Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jul 11, 2017 20:30:39 GMT 1
De hechtingen in enkele wonden trokken aan haar huid. Door de grijns heen kon je dat ook zien door haar ogen die ze vaker tot spleetjes kneep dan gewoonlijk. Ook af en toe de gesmoorde kreun zorgde ervoor dat het duidelijk was dat ze nog steeds pijn had. Vele blauwe plekken en sneeën op haar lichaam logen er ook niet om dat ze waarschijnlijk pijn had. Desondanks hield ze zich sterk, ze was pijn gewend en ondanks dat ze het niet uit kon schakelen was het dragelijk voor haar. De grijns trok aan de doorgesneden huid van haar wang en praten was wat pijnlijk te noemen. Toch liet ze zich er niet door tegenhouden, de grijns die ze normaal had stond op haar lippen en hoewel haar lichaam het niet toe liet, had ze liever al op beide benen gestaan. Maar ze had nu iemand om te helpen... Misschien. Ze keek hem afwachtend aan, voelde de spieren in haar armen zwaar worden en dat zorgde dan ook voor de trilling in haar arm. Haar lichaam was duidelijk nog niet op sterkte door de aanval. De kleine grom deed Tanith speels glimlachen, het was amusant te noemen dat hij haar in deze korte periode zo leek te haten. Was hij zo makkelijk op de kast te krijgen? Dat ging nog leuk worden. Dacht ze als onschuldig. Eindelijk op haar benen voelde ze hoe zwaar haar benen weer waren. Het was niet al te vreemd dat ze er moeite had om op te staan, ook deze waren ontzettend toegetakeld en het leek er zelfs op alsof ze met een scherp mes haar onderbeen eraf hadden willen snijden, zo diep was een van de wonden. "Ziet het eruit alsof ik in staat ben een shiv te maken en mensen aan te vallen?" Ze keek hem wat verbaasd aan. Had hij haar niet goed bekeken? "Als ik werkelijk iets van plan was, dan had ik dat nu gedaan." Tanith haalde wat laconiek haar schouders op terwijl ze haar gewicht van een been op het andere verplaatste, hierdoor kwam ze iets dichter bij hem te staan. Ze legde haar andere hand op zijn borst. Het was de bedoeling om het speels te doen, maar het bleek dat ze meer steun nodig had om rechtop te blijven staan en gebruikte ze hem meer als pilaar. "Hoe beter een van de leiders vermoorden wanneer er niemand in de buurt is?" Tanith wilde een stap zetten, een domme keuze. Haar knie zakte door en als Voronoi haar niet overeind zou houden, dan lag ze met haar gezicht waarschijnlijk op de grond. Misschien moest ze hem opnieuw even lief aankijken of hij even met haar mee wilde lopen.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jul 11, 2017 21:00:38 GMT 1
"Een mens is tot veel in staat, zelfs in jouw huidige. Zet 'm genoeg onder druk en er komt vanzelf iets naar voren." De ervaring schemerde door in de woorden terwijl hij zorgvuldig stil bleef staan en haar de ondersteuning gaf die tot zover nodig was. Zij hield zich groter dan misschien nodig was, maar zij waren vreemden voor elkaar, mogelijk was het daarom. Haar gesmoorde kreun ontging hem niet en zij begon moeite te krijgen met het steeds weer glimlachen. Merkwaardig positief, of was het eerder een soort van sarcasme? Echt veel verschil leek het niet te hebben, al was sarcasme dan meer een schijnheilige positieve manier van praten, wat hij niet altijd begreep. Haar verbazing beantwoordde hij hooguit met een lichte vernauwing van zijn blik, als om hem niet in twijfel te nemen, al verplaatste hij al een voet toen zij meer tegen hem ging leunen na het verplaatsen van haar gewicht. De verwondingen lieten haar zwak achter en zij was mogelijk niet sterk genoeg om zichzelf verder te dragen. Een hand werd er nu op zijn borst gelegd, de intentie ontging hem toen de druk tegen hem al snel groter werd. Haar stap was al snel wankel en zij zakte door haar knie, waarmee hij direct in een reflex reageerde. Met een snelle, nieuwe grip om haar bovenarm en het loslaten van haar hand om een arm te slaan om haar middel, hees hij haar terug van de grond. Misschien had hij haar gewoon moeten laten vallen, al wist hij hoe laat het kon zijn bij Dragona indien hij dat deed. Toch keek Voronoi vluchtig naar de trap in een plots ideetje. Nee, dan kreeg hij mogelijk een banshee in de nek die van haar lang zal zij leven hem dan niet losliet. "Je kan een leider beter vermoorden als die omsingeld is door zijn eigen gang. Dat maakt een betere statement en dwingt vaak de rest van de groep tot submissie," reageerde de man uiteindelijk en loodste haar met een rustig tempo en een stevige grip op haar voor ondersteuning richting de douches. "Een moord op zichzelf kan iedereen claimen, en niemand die jou dan gelooft."
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jul 11, 2017 21:30:23 GMT 1
Een mens was tot veel in staat, daar had hij dan misschien gelijk in. Maar nu ze hier was en een beetje 'veilig' leek het haar niet verstandig om hen uit te dagen. Het was leuk om deze man uit te dagen, dat was zeker. Maar om mensen neer te steken leek haar niet de beste optie. Ook mensen van haar eigen bende mochten haar iets aandoen en eerlijk gezegd had ze al genoeg mannen over zich heen gekregen dat ze wel klaar was voor een jaar. Ook de wonden die niet meer op twee handen te tellen, waren vond ze wel genoeg voor het komende jaar. Tanith was instabiel, de pijn begon langzaam meer vorm aan te nemen nu ze haar lichaam aan het werk had gezet. De wonden die op eenzelfde manier hadden gelegen, moesten zich nu vervormen naar de handelingen die zij deed. Iets wat nog steeds moeilijk ging en haar evenwicht was op zijn zachts gezegd, slecht te noemen. Vooral toen ze door haar knie zakte, handen hielpen haar. Maar ondanks dat ze blij was dat de grond niet sneller op haar af kwam, waren het de handen die over de wonden gingen die voor zwarte vlekken in haar zicht zorgde. De stekende pijn zorgde voor een kreun en dat haar ogen enkele tellen gesloten bleven. De pijn zorgde voor tranen, maar de pijn was minder erg dan haar drang naar een douche. De smerigheid van haar afwassen was nu haar eerste prioriteit. De hand werd iets verplaatst en de pijn, hoewel nog aanwezig, zakte meer naar de achtergrond. Hij vertelde hoe je een leider beter kon vermoorden. "In die groep hoeft er maar iemand te zijn die de trekker overhaalt en je statement is weg." Haar stem klonk trillend, duidelijk dat het niet geheel de goede kant met haar op ging. "Maar als ik ooit van plan ben om je iets aan te doen, zal ik je tips onthouden." Haar kleine grijns zorgde ervoor dat je kon weten dat het speels bedoelt was. Hij liep met haar mee richting de douchen en dat had ze ook zeker nodig. Het ging langzaam, maar eindelijk aangekomen kon ze een opgeluchte zucht niet meer inhouden. Het witte shirt wat ze haar hadden aangedaan, was hier en daar nog bedekt met bloed. Een verse vlek was daarbij gekomen door de druk die nu op enkele wonden was gekomen. Vooral een wond op haar middel leek opnieuw wat moeite te hebben om te stoppen met bloeden. Haar vingers tastte aan de onderkant van haar shirt, ze wilde deze uitdoen. Dat voronoi er nog was kon haar vrij weinig uitmaken. Ze was niet zo bang voor naakt zijn, haar lichaam was niet echt die van haar noch dat haar lichaam die van iemand anders was. Maar hoewel ze met moeite een arm bijna eruit kreeg, moest ze toch weer naar Voronoi kijken. "In andere omstandigheden had ik het waarschijnlijk heel leuk gevonden. Maar kun je me uit mijn kleding helpen?" Ze keek hem vragend aan, als hij dit niet wilde doen, dan ging ze maar met kleding en al in de douche. Maar kon je het haar kwalijk nemen om zo graag in de douche te willen? De wonden, de mannen en alle dingen die ze hadden gedaan. Het zorgde ervoor dat ze zichzelf vies voelde en het enige doel nu een douche was.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jul 11, 2017 22:05:12 GMT 1
Een soortement van helaas, was het. De ene kant deed ervaring veel dingen met je om het overleven makkelijker te maken, maar tegelijkertijd vroeg het vaak een hoge prijs van de persoon zelf. Toch kon je het bijna altijd en overal gebruiken, zeker als het ging om andere mensen het leven totaal zuur te maken, maar echt geamuseerd met de gedachtes die daarbij terug kwamen, werd hij niet. De man had bijna geen tolerantie voor onderling geweld, tenzij het gericht was op het oplossen van een al langer durend conflict of om een rang. En vaak was hij daar ook bij betrokken, omdat sommige leden het opeens in hun hoofd haalden om hem uit te dagen, die hij dan voluit aannam en neerhaalde. Dan was het ook voor een tijd gedaan met de onrust. Voronoi voelde hoe gespannen zij bleef in zijn grip en hij deed uiteindelijk zijn best om haar goed mee te krijgen en een pijnlijke plek te vermijden, het waren er behoorlijk veel. Heel even verloor de jongedame een deel van haar bewustzijn door een plotse toeval van pijn, maar zij herstelde vlotter dan verwacht en bleef reageren op zijn uitspraken. Hij bleef staan te midden van de doucheruimte terwijl het bloed hem niet deerde dat nu ook op zijn hand bij haar middel kwam. En met een douche was het er toch zo van af, dus wat het dat betreft was hij makkelijk daarover. "Mocht je mijn tips ooit onthouden op het moment zelf, ik raad het je aan om alles te laten vallen wanneer de situatie ernstig word," merkte hij lichtjes droog op en wist dat zij opgelucht was met haar zucht, voor hij mee keek naar de rand van haar shirt, waar haar vingers aan frunniken. Of zij hem even meehielp.. met uitkleden. Nu zuchtte hij lichtjes, maar leek wat onverschillig daarover uiteindelijk. Voronoi ging achter de jongedame staan en hield haar alsnog tegen zich aan met een hand, zodat zij zou weten dat zij kon blijven leunen als ondersteuning. Zijn handen lieten haar verder los en pakten de rand van de t-shirt, om die rustig omhoog te halen en op haar bewegingen die verder uit te trekken. "De kleding krijg je toch niet meer schoon, Ona heeft vast nog iets in jouw maat, en anders vraag ik het wel iemand anders." De man bleef serieus, maar ook respectvol, gezien hij niet meer neerkeek als nodig om haar kleding goed en wel uit te krijgen, zover zo pijnloos mogelijk. Onder het shirt was er nog veel meer te zien, en zij droeg ook geen bh op het moment merkte hij op. Kleding was vervangbaar, maar om hiervan te herstellen had zij sowieso meer tijd nodig dan alleen een dag. Zoals verwacht, maar alsnog verdomme, gezien Kang het waarschijnlijk niet toe zou laten om haar weer de straat op te sturen. Zij droeg nog wel ondergoed, maar daar bleef hij van af, dat was toch intiem, ook al was het alleen maar om haar uit te kleden voor de douche.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jul 11, 2017 23:07:14 GMT 1
Ze wist niet welke reactie ze verwachtte, de reactie waar ze op hoopte was dat hij haar shirt gewoon uit zou doen. Hij leek haar niet het type dat haar ging verkrachten, maar mocht dat het probleem worden, dan stond ze tenminste in een douche. Hoewel de man geen antwoord gaf ging hij achter haar staan, even ondersteunde hij haar nog, maar toen hij de rand van haar shirt pakte moest ze op eigen benen staan. Hoewel hij tegen haar aan stond en Tanith hem wel moest gebruiken om niet om te vallen, trilde haar benen zwak. Ze hief haar armen op toen het shirt over haar borsten kwamen. Wat vond ze dit verschrikkelijk, hoewel ze het niet toe ging geven, was dit niet graag hoe ze zichzelf zag. Afhankelijk van andere, niet zelf in staat zijn om een shirt uit te doen. Als ze het dan een man liet doen, had ze liever dat het in een hele andere situatie was. Een situatie die meer gezelligheid met zich mee bracht in ieder geval. Nu ze haar shirt uit had, vielen alle andere plekken op. Haar huid was een wirwar van kleuren, sneeën die rood zagen, omringd door de blauwe plekken die ze met vuisten hadden gecreëerd. Haar lichaam zag er echter niet zwak uit, ze was vrij gespierd, maar het was duidelijk dat ze geen vechter was. Zij werkte meer op snelheid dan kracht. Tanith liet haar trillende vinger langs enkele plekken gaan, de littekens zouden er niet om gaan liegen. Zijn stem deed haar alert opkijken. De kleding kreeg ze niet meer schoon, maar dat was ook geen ramp te noemen. Ze knikte dan ook, het was haar zorg ook niet echt geweest. Enkele tellen bleef ze wachten, duidelijk werd het al snel toen hij haar niet hielp met haar ondergoed. Ook geen probleem, dat moest haar zelf nog wel lukken. "Dankje." Zei ze rustig en keek nog steeds naar de wonden op haar buik. De witte onderbroek was ook niet meer zo wit als hoorde te zijn, sowieso was dit ondergoed niet van haar. Veel te veel stof voor haar doen. Ze legde haar duim achter het elastiek, maar toen ze iets naar voren boog om het ondergoed uit te doen, voelde ze weer hoe haar evenwicht niet wilde meewerken. Ze was blij dat Voronoi nog achter haar stond en dat was dan ook de steun die haar rechtop hield. Geen onderbroek uit, ook goed. Dacht ze met een zucht in gedachte en even sloot ze haar ogen. Moeite om niet tegen een muur te slaan en zichzelf nog erger toe te takelen. Maar toen ze deze opende had ze zichzelf voorgenomen om nu werkelijk onder dat verdomde water te gaan staan. Maar de hokjes waren enkele stappen verderop, hoe ging ze daar komen? Zonder hulp, probeerde ze zichzelf wijs te maken. Maar ook Tanith was niet helemaal dom en voelde ook hoe haar lichaam met iedere beweging zwakker begon te worden. Dat de pijn die het trekken van haar huid met zich meebracht, haar soms zwarte vlekken deed zien. "Kun je mee gaan?" Het klonk wat wanhopig, misschien was het doordat ze meer en meer moeite kreeg om haar benen recht te houden. Of omdat het zo lang duurde en nog steeds niet onder het water stond. Het was in ieder geval duidelijk dat ze meer hulp nodig had als dat ze zou willen, hoewel ze zich niet ongemakkelijk voelde dat zij naakt was en hij niet. Het was wel ongemakkelijk om zo afhankelijk te zijn van iemand.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jul 12, 2017 5:42:58 GMT 1
De ongewoonheid van deze situatie leek hij aan te wennen en zijn irritatie van haar aanwezigheid was ondertussen al was meer gezakt, vooral omdat zij simpelweg geen bedreiging tegen hem kon vormen. Voronoi liet haar tegen hem leunen en voelde dat zij zachtjes trilde in alle inspanning en moeite die zij moest doen om zoveel mogelijk op zichzelf te staan. Dat herinnerde hem van zijn eigen manier om een dergelijke situatie van ernstig verwond te verwerken. Vaak kwam hij niet eens verder dan zijn eigen kamer, puur omdat hij te eigenwijs was om hulp aan te nemen. Hij dacht dit ook een beetje terug te zien in haar, zij was er niet comfortabel mee dat dit zo ging, maar een echt protest bleef uit. Rustig legde de man de t-shirt aan de kant, en bekeek heel even hoe zij probeerde haar ondergoed uit te trekken. Haar rug was bezaaid met allerlei sneeën, blauwe plekken en krassen. Haar huid was beschadigd en toegetakeld, maar het viel hem nu pas op dat zij best netjes getraind was, normaal gesproken was zij natuurlijk netjes gekleed in een pak, maar die onthulde niet meer als nodig. Toen zij haar balans begon te verliezen, nam hij haar terug vast met een lichte druk op haar schouder en heup, zodat zij haar eigen evenwicht weer kon vinden. Hij begon zwijgzaam te raken, maar was in totaal kalmer als eerst. Haar stem begon wat week te worden en een wanhoop kwam daarbij, Voronoi reageerde in de eerste instantie met een zachte hum, maar nam haar beter vast en duwde haar zachtjes in de richting van een douche. "Het is niet makkelijk om acuut afhankelijk te zijn van een ander." Ergens probeerde hij een connectie te vinden, door wat toe te geven over waar hij dacht evengoed een hekel aan te hebben. Het is een soort van controle verlies als een ander jou moest helpen met zowat alles, en de machteloosheid kon hem alleen maar frustratie geven. Eenmaal onder de kop van een douche, hield hij haar een beetje aan de kant terwijl hij langs haar heen boog om de kraan aan te zetten. Het water sputterde een beetje, maar stroomde al snel en was eerst koud voor de boiler aan zou springen en het water ging verwarmen. Voronoi voelde even met zijn voet wat de temperatuur was voor hij de jongedame wat meer vrijheid gaf voor eigen initiatief, maar hijzelf verliet haar zijde niet van onder de douche vandaan. Het water was nu toch warm, en hijzelf kon ondertussen ook wel weer een douche gebruiken dankzij het bloeden van haar. De ruimte was toch ruim genoeg om met normaal gesproken goed comfort te gaan douchen, zelfs met z'n tweeën, en de shampoo en zeep stonden er toch nog op een plankje. Het was zometeen dan alleen nog naar de stapel handdoeken lopen en terug naar haar kamer, gezien zij nog lang niet in staat was om hele dagen op te blijven, laat staan langer als een uurtje.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jul 12, 2017 8:39:47 GMT 1
Alles ging zo langzaam en Tanith wilde meer dan haar lichaam toe liet. Maar toch leek ze er zeker van te zijn dat ze een douche nodig had in plaats van rustig te blijven liggen. De man sprak niet tegen en daar was ze dankbaar voor. Hij vroeg niet waarom ze niet gewoon bleef liggen en hoewel ze waarschijnlijk een simpel antwoord zou geven, was ze blij met het zwijgzame. Hoewel het lastig was om te merken wat hij dacht, maar dit kon ook zijn omdat ze meer haar best aan het doen was om rechtop te blijven staan dan te kijken hoe de man zich hierbij voelde. Hij ondersteunde haar richting de douche, duwde haar zacht die kant op. Soms duurde het even voordat ze stevig genoeg op een been stond om de volgende weer te kunnen verzetten. De woorden die gesproken werden zorgde voor een kleine zucht, niet zozeer van ergernis, misschien was het meer een beaming. Tel daarbij op dat degene die hielp geen bekende was en dat maakte de situatie al helemaal vervelend. Toch had ze weinig te klagen, hij hielp haar. "Je moet iets als je er zo aan toe bent." Er was een hint van een glimlach te zien, ze had op dit moment weinig keus en moest geholpen worden. De douche werd aangedaan en dat gaf haar even de tijd om enkele tellen haar ogen te sluiten, totdat hij haar iets los liet en ze haar eigen evenwicht weer moest zoeken. Een hand werd tegen de muur gelegd, trillend ging ze onder de douche staan. Het water zorgde ervoor dat ze moeite moest doen om niet om te vallen. Het zorgde voor een lichtheid in haar hoofd en enkele wonden brandde. Dit zorgde voor meer geluid, het duurde enkele tellen voordat haar lichaam ontspande en de stralen haar meer goed dan slecht deden. Het water onder haar voeten was roze gekleurd en toen ze haar haren uitspoelde was zelfs toen de roze gloed niet geheel uit haar haren. Tanith was echter niet in staat om haar haren te wassen en liet dit dan ook voor wat het was. Maar ze voelde zichzelf geestelijk beter, lichamelijk was nog maar de vraag, nog steeds had ze een hand tegen de muur en het was duidelijk dat haar lichaam steeds meer moeite kreeg om haar rechtop te houden. Het liefst was ze op de grond gaan zitten als het aan haar lag. Maar ook dat was een teken van zwakte op dit moment, al wist ook zij dat het eigenlijk niet meer uitmaakte. Je kon in een oogopslag zien dat ze verzwakt was door de verwondingen en dat deze pijn deden was ook niet zo vreemd te noemen. Ze was veel bloed verloren, iets wat wel moest met alle sneeën op haar lichaam. Het was dan ook enkel haar koppigheid en doorzettingskracht die haar op de been hielden. Nu pas merkte ze het verband om haar linkse ringvinger op en toen ze haar hand ophief was het duidelijk wat ze hadden gedaan, het topje van haar vinger was weg. Een zachte geïrriteerde grom, de eikels. Als ze wist wie dat had gedaan en de wond op haar wang, wist ze wie er als eerste een kogel kregen. Haar hand zakte trillend en sneller dan ze wilde, de douche die enkele minuten fijn was geweest, begon nu teveel van haar energie te vragen. Met wat moeite draaide ze zich dan ook om en keek de man met een zucht aan. "Kun je me naar de kamer helpen?" Haar stem klonk zwak, de vraag kwam met tegenzin tussen haar lippen vandaan.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jul 12, 2017 19:51:50 GMT 1
Op het moment zelf was er weinig prijs te geven, dit ging als vanzelf naar een neutrale gemoedstoestand. Het verraste hem nog zonder meer hoe lang zij het volhield, al was het waarschijnlijk eerder een 'ik wil niet toegeven' situatie dan dat zij het werkelijk goed kon volhouden. Haar lichaam bleef licht beven door alle inspanning, zij zuchtte op zijn woorden, maar hij vatte het niet als negatief op. Zijn blik bleef evengoed nu neutraal, hij was een beetje nieuwsgierig en vond wel dat haar fysiek ondanks de omstandigheden er goed uit zag. Jammer genoeg dat anderen dat niet hadden gedeerd, maar dat was al het verleden. En de pogingen tot positief blijven, die kleine glimlachjes. Voor hem hoefde het niet, hij zag dat het haar steeds meer energie kostte over de lange duur en zij had moeite met evenwicht zoeken. Voronoi bleef nu iets meer uit haar personal space en leunde met een schouder tegen het muurtje dat de ene douche van de andere scheidde, en zo verder. Maar hij bleef alert op haar bewegingen, mocht zij opeens in elkaar zakken, maar na een moment spanning kon zij zich ontspannen en dat was een geruststelling. Het water kreeg een nagenoeg roze tot rode kleur van al het bloed dat werd afgespoeld, het stroomde desondanks moeiteloos weg naar de afvoer. Hij gaapte een beetje, het was nog vroeg in de morgen voor zijn doen, veel te vroeg. Normaal gesproken was hij actief zo in de late middag naar de avond, maar soms versprong zijn ritme als hij een lange klus had, of ergens moest verschuilen voor een aantal personen. Het werd wel steeds riskanter om nog überhaupt op straat te komen met zijn reputatie, maar dat nam hij voor lief. Zo is dat gewoon gegroeid, en hij moest er maar mee leven tot in zijn graf, waarschijnlijk. Een geïrriteerde grom - niet zo diep als die van hem - verstoorde zijn gedachtegang. Trillend zakte haar hand terug naar beneden, er was verband aangelegd, al kon hij er niet uit opmaken wat er precies aan mis was, omdat de jongedame zich weer omdraaide naar hem en hem verzocht weer mee terug naar haar kamer te gaan. Begrijpelijk, van alleen al deze korte tocht naar de douche liet haar er erger uitzien dan dat ze al er uit zag. Hij knikte weer, leunde even langs haar heen om de kraan uit te zetten. "Blijf nog heel even staan, dan draag ik je zo," merkte de man vervolgens op en maakte zeker dat hij zag dat zij steun had aan de muur, voor hij naar een plank liep waar handdoeken op lagen en hij nam een grote, sloeg die open en voorzichtig om haar schouders heen. Vervolgens knielde hij deels neer om haar daarna zonder twijfel op te tillen in zijn armen. Hij wist dat het haar lichamelijk pijn kon doen, en dat haar onafhankelijke, eigenwijze zelf nu misschien een deuk opliep, maar dat liever dan dat zij zometeen plat op de grond ligt door diezelfde eigenwijsheid. Er was weer spanning te vinden, maar dat ebde vanzelf wel weg. Voronoi leek geen moeite te hebben met het dragen van haar, en het scheelde dan ook dat de deuren open waren om zich erdoorheen te manoeuvreren. Eenmaal terug in haar kamer, zette hij haar met haar voeten terug op de vloerkleed, maar ondersteunde het laatste beetje nog om haar te laten zitten. Het was wat meer als ongemakkelijk, maar goed, dit was zover mogelijk wel veilig. De man bleef nog even naar haar kijken, waarop iets nog te binnen schoot. "Wat is je naam? Als wij mogelijk later elkaar toch vaker tegenkomen, is het handiger om elkaar daar in ieder geval bij te kunnen noemen," vroeg hij aan haar en bleef nog even staan. Dragona zal ondertussen al wel wakker zijn, als zij niet op hun had zitten spieden in die tussentijd. Zij was goed in het rondsluipen door de ruimtes en pikte het nodige op, maar vaak ook de onnodige roddels, die hij dan.. per se moest aanhoren. Vreselijk.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jul 12, 2017 20:56:30 GMT 1
Of hij haar kon helpen, hoewel ze het hoopte, kon het makkelijk zijn om haar juist nu zo te laten. Hoewel de vraag pijn deed over haar droge keel en ze liever het woord 'kamer' had gezegd, vond ze dat asociaal. Hij hielp haar en het beetje respect wat ze nog op kon brengen, dat zal ze hem geven. Hij draaide de kraan uit, iets waar ze helemaal niet op was gekomen. Ze kon nu enkel in rechte lenen denken, naar haar kamer. Dat was die deur door en een andere deur. Een handdoek of andere 'onzin' was op dit moment niet iets wat in haar gedachte op kwam. Blijf nog even staan, zei hij rustig. Al deed de tweede zin haar iets fronzen, dragen? Ze geloofde niet dat hij dat ging doen en hij had waarschijnlijk 'begeleiden' bedoelt. Ze legde haar arm tegen de muur aan, nu de warme straal haar verlaten had, kreeg ze een koude rilling over haar rug. Maar hij was al snel terug en sloeg een handdoek over haar schouders. Ze knikte als bedankje en wilde een stap zetten, echter was hij haar te snel. Zonder dat ze iets kon doen hing ze al in zijn armen en hoewel ze graag tegen had willen werken, moest ze op dit moment meer moeite doen om niet nog harder te kreunen. Haar lichaam die op de wonden drukte was pijnlijk, erg pijnlijk en ze drukte haar voorhoofd dan ook tegen zijn schouder aan terwijl ze haar kaken op elkaar drukte om het geluid zo minimaal mogelijk te houden. Ze voelde het vloerkleed onder haar voeten en de druk op haar wonden verminderen, het duurde enkele tellen voordat ze haar evenwicht had gevonden en enkele passen hoefde ze nog naar het bed te verplaatsen waar ze dan ook opgelucht op ging zitten. "Er zijn maar weinig mannen die me zo kunnen laten kreunen." De kleine grijns kwam terug op haar lippen, deze keer bereikte deze net haar ogen. ze legde een hand op een van de wonden, gelukkig liep het bloed er langzaam uit en leek het niet heel ernstig. De grijns had dan ook plaats gemaakt voor een wat moeilijke frons. Ze trok de handdoek dan ook van haar schouders om het beetje bloed af te doen. Ze keek naar hem op toen ze het had over de naam. "Tanith." Ze stak haar trillende hand naam hem uit, het was inderdaad handig om te weten wie ze tegen over elkaar hadden. Misschien de volgende keer eerst een naam vragen voordat je met iemand gaat douchen, maar meer dan een gedachte bleef het niet. Ze merkte dat praten moeilijk was en veel woorden wilde ze dan ook niet te hoeven uitspreken.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jul 12, 2017 21:42:59 GMT 1
Het scheelde dat hij nog ergens aan dacht, gezien hij merkte dat haar verlaagde energie nu ook haar gebruikelijke denken begon aan te tasten. Op zich niet erg, daarvoor bleef hij dan ook in de buurt. Het deed hem denken aan de eerdere jaren, maar echt zeker was het niet van welke periode. Dat kon van alles zijn geweest, helemaal vroeger toen nog écht thuis, misschien tussendoor met één van de relaties die hij ooit heeft gehad. Er waren veel facetten geschaafd in de tussentijd tot en met nu wat misschien te maken kon hebben met hoe hij nu voor haar zorgde. Ook al bleef zij in principe een vreemde voor hem, voor nu. En van een andere gang. Toch leek het daarnet toch wel een enig verschil uit te maken. Haar zwakke tegenstribbeling maakte hem niet uit, al voelde hij haar voorhoofd tegen zijn schouder drukken en merkte hoe zij de pijn verbeet van zijn korte actie, maar haar gekreun was wel duidelijk. En haar opmerking die daarna volgde was.. toepasselijk? Maar zij was duidelijk opgelucht bij het plaats kunnen nemen op het bed en een glimlach kwam weer een beetje tevoorschijn, voor die plaats maakte voor een frons. Voronoi gaf nu zelf een omkrulling van een mondhoek weer, desondanks. "Helaas was het dankzij jouw verwondingen," reageerde hij verder neutraal en volgde haar beweging even toen zij de handdoek van haar schouders haalde en die zachtjes depte op een nog bloedende wond, zodat het beter kon stelpen. Maar zij stak haar hand uit en stelde zich voor als 'Tanith', een naam die hij nog niet eerder had gehoord. En New York City was gigantisch als je je bedacht hoeveel mensen er konden rondlopen. Hoe lang was zij hier al, dan? Zijn hand ontmoette de hare en hij schudde die met gepaste voorzichtigheid. "Voronoi, 'aangenaam' zal ik maar zeggen?" stelde hij zich terug voor en keek even opzij naar de deuropening, waar Dragona blijkbaar was verschenen, al glimlachende en ondertussen met een kleine kir in opwinding. "OH, DIT IS GOED!" "En ik zeg nog zo, níet sluipen! Maar goedemorgen alsnog," schudde de man zijn hoofd, liet Tanith's hand weer los en boog een beetje naar Ona toe die bij hem wat op de tenen ging staan en hem een kus gaf op de wang. Daarna bleef de jonge vrouw enthousiast in haar doen, in contrast met wat haar vriend bleek te zijn, die zich verder niet echt mengde met wat Dragona wilde doen. Zij bekeek Tanith met verder gepaste interesse en begon weer te glimlachen. "Dat douchen frist altijd op, gelukkig, maar ga gerust verder slapen." Ona maakte het qua dekbed en kussen het makkelijker voor de blonde jongedame om zichzelf weer terug neer te leggen, door ze beter open te leggen en op te schudden. "Ik houd verder wel een oogje in het zeil," ging zij verder en keek even om naar Voronoi, die losjes zijn armen over elkaar had geslagen en beetje een wenkbrauw ophaalde naar zijn vriendin om te luisteren, "en er zijn nog wat dingen die opgehaald kunnen worden, als jij dat kan doen..? Dan is de voorraad hier ook weer op peil." "Prima, dan zien we elkaar later," haalde Voronoi zijn schouders op, knikte nog naar Tanith als een afgroet en ging de kamer uit, waarschijnlijk om zich om te kleden en op pad te gaan. Dragona liet een kleine zucht varen en fronste alsnog een beetje. "Vreemd dat hij jou zo hielp, ik had hem nog niet eens echt verteld over jouw komst.. normaal gesproken poogt hij altijd een voor hem vreemdeling eruit te gooien als dat zo uit komt," praatte zij een beetje in zichzelf, maar trok een gezicht van 'het zal wel goed zijn' en zag erop toe dat Tanith in ieder geval weer goed en wel kon uitrusten. Een ontbijt voor haar zorgde Ona later wel voor, dat kwam wel goed.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jul 12, 2017 22:19:04 GMT 1
"Helaas? Ga je me nu wijsmaken dat je vrouwen ook op een andere manier kan laten kreunen?" Iets van speelsheid was te horen in haar verzwakte stem. Maar een enkele zin leek het enige te zijn wat ze op dit moment kon spreken. Ze hield van het speelse, het uitdagen. Toch leek ze ook daar nu ietwat verzwakt voor te zijn. Toch kon ze een opmerking niet laten. Ze duwde zichzelf iets verder het bed op, waardoor enkele wonden weer druk kregen en ze sloot dan ook even haar ogen. Een diepe zucht zorgde ervoor dat de pijn minder was, althans, dat maakte ze zichzelf wijs. Toen hij haar hand aannam knikte ze als wijze van 'aangenaam'. Tanith keek verbaasd op bij het horen van de vrouw, dit was goed? Ze was zich er dan ook nauwelijks van bewust dat Voronoi haar hand nog vast had, pas toen hij losliet merkte ze de spanning weer op haar spieren. Langzaam liet ze deze zakken en glimlachte naar de vrouw. Deze had in de nacht voor haar klaargestaan en haar wonden verzorgd, hoewel Dragona wat te spraakzaam was voor Tanith haar doen, waardeerde ze de hulp van haar. Het douchen friste op en Tanith kon dat niet ontkennen, maar toen de vrouw aangaf dat ze kon gaan slapen klonk dat ook als muziek in haar oren. Ook voor Dragona leek Tanith geen angst te hebben om haar lichaam te laten zien. Ze probeerde de handdoek niet om te slaan om het te verbergen in ieder geval. Ze luisterde naar de twee, Voronoi werd op pad gestuurd en Dragona zal op haar letten. Tanith knikte terug naar hem, waarna ze toch haar hoofd op het kussen liet zakken. Met gesloten ogen luisterde ze naar Ona. "Ik kon niet echt meer staan." Mompelde ze zacht, terwijl de moeheid toe begon te nemen. "Als je mij buiten zet kom ik toch niet verder dan twee meter." Haar ogen waren nog steeds gesloten, maar een kleine glimlach ontstond toch op haar lippen bij het idee dat ze haar voor de deur neerzette en zij twee meter verder op de grond lag en niet veel verder kwam.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jul 14, 2017 21:57:55 GMT 1
Dragona maakte zich zeker dat zij Tanith netjes toedekte nadat zij zich neer had gelegd. Met een zachte hand legde zij ook haar benen goed, en luisterde nog naar het zachte gemompel die klonk, en ze grinnikte bij de afstand die zij hooguit zou kunnen afleggen voor zij neer zou vallen. "Misschien wordt het 3 meter, als je een beetje goed mikt," antwoordde ze, maar bij het kijken zag zij hoe de jonge vrouw al aan het wegzakken was in haar rust, met een kleine glimlach om de lippen. Merkwaardig sterk, dat stond bij deze nu in haar geheugen geschreven, al die verwondingen waren ook niet niks om schoon te maken en te hechten, dat was een behoorlijke klus. Op een klein afstandje hoorde Ona hoe Voronoi weer langsliep, maar recht naar de trap toe en naar beneden liep. Hij hield de focus voor zichzelf en was al aan het bedenken hoe hij het beste naar zijn plaats van bestemming moest komen. Voor de zekerheid controleerde hij nog even de dolken om zijn onderarmen voor hij de deur uit liep, de begroetingen beantwoordend die hij ontving van de andere bendeleden. Zij waren niet groot, maar wel efficiënt en bijna uit het zicht van de overheid. Zover mogelijk natuurlijk, gezien bepaalde beruchte mensen, inclusief hijzelf, het niet altijd konden laten om volledig van de kaart te verdwijnen. De regels die er waren, waren eenvoudig na te leven, en iedereen moest er zich aan houden. Kang en Voronoi hadden dan wel wat meer speling erin, maar zij waren samen degenen die de leden beoordeelden indien er eentje - wellicht grof - overschreden werd. Bij eerlijkheid waren ze milder, maar bij protest en het weigeren en ook niet op komen dagen, dan was Voronoi degene die het duidelijk liet merken dat hij het niet tolereerde. Tot vechten of een jacht en tot aan bloedens aan toe. Heel soms werd er dan ook een leven ontnomen, waarvan het lichaam later als een statement opeens opdook in de stad zelf, zonder een directe verwijzing naar hun, de Daredevils. Af en toe lieten zij van zich horen, net genoeg om er een spanning in te houden en een nieuwsgierigheid, maar niet genoeg om veelal bekend te zijn. Gelukkig. Al die commotie vond Voronoi niet nodig. Met een opgestoken sigaret in de hand liep hij met een stevige pas het terrein af, richting de stad, met een lichte frons in bedenking op zijn gezicht. Hij was benieuwd hoe snel Tanith kon herstellen en in welke mate, en wanneer zij eventueel weer terug de straat op kon. Momenteel, en dat wist hij ook, was zij nergens welkom. Niet met die mate aan verwondingen op de één of andere manier, daar vroeg hij later wel naar. Hopelijk viel deze klus gewoon mee en kon hij normaal alles ophalen, maar het kon ieder moment uit de hand lopen, waar dan ook. Maar goed, hij was weer even weg, Ona bleef bij Tanith om voor haar te zorgen en Kang hield de boel in balans. Dat kwam wel goed.
De dagen waren voorbij gevlogen en het was zowaar vredig in de loods van de Daredevils. Mensen kwamen en gingen dan wel weer, ieder met hun eigen lijnen en gedachten en doelen, waartussen zij ook tijd vonden om weer bij te kletsen en onderling de verhoudingen en rangen te testen. Vaak was dat maar een schermutseling, een worsteling voor de grap, al waren er ook wel eens serieuze uitdagingen. Die werden dan ook tot zekere hoogte getolereerd, maar daar waar diepere verwondingen bij kwamen kijken, daar werd ingegrepen. Behalve in de uitdaging tegenover Voronoi, wat zelden nog voorkwam, maar dat had ook zo z'n redenen. Dragona zat boven in haar slaapkamer, met de deur open, een boek te lezen in een stoel. Met een lichte zucht sloeg zij een bladzijde om en begon aan een nieuwe regel. Zij moest toch iets doen om de tijd een beetje te verdrijven, Voronoi was in geen paden of wegen te bekennen, en voor het halen van dit bepaalde proviand begon het nu wel langer te duren als normaal gesproken. Ze hadden wel de nodige vertier met televisie en pc's, zelfs ook een pooltafel, maar daar had zij geen zin in. Ze was allang opgelucht dat de medicatie en de verzorging van Tanith goed aansloeg en dat zij langzaamaan steeds een beetje meer aansterkte. Echt veel praatjes zullen het nooit worden, maar ze zag er al een stuk levendiger uit dan bij haar eerste binnenkomst. Ook had Ona ervoor gezorgd met Kang dat de rest was ingelicht over hun logé, dat zij haar zo goed als met rust moesten laten en dat zij ook niet zomaar naar buiten mocht, gezien zij een wandelende schietschijf is gebleken na zachtjes porren. Ona was misschien te nieuwsgierig voor haar doen, maar Kang had na het horen van de oorzaak ervoor gezorgd dat Tanith beschermd zou worden door hem of door Voronoi, zolang dat er nog geen zekerheid was dat zij zomaar weer veilig over straat kon. Maar gezien Voronoi nog niet was komen opdagen, begon het wel zorgen te baren bij Dragona. Vlug keek zij op toen er verderop iets klonk op de bovenverdieping, sloeg haar boek al half dicht. "Ben je een geest of een sarcast?" vroeg zij en bleef gespitst met haar aandacht.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jul 15, 2017 12:14:16 GMT 1
Rust leek haar goed te doen, al was de dame nog steeds niet tot veel in staat na de eerste dag. Er was echter iets wat moest gebeuren, niet omdat Tanith het zo graag wilde, maar omdat Dragona dat wilde. Hechtingen, hoewel Tanith het vrij weinig had uitgemaakt hoe haar wonden zouden genezen. De enige wond die ze nodig vond was die op haar wang. De snee die van haar mondhoek iets meer dan vijf centimeter lang was, of het toeval was of met opzet dat de kromming van de snee werkelijk voor het smiley effect zorgde vroeg ze zich ergens af. Het kon vakmanschap zijn, sommige bendeleden hielden ervan om mensen op te zadelen met deze sneeën. Maar de snee was al gehecht, het leek alsof ze zich daar het eerste op gericht had, andere grote wonden waren ook al de avond ervoor gedicht, zodat het bloedverlies zo min mogelijk was geweest. Er waren nog enkele wonden over waarvan Tanith had gedacht dat deze goed zouden zijn en dat daar niks aan gedaan hoefde te worden. Maar Dragona was eigenwijs op dat vak, de ergste wonden moesten worden gehecht; er was maar een enkeling die Dragona liet zoals het was. "Doe maar" Was het antwoord geweest van Tanith en ondanks dat ze af en toe een geluid maakte van ongenoegen als het pijn deed, bleef ze zo goed mogelijk stil liggen. Bij het vragen over haar vinger, was de dame vrij rustig in haar uitleg. "Dat houd in dat ze me mogen omleggen; een teken dat ik moet opletten." Ze leek er niet erg angstig voor te zijn, maar ze was er niet echt blij mee om een stukje vinger te missen. Hoewel het net onder haar nagel was afgesneden, was dit niet een simpel litteken wat overbleef en dat stoorde haar. Maar er was niks aan te doen, het hoorde er nu eenmaal bij. Het was niet zo dat hun bendeleden naar haar op zoek gingen, mochten ze haar tegenkomen, dan mochten ze haar omleggen. Maar als ze in een drukke straat stond, gingen ze zoiets niet doen. Het moest wel onder de radar blijven namelijk. Enkele tellen voelde Tanith haar bloed koken, ze moest zelf maar een bezoekje geven aan de base, ten eerste om haar spullen terug te krijgen, ten tweede omdat een enkeling de dood verdiende. Maar misschien was het andersom en was het eerder omdat ze graag een enkeling zag lijden.
De dagen die volgde waren er vooral veel dat ze rustte, maar toen ze meer kracht terug voelde komen, was ze af en toe op de gangen te zien. Ze mocht rondlopen, maar moest iedereen met rust laten, daar tegenover stond dat de bendeleden haar met rust moesten laten. Dat hield niet in dat iedereen zich daar helemaal netjes aan hield en hier en daar werd er een klein gesprek gevoerd, vooral als ze weer eens in de sportschool te vinden was. Iets wat Dragona niet zag zitten en haar daar dan vaak genoeg vandaan plukte. Ze mocht haar wonden niet overbelasten en sommige hechtingen scheurde dan ook uit als ze bezig was. "Ben je van plan nog lang te blijven?" Een rustige stem, terwijl ze vanuit een liggende positie naar de man keek die de vraag had gesteld. "Totdat ik goed genoeg genezen ben, volgens Dragona. Ik mag niet mijn eigen papieren invullen." Ze glimlachte licht en de man knikte. Tanith wilde net weer doorgaan met haar oefeningen, ze pakte de stang vast om enkele press oefeningen te doen. Maar Dragona had in de gaten dat als Tanith niet op haar kamer zat, dat ze wel in de sportschool zat en bij ieder geluidje uit haar kamer, of deur die ze hoorde, leek de dame voor haar neus te staan. Vandaar dat het sporten een nacht activiteit begon te worden. 'S nachts sloop ze richting de kamer waar alle apparatuur stond, zo gaf ze altijd de schuld aan het slapen als er een wond opengescheurd was. Toch genazen de wonden geleidelijk en waren enkele zelfs al geheel genezen en was er een gepast litteken voor in de plaats gekomen. Ook was de schietbaan iets waar ze vaak te vinden was en bleek het dat ze een scherp oog had om zelfs bewegende objecten raak te schieten. Ze vertelde er maar niet bij dat ze al vanaf jonge leeftijd had geleerd hoe een geweer te gebruiken. Ook was ze langzaam weer aan het proberen haar andere krachten meer te gebruiken, ze had gemerkt dat deze veel van haar energie slurpte en als ze alleen in haar kamer was, probeerde ze weer over de muren te lopen en het plafond, mocht ze buiten worden gezet, dan had ze die kracht namelijk nodig. Zo kon ze vluchten als het echt nodig was, maar niet enkel dat werd geoefend, vaak genoeg oefende ze de hoogte van haar sprongen door op het bureau te springen en er weer af. Ze had veel energie, soms iets te veel en dat werd steeds meer duidelijk. Soms daagde ze haar uit voor een 'vriendschappelijk' duel en deze nam ze dan ook aan. Won ze altijd? Nee, maar wel het merendeel van de tijd. Maar een enkeling was haar te slim af, toch leerde ze daarvan en dat deel ging ze verbeteren. De rede van haar verwondingen had ze wat ontweken, de oorzaak van toetakelen had ze wat voor zich gehouden. Het was niet belangrijk, de vraag van wie het gedaan hadden was makkelijker te beantwoorden. De 'wat hoger gestelde bendeleden' die de grotere klussen kregen, hadden de taak gehad om haar zo toe te takelen en dat was ze gelukt.
Het was een dag zoals de meeste andere, Tanith was weer op krachten gekomen, hoewel ze nog steeds herstellende was van haar verwondingen. Ze stond op, trainde in haar kamer en nam vervolgens een douche. Ze kwam erachter dat ze een van haar hechtingen weer open had gemaakt en het kleine beetje bloed deed ze dan ook af aan de handdoek. Het enige probleem was, kleding. Hoewel ze liever haar eigen kleding had, moest ze het doen met de kleding van Dragona. De enige kleding degene die haar had geholpen had ingepakt, waren enkele van haar pakken. Geen normale kleding om in rond te lopen. Dus ze liep richting de deur van Dragona en toen ze de stem hoorde kreeg ze een kleine glimlach op haar lippen. "Zijn dat echt de enige twee opties waaruit ik kan kiezen?" Ze liep de deur binnen. "Doe dat eerste dan maar." Ze keek vriendelijk naar Dragona. Hoewel Tanith af en toe te eigenwijs leek te zijn, kon ze het best vinden met haar. Ze praatte wat te veel af en toe, maar dat hield enkel in dat Tanith minder hoefde te zeggen en vond ze het over het algemeen geen probleem. Soms ontweek ze haar, wanneer ze even geen behoefte had aan drukte; maar dan ontweek Tanith sowieso de meeste mensen. "Ik kom wat kleding te kort. Kan ik niet gewoon de stad in om wat voor mezelf te kopen?" Ze kon het natuurlijk altijd proberen, het was niet zo dat ze haar in een drukke winkelstraat overhoop zouden schieten namelijk.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Jul 15, 2017 13:31:28 GMT 1
Haar grijsblauwe ogen keken met verrassing naar de open deur, waar vlak daarna Tanith in verscheen. Zij zag er zoveel beter uit als eerst, al bleef het jammer dat de littekens haar gezicht en armen zullen sieren nadat die genezen waren. Jammer, maar helaas, zo ging het vaak en Dragona had al veel verwondingen voorbij zien komen. Zij legde haar boek met een bladwijzer bij de pagina waar zij was weg op het bed en kwam overeind uit haar stoel. "Ja, die twee opties, maar jammer voor jou zie ik je gewoon," grinnikte ze na de eerste kleine schrik en bond haar haar terug naar een staart, zodat ze daar geen last meer van had, en een kleine frons verscheen op haar gezicht. De vraag of zij zomaar, vanuit het niets, gewoon de stad in kon gaan om kleding te kopen. De ene kant snapte ze dat goed, gezien zij hier nu met zo goed als niks was, maar de andere kant verbaasde het haar dat Tanith het überhaupt nog kwam vragen. Zij leek voor haar het type om plompverloren haar eigen plan te trekken, maar misschien was het ook omdat zij nu omringd was door een zo goed als onbekende bende. Gelukkig had de rest begrip genoeg om de balans te houden onderling en waar Tanith ook om vroeg, kreeg zij met de nodige respect. Toch wist Ona wel dat de jongedame hier en daar alweer was begonnen met trainen, ondanks het proberen in te grijpen. Zij waren toch volwassenen onderling, dus Tanith moest het zelf maar weten, ook al was het misschien niet altijd nog handig. Maar om nu als een moederkloek achter een koppige scherpschutster aan te gaan leek haar niet geheel verstandig. Met een 'hum' hield Dragona haar hoofd scheef naar de blonde voor zich en was aan het twijfelen over de keuze om haar zo de stad in te laten gaan. Kang was ook eventjes weg en zij vertrouwde de onderbazen niet in hun geheel om goed en wel met Tanith om te gaan, wat zij ook van plan was. Zij leek haar wel eerlijk en gezond genoeg om zoiets te doen, maar toch.. "Je kan wel gewoon de stad ingaan, maar om terug te komen, moet je wel Kang of Voronoi bij je hebben. Ik vertrouw jou wel, maar die onderbazen van ons zijn niet altijd even goed bezig.. Snap je?" Dragona grimaste een beetje. "En Voronoi heeft nog niks van zich laten horen, dus ik neem aan dat er iets is wat hem bezig heeft gehouden.." Haar bedenkingen duurden niet lang voor zij weer terug opkeek naar Tanith. "Heb jij trouwens wel je pasjes qua geld en identificatie? Anders kom je nog niet eens in de buurt van een kassa, en ik wil niet dat je een dief wordt," hield zij haar hoofd scheef, maar grinnikte vervolgens, "niet dat ik ooit het goede voorbeeld was, maar het was wel grappig om te doen.. nu zijn ze een stuk strenger geworden in de beveiliging.."
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jul 15, 2017 14:51:40 GMT 1
"Dan doe maar het tweede." Zei ze met een glimlach, de vraag die volgde zorgde bij Dragona voor een kleine frons, vond ze de vraag vreemd? Het was niet zo dat ze zomaar kon vertrekken, ze hadden namelijk aan de bendeleden verteld dat ze niet alleen naar buiten mocht gaan. Misschien dat ze haar niet zouden tegenhouden, misschien ook wel. Ze wist het niet en ze wilde het niet uitzoeken. Hun hielpen haar en het enige wat ze op dit moment kon doen, was luisteren en hun regels accepteren. Ze was nu eenmaal deels hun lid op dit moment, voor hoe lang het ging duren. Na de vraag keek ze dan ook afwachtend richting Dragona, maar het antwoord wat ze kreeg was er een die ze verwachtte. Ze moest Kang of Voronoi bij hebben om terug te komen. Natuurlijk begreep ze dat na zoveel geld en materialen in haar gestoken te hebben, dat het niet de bedoeling was dat ze doorzeefd werd met kogels. De onderbazen waren blijkbaar niet helemaal te vertrouwen, althans, Dragona leek ze niet helemaal te vertrouwen. Ze knikte dan ook, toch met een kleine zucht, ze kon altijd ergens gaan zitten om weer een dag niks te doen. Ze werd onrustig van het binnenblijven, onrustig van het niks doen. "Ik heb contant geld bij." Was haar rustige antwoord. "Identificatie?" Ze schudde haar hoofd. "Heb ik nooit gehad." De overheid wist niet dat ze bestond en ze had het ook niet nodig gehad. Drank kreeg ze op de base, drugs kreeg ze op de base en pas na haar twintigste levensjaar kwam ze buiten, op die leeftijd had ze al zoveel tattoos, dat mensen verwachtte dat ze wel oud genoeg was. "Ik heb veel dingen moeten doen, maar stelen niet echt." Het 'niet echt' was omdat ze wel eens geld moest innen en dat was toch wel een beetje stelen, al was het geld al van hun, maar moest zij het gewoon weer terugnemen, zowel met geweld. "Wat is het grootste wat je hebt gestolen?" Een kleine grijns op de lippen van Tanith. "Waarom ga jij anders niet mee?" Kwam toen opeens in haar op. Als er iemand bij haar was, werd de kans al kleiner dat ze haar iets aan zouden doen namelijk.
|
|