sloeg zijn benen over de rand en kwam overeind. De rumoer vanaf de gang ging totaal aan hem voorbij nu, hij besteedde niet zoveel energie aan de gebruikelijke dingen die binnen de loods plaatsvonden. Al gapende trok hij zijn jeans terug aan, maar liet zijn bovenlijf ontbloot, waarbij zijn training duidelijk te zien was, maar ook de talloze opgelopen littekens. Hij had al vaak gevochten voor zijn leven, waarbij een wat diepere litteken de boventoon voerde, van linksboven net onder zijn middenrif, naar rechtsonder zijn heup. Dat was een diepe steek geweest van een dolk terwijl hij gepind tegen de grond was en geen kant op kon. Die had dan ook weinig gescheeld, of hij was er niet meer geweest. Diverse tatoeages sierden voornamelijk zijn onderrug, bovenarmen en eentje tussen de schouders. Zij beeldden vooral inheemse dingen af en opvallend sierlijke symbolen zonder een directe referentie naar iets, jammer genoeg waren die op zijn bovenarmen wat minder mooi geworden dankzij de littekens die erna erbij waren gekomen. Het slaap uit zijn ogen wrijvende liep hij zijn slaapkamer uit en liet de deur op een kier, niemand die daar naar binnen ging, behalve Dragona zelf dan, die nog lag te slapen. Hij had geen zin in het energieke gekwetter van haar, hoe leuk zij ook was. Sloffend op blote voeten wendde Voronoi zich naar de grote badkamer die meerdere douches, wastafels en toiletten had voor de gang op zichzelf, allen netjes gescheiden van elkaar, zodat er altijd ruimte was om te doen wat nodig was. Pas toen hij onder een van de douches stond, meende hij een raar geluid of wat te horen, diversen achtereen en voor zijn gevoel klopte dat niet echt. Net wat sneller waste hij de shampoo uit zijn haar, waste zich nog af en zette de douche af, droogde zich losjes af en kleedde zich aan om weer terug de gang op te gaan. In de eerste instantie zag de man nog niet wat er loos kon zijn, maar zijn blik viel op een half open deur, wat zijn interesse aantrok en hem ernaar toe liet lopen. Kleine geluiden drongen tot hem door, wat hij herkende als iemand in pijn. Een lichte frons verscheen er op zijn gezicht en bij de kamer, duwde hij de deur voorzichtig open, zag niemand, maar keek toen naar beneden en zag een gewond iemand in een zittende positie. Ogenblikkelijk herkende hij haar als de jongedame die hij gisteren weigerde. Zij was er behoorlijk aan toe, maar toch waren haar wonden voor zover mogelijk verzorgd, zag hij in een snelle oogopslag. Voronoi had in automatisme, maar ook verrassing een stap terug genomen en maakte een schamper geluid. Toch ging hij op zijn hurken zitten voor haar neus, zij waren beiden nu ongewapend en zij in principe niet in staat om ook maar iets drastisch te doen. "Bijzonder om elkaar uitgerekend hier weer te ontmoeten," merkte hij op en deed zijn best om zijn dreiging bij zich te houden, zijn ongenoegen dat dit zo was gelopen, maar een flinter daarvan drong toch nog een beetje door. Zij kon daar waarschijnlijk niets aan doen, en hij had het vermoeden dat Kang hier iets mee te maken had. Zijn partner in crime had wel vaker vreemdelingen naar binnen gehaald..
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jul 10, 2017 21:12:55 GMT 1
Een zucht, waar was ze mee bezig? Waarom had ze gedacht dat dit een goed idee ging worden. Het was misschien ook wel het hol van de leeuw waarin ze terecht was gekomen. Maar dat was overal op dit moment. Ze was zelfs niet veilig bij The Skulls op dit moment. Ze hoorde nergens thuis en was een schietschijf op pootjes op dit moment. Een idee wat haar niet al te erg aansprak. Dus dat ze nu hier zat was een van de weinige opties die ze had. Ze wilde net weer overeind proberen te komen, opnieuw voelde ze de pijn toen ze wat spanning op haar spieren zette, voelde ze de stekende pijn weer door haar lichaam vloeien. Ze trok zichzelf iets van de grond af, maar door de schim die dichterbij kwam liet ze zichzelf zakken. Haar blauwe ogen keken op naar degene die nu voor haar stond. Hoe kon het ook anders... Een zucht, terwijl de man op zijn hurken voor haar kwam te zitten. Hij noemde het bijzonder om elkaar hier te ontmoeten en Tanith kreeg een geamuseerde grijns op haar lippen. Ze kon maar weinig betekenen op dit moment en ze keek hem dan ook geamuseerd aan. "Heel bijzonder." Zei ze hem en stak haar hand uit. "Maar je kunt me vast begeleiden naar de douche." Ze glimlachte naar hem, ze voelde zich niet al te fris namelijk en een douche kon ze goed gebruiken. Nu was het maar hopen dat hij hierbij wel iets meer meewerkte. Al verwachtte ze een afwijzing, hij leek haar niet het hulpvaardige type op een vreemde manier...
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jul 11, 2017 18:09:49 GMT 1
Wat was er in de afgelopen nacht eigenlijk gebeurd, trok het door zijn gedachten, dat zij zo aan toe was. Nu hij dichterbij haar zat, sloeg hij de details gade en fronste daar een beetje van. Dit was meer dan alleen een normaal gevecht, dit was eerder een aanval gericht op haar en er was meer gedaan dan alleen dat. Voronoi dacht het te herkennen, maar vroeg er niet naar. In plaats daarvan, hoorde hij de zachte zucht van de blonde jongedame, zijn donkerbruine ogen ontmoetten haar blauwe kijkers. Die grijns van haar was niet in zijn manier van begroeten, waarop dan ook weinig meer reactie kwam dan een licht opgetrokken wenkbrauw. Voronoi wist dat zij hem probeerde over te halen tot iets, haar hand was met een kleine trilling geheven zodat hij die kon beet nemen. Zij leek, ondanks de verwondingen, toch geamuseerd, wat hem gemengde signalen gaf. De man hoorde de de blonde wel, keek even opzij naar zijn slaapkamerdeur, maar Dragona was daar nog niet verschenen. Wel waren er geluiden te horen van zacht gevloek en wat gestommel, misschien zocht zij naar kleding achter de deur. Van beneden bleef er geroezemoes komen, en verder was er geen bron om nog even aandacht aan te besteden. Hij had zo weinig zin om haar te helpen en zoveel opkomende frustratie vanwege de aanwezigheid van de jongedame en haar manier van doen, lichtjes rolde hij met zijn ogen en maakte een zachte grom in ergernis. Toch kwam hij terug overeind en nam haar hand stevig vast, alsmede met zijn andere hand om haar bovenarm en hees haar vlot omhoog. Kang had haar geholpen, met waarschijnlijk Dragona daarbij, en hij wist dat er een conflict van zou komen als hij haar opeens op straat gooide. Dat ene puzzelstukje liet hem alsnog haar helpen. "Neem wat er nodig is bij het douchen, maar denk er maar niet over om opeens een shiv in elkaar te zetten, khoroso?" ('Oké?') Zijn spraak was lager en zacht, maar zeker niet minder recht toe, recht aan. Zij was op zijn grond en uiteindelijk was hij wel bereid om haar voldoende te helpen om haar zo snel mogelijk weer weg te laten gaan, al tolereerde hij weinig afwijkingen aan zijn manier van doen. Voronoi keek neer op de jongedame en bleef haar ondersteunen, hij wilde eerst nog weten of zij überhaupt iets van eerlijkheid kon geven. Later konden zij eventueel gaan praten, bij het ontbijt of wat daar mogelijk in was. En hij wist nu al dat Kang daar zich beter bij kon voegen, in het geval van geduldverlies of provocatie.
|
|