|
|
Fluttering around like an idiot~.
|
|
Female
22-25 Yrs
Bisexual
Open relationship
Nurse (in training)
|
|
|
|
Ona
Jul 29, 2017 23:03:13 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by dragona on Jul 21, 2017 19:56:04 GMT 1
Dragona twijfelde steeds een beetje over Tanith, maar zij kon haar vinger er simpelweg niet op leggen. Misschien was het ook wel omdat zij maar deels lid was op het moment, een volledig lid betekende toch een ritueel en ergens een markering ervan plaatsen, een duidelijk kenmerk, vaak verborgen onder kleding. Vaak genoeg werd dat gestript zodra degene werd gelyncht, zodat er geen werkelijk bewijs meer overbleef dat kon verwijzen naar een bende. Zij had het wel eens zien gebeuren, en dat was niet prettig. Ondanks alles, wist zij dat zij Tanith niet zomaar kon tegenhouden. Haar mindset was bijzonder doorzettend en krachtig, daar kon je niet zomaar een koers op veranderen. Hier probeerde zij rekening mee te houden, maar alsnog ook een soort stempeltje erop te drukken. Als bescherming dan, voornamelijk, gezien zij al vaker 'vreemdelingen' binnen hadden gehaald en onder bescherming hadden genomen. Een heel enkeling hield zich niet direct aan de gebruikelijke protocol, en die werden dan ook als de wiederweerga weer weggejaagd, alsof zij volslagen vreemdelingen waren geworden. Zij schrok een beetje wakkerder, was verzonken geweest in haar eigen gedachten en zij keek weer naar de blonde, zag haar zachtjes zuchten en haalde licht een wenkbrauw op bij haar antwoord. Geen identificatie? Dat klonk haar bekend in de oren, maar dat gaf zij niet prijs in woorden. "Het is goed dat je in ieder geval contant geld bij je hebt. Als je meer nodig denkt te hebben, kan ik je nog wat geven, als je wilt. Het is toch weer een beetje werken aan jouw image en dus ook eigen kleding," glimlachte Dragona vriendelijk en haalde haar schouders toen op. "En ach, wij hebben als bendeleden al zoveel moeten doen. Vaak ook wel helaas, maar anders krijg je niet wat daadwerkelijk nodig was.." Haar gezichtsuitdrukking werd een beetje gefronst en zij trok een scheve mond, om vervolgens overeind te komen en haar kleding glad te strijken. Het grootste wat zij ooit gestolen had.. Tja, dat moest wel iets van sieraden zijn geweest, hoe kon het ook anders? "Ik was altijd een beetje een ekster geweest," begon Ona over haar grootste buit, "ik heb altijd gehouden van glimmende en glitterende dingen. Het maakte niet uit wat voor een kleur het was, zolang het maar mooi glitterde, dan was ik er al tevreden mee." Stiekem begon zij toch te glimlachen over de herinnering die langzaam weer tot leven kwam in haar voorstelling. "Het stelen op zich deed ik altijd alleen. Ik ben niet de grootste, gelukkig, maar wel vingervlug en ik heb een vaste hand. Dat leverde mij uiteindelijk een ketting op die een robijn als de meest voorname blikvanger had, met kleine diamantjes of Swarovski eromheen.. Helaas moest ik het verhandelen, maar ik droeg het gelukkig nooit. Dat scheelt toch een stukje sentiment." De jonge vrouw grinnikte zachtjes, maar op het voorstel van Tanith om met haar mee te gaan, schudde zij toch haar hoofd. "Ik denk dat je toch het beste op jezelf kan gaan, ik houd vooral op in de stad, omdat mijn interesses waarschijnlijk anders liggen dan die van jou. Misschien kan je weer de uitdaging aangaan om Voronoi te vinden? Je weet nu wat zijn grootste netwerk is binnen de stad, en het is ochtend." Zij haalde haar schouders een beetje op en bekeek Tanith een beetje voor haar reactie. "Maar ik snap wel dat je het liefste met z'n tweeën gaat, gezien je nog niet volledig hersteld bent."
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Jul 23, 2017 13:20:50 GMT 1
Tanith was niet blij om in dit hok te verkeren, dat was ook wel duidelijk aan de energie de ze kwijt moest. Soms rende ze over de gangen om er maar vanaf te komen. Alles om maar niet de behoefte te hebben om buiten te komen. Hier en daar deelde ze een sigaret met andere bendeleden. Er was voornamelijk verdeeldheid over haar verblijf, sommige vroegen zich af wat ze hier nog steeds deed, of ze een lid ging worden. Andere vonden het duidelijk niks en bleven dan ook ver bij haar uit de buurt. Het was dat ze niet zelf op mensen af stapte voor een gesprek; soms om een sigaret te vragen, een enkeling gaf het haar dan ook niet. Maar omdat ze niet voor ophef wilde zorgen, vroeg ze het maar aan iemand anders. Enkele zagen haar als een van hen en de vriendschappelijke gevechten die ze soms had waren voor haar een goede training. Maar toch had ze vandaag meer behoefte om buiten te komen dan andere dagen. Dragona gaf dan ook aan dat het goed was dat ze geld bij had en als ze te weinig had kon ze dat aangeven. Het meisje schudde haar hoofd, dat was niet nodig. Ze had veel bij, iets te veel misschien. Maar ze had in ieder geval genoeg om voor haarzelf weer nieuwe kleding te kopen, de pakken die in de tas hadden gezeten had ze op haakjes hangen aan de kapstok in haar kamer. Ze wilde weer terug aan het werk, dat was wel duidelijk als je een beetje op haar zou letten. Dragona begon met praten over het duurste wat ze had gestolen, een glimlach speelde dan ook op de lippen van Tanith. Waarna Tanith vroeg waarom ze zelf dan ook niet mee kon gaan. Als ze niemand vertrouwde, waarom kwam ze zelf dan niet mee. Maar ze had verwacht dat Dragona haar ging vertellen dat ze moest wachten op een van de twee heren om naar buiten te gaan. Toen werd haar gezegd om zelf te gaan en even keek ze ongelovig naar Dragona. "Dus ik mag naar buiten? Alleen?" Haar lichte ogen hadden maar zelden zo hoopvol gestaan, dat ze Voronoi moest vinden nam ze maar voor lief. "Ik kan hem proberen te vinden, zeker." Knikte ze dan ook, als dat de kans op haar buitenkomen vergrootte, dan was het geen probleem.
|
|
|
|
Fluttering around like an idiot~.
|
|
Female
22-25 Yrs
Bisexual
Open relationship
Nurse (in training)
|
|
|
|
Ona
Jul 29, 2017 23:03:13 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by dragona on Jul 29, 2017 23:03:13 GMT 1
Gelukkig waren er nooit zo heel veel problemen met nieuwkomers onder de al bestaande bendeleden, enkel wanneer zij echt stennis aan het schoppen waren. Tanith had al haar nodige ervaringen met respect geven en krijgen en wist zich al een weg te banen naar de gedachtes van de omringende mensen. Niets mis mee, maar Dragona hoopte toch een beetje dat zij zich niet al te diep ging wortelen in een korte tijd. Zij was tenslotte nog altijd van The Skulls en die konden nog overal gaan zoeken. Wat voor een verklaring kon je een andere bende geven over hun bendelid in jouw base? Niet zo heel veel, gezien de geloofwaardigheid al heel snel kon breken over een paar woorden. Maar de onrust ontging de jongedame niet en Tanith stond te trappelen om naar buiten te gaan, dat mocht ook wel na al die dagen van stiekeme activiteiten uitvoeren binnen de loods. Ook al was Ona geen nachtmens en sliep zij 's nachts, toch waren er altijd een paar mensen die actief waren en die gaven het ook aan haar door. Er iets tegen doen deed zij toch niet. Terug aan het echte werk gaan wat zij als gangs deden leek haar toch wel onverstandig, maar om de blonde voor haar neus alsnog te verbieden om naar buiten te gaan in de bedenkingen? Nee, dat kon zij niet over haar hart verkrijgen, zeker niet met de groeiende hoop naar een sprankje vrijheid. "Jij mag alleen naar buiten.. Bij confrontaties ga je weg, want je bent nog bij lange na niet 100%," sprak Ona en fronste lichtjes, "en ik zou zijn netwerk in ieder geval aanspreken, die weten vaak meer dan jij op jezelf alleen." Zij draaide zich een beetje om en pakte haar boek weer op van het bed, bleef een beetje hangen, en keek weer om naar Tanith. "En oh, één ding.. Ik raad je niet aan om een van jouw pakken te dragen als je nog bij ons rondhangt, dat valt echt teveel op." Zij als de Daredevils droegen niet echt een overeenkomende stijl, geen merkbare pakken of accessoires of styling. Hooguit dat de kleding wat donkerder oogde, maar in het dagelijks leven mengden zij zich alsnog goed. Mogelijk kwam hun stijl alleen tevoorschijn bij een gezamenlijke aanval op een gebied, een winkel, of een andere gang. Het kwam alleen niet vaak genoeg voor dat zij zich als kenmerkend hebben gevestigd, op Voronoi's zwerverbestaan en Kang's typische netheid na, dan. Het scheelde behoorlijk dat zij zich meer in een buitengebied waanden dan echt nabij het centrum, ook al hadden zij hier en daar wat winkels en achterruimtes in bezit genomen. Dragona rekte zich een beetje uit en kreeg een bedenkelijke glimlach op haar gezicht. "Zal ik je nog uitzwaaien voor een goede dag, of vind je de voordeur wel?"
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 9, 2017 21:42:21 GMT 1
Het waren lange dagen geweest. Sinds hij de base had verlaten, was hij door allerlei stadsdelen gegaan die niet van hem waren, maar het scheelde behoorlijk in het afleggen van afstanden. Het weer had alle dagen meegewerkt, gelukkig, wat een voordeel gaf in het niet hoeven te wachten om droog te worden bijvoorbeeld. Onderweg waren er weinig bijzonderheden. Hier en daar wat opvallende mensen, de straatmuzikanten in sommige metrostations die hij langskwam tijdens het zwart reizen, mensen die verkleed waren voor een evenement, mannen in pakken, vrouwen die schaars gekleed waren op straat zelf. Dat allemaal liet hij achterwege met een stevige pas. Soms bleef zijn aanwezigheid ergens hangen uit interesse, of puur om de omgeving in zich op te nemen. Zijn bruine ogen gaven dan weinig weer over wat hij dacht, maar zodra ze langer oogcontact maakten met vooral de orde handhaving, steeg de spanning in zijn wezen abrupt en verbrak hij het contact, vluchtte weg. Een groot nadeel van zijn manier van werken, was natuurlijk de beruchtheid die hij met zich mee kreeg. Misschien stond er wel een beloning op het levend of dood aanleveren van hem, dat wist hij niet zeker, maar de politie en soortgelijken waren wel scherp op zijn aanwezigheid alleen al. Bij herkenning mochten zij al ingrijpen, en dat vermeed Voronoi alsnog liever dan dat hij terug de confrontatie aanging. Het instinct was niet altijd beter als de gedachte. Toch, tijdens de observaties, meende hij een voormalig bendelid te hebben gezien. Een glimps, in principe in verboden gebied voor die persoon, wat de man zijn alertheid er alleen scherper op maakte. Maar het was net niet genoeg om er zeker van te zijn. Zijn adrenaline luisterde daar slecht naar en om het te verwerken, liep hij snel verder naar waar hij naar toe moest. Een geheel ander buitengebied werd dit, nu met echte huizen en diens huishoudens. Met een enige grimmigheid keek de zwartharige man wat om zich heen, nog wetende hoe het twee decennia terug was geweest om ook een deel van een huishouden te zijn. Hij schudde met zijn hoofd de herinneringen weg en maakte zijn pas zachter bij het benaderen van een voordeur. Zijn linkerhand ging onbewust naar de riem van zijn jeans, waar een dolk voor het grijpen was onder zijn trui. Met zijn rechter belde de man aan, en na een moment of twee deed een vrouw open. Zij keek tegen hem op. "Sorry, wij geven niet aan-" begon zij, maar deinsde wat terug van zijn schampere geluid. "Shut up. Is Raymond hier? Ik dacht hem te hebben gezien," onderbrak Voronoi haar en keek langs haar heen de hal in. Geen geluiden kwamen verder uit het huis. "Nee, die is hier niet.. eh, wacht!" reageerde de vrouw wat beduusd door het vreemde bezoek, en schrok toen zij plots aan de kant werd geduwd door de ogenschijnlijke zwerver, die zijn geduld al snel verloor en snel om zich heen keek voor tekenen van meer leven dan alleen deze vrouw, wie vast in relatie was met de 'Raymond' die hij zocht. De vrouw durfde zich niet met hem te bemoeien en bleef met schrik bij de voordeur staan. "RAYMOND! Verschuilen heeft geen zin, kom verdomme tevoorschijn!" blafte de bendeleider in de hal en luisterde daarna aandachtig naar een onderbreking in de geluiden. Niets bijzonders, zover hij wist, al was de irritatie nu zichtbaar af te lezen in zijn houding. Er was meer aan de hand dan alleen een bezoek, besefte de vriendin van Raymond nu en zij sprong snel tussen Voronoi en de trap naar boven toen er een gestommel en gevloek van boven hoorbaar was. "Alsjeblieft, dit kan anders!" smeekte de vrouw en probeerde de man tegen te houden met haar handen, maar in plaats van dat zij aan de kant werd geduwd, schrok zij opnieuw van het grijpen naar haar handen. Ruw werd zij met haar rug tegen hem aan gedrukt en in een houdgreep gehouden met een arm, de andere hand werd enkel met de vingertoppen tegen haar keel gedrukt. De handeling liet haar een gil slaken, zij beefde in schrik. Voronoi hoefde verder enkel te kijken naar de trap, waar Raymond met vastberadenheid opeens beneden stond, hij moest zich vast genoodzaakt voelen nu om diens vriendin uit de greep te krijgen. In een reflex trok de voormalig bendelid een revolver tevoorschijn en hield die gericht op de zwerver. "Laat haar gaan," siste Raymond vastberaden, wat de ander even een twijfel gaf, maar dan ook echt heel even, voor het werd beantwoord met een laag gegrom. De houdgreep op de vrouw werd enkel harder, het werd een soort gevecht om bluf door enkel acties. Raymond wist dat deze man een angst had voor vuurwapens, al moest hij zijn houding wel volhouden. En dat was lastig met zijn steun en toeverlaat in een mogelijk dodelijke grip, maar hoe moest de hand bij haar keel dat voor elkaar zien te krijgen? Toch verplaatste Voronoi zich een beetje in enig ongemak, met in zijn expressie een nijdige snauw. "Dan had je al onder de zoden moeten liggen, of ver weg van hier zijn gegaan. Verrader, overtreder, schender van eden!" De toon was laag en nog vermengd met het grommen, Voronoi liet zijn dreiging duidelijk horen en dat overrompelde Raymond alsnog, naast dat hij opmerkte dat de handen zwart waren geworden van de bendeleider. Droeg hij al handschoenen, of..? Waren dat klauwen geworden? "Ik geef je nog maar één keuze.. Een acute dood, of een gevecht tot de dood." Het staren was kil en gaf Raymond een rilling, wat doortrok naar de revolver. Dus dit was in principe suïcide op twee verschillende manieren, bedacht hij zich. Shit, dat het zo ver was gekomen. Was hij maar niet zover naar buiten geweest in die gebieden. Het was alleen om wat spullen op te halen, meer niet, en toch was hij vandaag uiteindelijk gespot na de waarschuwingen. Oorspronkelijk nam hij de regels niet zo serieus en werd daarom uiteindelijk verbannen uit de bende, onder aandringen van Kang, maar met de nodige verontwaardiging en woede van Voronoi in de nek. Het scheelde maar een haar, onder stemming van de bendeleden zelf. Maar dat de straf nog zodanig verder trok, had Ray nooit gedacht en hij voelde hoe hoog zijn adem nu zat. De bendeleider was een merkwaardig wezen. Geen mens, maar een wezen, dat was het enige was hij nog dacht. Met een klein lachje van pure zenuwen, richtte Raymond opeens scherper met zijn revolver en schoot. Het schot was oorverdovend in zo'n kleine ruimte. Een harde gil in schrik, een woedende schreeuw in pijn. Huilend werd de vrouw lomp tegen de muur geduwt naast de deur en zij zakte naar de vloer, bloedspetters over haar schouder en borst, handen tegen haar gezicht. Met hard gevloek en getier bokte Voronoi tegen de brandende pijn van het schotwond in zijn arm, zag niet direct hoe Raymond snel naar buiten rende en het vuurwapen wegsmeet in de bosjes van de voortuin. Vluchten! Weg hier! Shit! Snel keek de voormalig bendelid over zijn schouder, onaangenaam verrast hoe Voronoi achter hem aan kwam. "Nee, verdomme, ga weg!" vloekte Raymond en draaide zijn bovenlichaam wat terug, maar kon zich niet veel meer veroorloven. Alles ging te snel, het kon niet meer, verdediging was er niet, enkel een lompe tackel midden op straat en met een klap belandden zij tegen het asfalt. De zwartharige gromde luid en liet zijn tanden zien in de pijn van zijn arm en de woede tegenover Raymond, die probeerde de klappen tegen te houden en kermde toen deze keer op keer hem raakte. Hij deed geen moeite meer voor een aanval terug, probeerde alleen zijn hoofd nog te beschermen met zijn armen. De klauwen van eerder waren echt, helaas, grepen aan de kledij, maakten krassen, wonnen uiteindelijk bloed. Maar hoe in godsnaam?! In een opwelling probeerde hij alsnog terug te slaan, maar het werd beantwoord met een harde beet na een aantal klappen tegen de borst en zelfs eentje in het gezicht. Voronoi hield de beet op zijn arm kort vast, pinde die arm terug tegen de grond en sloeg met de palm van zijn hand hard tegen de borst van Raymond, maakte hem bijna buiten adem en naar adem happen. Bloed kroop over beiden hun huid, maakte de kleding smerig naast het vuil van de straat. Met een harde klem om de strot van zijn slag hand, maakte de bendeleider alsnog kortere metten met zijn slachtoffer onder zich. *"Sud'ba vsegda vstrechayetsya.." siste hij Raymond als laatste toe en drukte zijn klauwen dieper in de huid. Alle spanning zakte langzaam weg onder zijn drukkende grip, waarna Voronoi weer terug opstond, geladen van het gevecht met adrenaline, nog laaiend over hoe dit was gebeurd. De sporen waren verspreid, alles wees naar hem, maar dat interesseerde hem niet. Er was tenminste weer een verrader uit het beeld getrokken. Pas toen hij terug liep naar het huis en de focus van het gevecht zakte, verdween het zwarte van zijn handen langzaam en liet het verse bloed zien, vermengd met die van het schotwond aan zijn arm. Dat begon duidelijk te schroeien, waarop hij zijn arm tegen zich aan hield bij het opnieuw betreden van het huis. De vrouw was verdwenen, naar achteren waarschijnlijk, of mogelijk ook verscholen. De angst hing er nog rond, maar dat deerde hem weinig. Integendeel. Het gaf hem juist de kick om tot erger aan te zetten, al was de schroeiende pijn nu meer het hoofdonderwerp. Snel nog spullen pakken van Raymond.. Hier.. Nee.. Ja! Voronoi had een la opengetrokken en deed zijn rugzak voorzichtig af, om de spullen snel over te laden. Een aantal potjes en zakjes, wat meer voorraadspullen.. Het was een zinloos lijkende voorraad, maar door het proberen te verstoppen - Raymond was toch nog voorspelbaar geweest - was de straatwaarde toch wel hoger, leek het hem. Met een wat snelle beweging ritste hij de tas weer dicht, hees het over zijn schouder en beet op zijn tanden om de pijn proberen te negeren, de verzorging kwam later wel. Eerst snel dit huis weer verlaten en vermengen met de rest, zover mogelijk. Het bloed in zijn gezicht was wel teveel van het goede, en het was nog lang geen Halloween. Zolang de politie hier maar niet sneller ter plaatse was dan hij weg, was het goed, bedacht hij zich onderweg naar de eerste steegjes en het begin van zijn netwerk.
Nachtmerries, pijn, verveling, vluchten. Het bleef een vicieuze cirkel op de één of andere manier. Dit perspectief was hoe dan ook vermoeiend en zijn rugtas was geen comfortabele kussen dit keer, dus duwde hij zich met zijn goede arm en met een kreun zichzelf terug overeind vanaf het bankje waar hij op lag. Het slaap wreef hij uit zijn ogen en die gingen op hun beurt verder naar zijn linkerarm. De bovenarm was verbonden, maar het verband mocht wel ververst worden onderhand. Het bloed dat op zijn kleding was gespetterd, was opgedroogd en hij had tijdig al zijn handen en gezicht weer schoongemaakt. Maar een irriterend gevoel bekroop hem alsnog weer. Voronoi had nog geen gelegenheid gevonden om terug te keren naar de base. De vrouw van Raymond had werkelijk de politie durven te bellen, en na het vinden van het lijk was de politie weer in rep en roer. Daar was de man wel goed in, opschuddingen veroorzaken die door de stad heen trokken. Dit soort nieuws kon overal in de omgeving vast weer terug gevonden worden, maar hij had evengoed niet de kranten of het nieuws bekeken in de tussentijd, mede door de onvermogen momenteel. Een oud vrouwtje, dat bij hem zat en in vodden was gehuld, glimlachte zachtjes van zijn ontwaken en wenste hem een goedemorgen. Meer dan een hum kon er bij hem niet van af, maar hij kwam langzaam overeind, hees de rugtas weer over zijn schouder, klopte haar op haar schouder in een teken van dank en dat zij elkaar later wel weer gingen zien. Hij voelde zich van binnen afwezig door alle gegeven energie van de afgelopen dagen, maar de slapeloze nachten. Zeker de ontsteking op Raymond had hem veel gekost, en dat was niet zijn meest verstandige zet geweest, maar hij wist dat er in ieder geval één kink minder in de kabel zat. Het park waarin hij vannacht had geslapen, was momenteel nog zo goed als verlaten en het scheelde in gestoord worden. De man was geen ochtendmens, maar hij moest wel in beweging blijven over heel de dag heen om zoveel mogelijk de kansen te ontwijken om een uniform tegen te komen. Sloffend baande hij zich een weg uit het park en ging verder naar de zijstraatjes om uit het hoofdbeeld te blijven, ging uiteindelijk tegen een muur staan en liet zich ertegen langs zakken. Naast het constante slechte slapen, had hij zich ook nog niet echt gewaagd om ergens naar binnen te lopen om te eten, behalve hier en daar het delen met zijn netwerk. En dan nog niet veel. Eerst maar eens meer rusten, zo net buiten het zicht van de hoofdstraat, maar wel wakker proberen te blijven. Een tweede zware confrontatie kon hij waarschijnlijk nu niet dragen, dus hield hij zichzelf gereed om eventueel te vluchten wanneer dan ook nodig.
(* = Fate will always meet up.)
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 15, 2017 21:14:14 GMT 1
Het antwoord was eruit, ze mocht gaan. Iets wat ze zichzelf niet twee keer liet zeggen, ze was al half omgedraaid toen Dragona haar vertelde geen confrontaties aan te gaan. Ook was het blijkbaar echt de bedoeling dat ze op zoek ging naar Voronoi en ze knikte dan ook. Dan ging ze tegelijkertijd ook maar naar hem op zoek. "Geen pak, geen confrontaties aangaan. Begrepen." De grijns op haar gezicht werd groter terwijl ze nu richting haar kamer liep om kleding aan te doen. Het was een simpel wit shirt en een zwarte broek, schoenen waren sneakers die ze ergens vandaan hadden en die zij aan mocht. Te ging terug in de deuropening staan en glimlachte. "Ik heb geen hulp nodig om de deur te vinden." Was haar rustige antwoord. "Tot straks." Met die woorden liep ze de gang door. Haar pas was versneld, ze kon niet wachten om even hier weg te zijn. Het was fijn dat ze haar geen uiterste tijd hadden meegegeven, ze was niet van plan om te vertellen dat ze geen klok kon lezen namelijk. Toen ze de deur opende en ze de zon zacht op haar huid voelde, kwam er een zucht. Hoe ver moest ze lopen? Toch begon ze aan haar tocht richting de stad, hier en daar nam ze soms de verkeerde route, maar ze was niet van plan om terug te keren. De stad was druk, iets wat positief was voor Tanith, zo kon ze moeiteloos winkels uit en in. Ze kocht wat ze nodig had, make-up en kledingtassen had ze dan ook in haar handen. De sneakers werden vervangen door kistjes en ze was klaar om te rennen indien nodig. Ze had al enkele blikken toegeworpen gekregen, sommige van deze mensen herkende ze vaag en aan het pak te zien hoorde ze bij hun bende. Er liepen dan ook maar weinig vrouwen rond met een snee zoals die van haar. Ook daarom kreeg ze van een enkeling de ogen op zich gericht. Maar ze negeerde het, ze had het geprobeerd in ieder geval. “Tanith.” Een zucht, terwijl ze verder bleef lopen en hem negeerde. Een hand op haar bovenarm zorgde ervoor dat ze stopte in haar pas. Ze keek om, recht in de ogen- het oog van Nill. “Nill.” Sprak ze kil en de man keek haar onderzoekend aan. Iets verbaasd zelfs, duidelijk dat hij niet verwacht had dat ze nog op beide benen stond. “Laat me je een drankje aanbieden.” Met een frons keek ze hem aan, was hij gek geworden? Was een van de eerste dingen die in haar hoofd op kwamen. Toen Tanith haar hoofd schudde om nee te zeggen, was hij haar voor met praten. “Dat is het minste wat je kunt doen na hoe je me hebt toegetakeld.” Had zij dat gedaan? Dat zorgde voor een kleine glimlach. “Beide verminkt dus. Eerlijk lijkt me.” Nill trok haar iets verder naar zich toe. “Jij houdt enkel een litteken over.” Siste hij. “Ik verdedigde mezelf enkel.” “Ik sta erop dat je wat met me drinkt.” Ze keek om zich heen en zag enkele andere mannen in pak naar hen kijken. “Natuurlijk.” Was haar antwoord dan ook en ze liep met hem mee, ze had al haar spullen toch al, dus waarschijnlijk kon ze sowieso beter naar huis gaan. Maar nu moest ze met Nill mee om iets te gaan ‘drinken’. Verassend genoeg bracht hij haar naar een tentje aan een drukke straat en waar nog andere mensen zaten dan enkel hun twee. “Wat moet je?” Tanith had duidelijk geen zin om er een gezellig gesprek van te maken. “Ik ben op de taak gezet die jij moest doen.” “Ik kan je niet helpen.” Ze wilde opstaan en Nill trok haar terug in een zittende positie en ze voelde een geweer tegen haar knie aan. “Je gaat me niet schieten.” Ze keek hem streng aan en Nill zuchtte. “Vertel me enkel hoe ik een gesprek kan regelen.” Tanith schudde haar hoofd en stond op, maar dat zorgde voor een reactie bij Nill. Hij stond op en de paniek sloeg toe in het kleine koffiehuisje. De man had zijn geweer op haar gericht en hij was niet de enige. Enkele andere mannen hadden nu een geweer vast. Waren ze werkelijk zo dom op dit moment? Met een soepele beweging sprong ze over de bar heen en bukte, een deur leidde naar een achterkamer en daar schoot ze doorheen. Door de paniek leek niemand enig idee te hebben wat er aan het gebeuren was. Maar Tanith hoorde dat ze achter haar aan kwamen. Ze duwde de achterdeur open, deze kwam uit in een donkerder steegje. Meteen koos Tanith een kant om op te rennen, ze had verwacht om veiliger te zijn. Ze schoot een ander steegje in, had nu pas in de gaten hoeveel er achter haar aan zaten. Ze wilde een afslag nemen, maar zag daar al drie mannen met een geweer op haar gericht. Dat was dus rechtdoor gaan. Nill had zijn best gedaan om genoeg mensen bij elkaar te krijgen. Zacht vloekte ze, hier wegkomen stond er op dit moment als prioriteit. Of beter gezegd: Uit het zicht. Ze rende een hoek om en zag een drukkere straat voor zich. Daar voegde ze zich tussen de mensen, maar met snelle pas wurmde ze zicht langs mensen af, schoot een straat in en weer enkele steegjes. Er werd niet roekeloos geschoten en daar had ze geluk in. Ze hoorde soms een schot als ze door de steegjes rende, maar ze mistte tot nu toe. Verder rennen, hoewel ze haar tassen al lang had moeten laten vallen, had ze deze nog steeds in haar handen. Nu ze wat verder uit het centrum waren, had ze ook de veiligheid niet meer van de mensen om haar heen. Dom, Tanith. Sprak ze zichzelf toe, een steegje werd weer ingerend en ze keek achterom, nog steeds waren er enkele mannen die haar volgde. Maar het achterom kijken was iets wat ze niet had moeten doen. Ze had niet opgelet of er iets in de steeg lag, of zat. Paniek in haar blauwe ogen, terwijl haar voeten de grip op de grond verloren. Haar handen die de tassen lieten vallen en probeerde zichzelf tegen te houden. Maar door de snelheid raakte haar schouder de muur, ze tuimelde om en haar hand kwam onhandig tegen de grond en dat resulteerde dat ze omrolde en de stenen van het steegje in haar rug voelde. Opnieuw rolde ze om en ze keek iets beduusd op. Haar broek was geschaafd van de stenen, haar benen waren onhandig opgevouwen tegen de muur. Haar blauwe ogen keken door het steegje, mannen kwamen dichterbij en ze liet de tassen voor wat het was. Nu ze opkeek zag ze de gedaante van een persoon, maar in haar haast had ze niet door wie het was. Ze vervolgde haar weg, al was het niet meer dan enkele meters. Niemand schoot en Nill kwam tussen enkele mannen doorlopen. “Ik wil enkel weten hoe.” Siste hij en had zijn geweer op haar gericht. “Als je nog capabel wil zijn om rond te kijken, zal ik dat geweer van me afhouden.” Maar Nill luisterde niet en dat zorgde voor een snelle beweging bij Tanith. Sneller dan hij kon reageren had ze het pistool vast en had een van zijn vingers in haar handen, deze ze net iets te ver naar achteren had gebogen. Nill kermde van de pijn. “Zorg dat je mannen weg gaan.” Siste ze uit haar doen en met zijn andere hand gebaarde hij dat ze weg moesten gaan. Tanith duwde door, het gekraak van zijn vinger werd gehuld in zijn geschreeuw. “Laat me met rust.” Mijmerde ze boos en Nill duwde zichzelf omhoog om Tanith tegen de muur te drukken, een mes had hij tegen haar tanden liggen, het scherpe gedeelte richting haar andere wang. “Je denkt dat dit me uitmaakt?” Het praten werd lastig gemaakt met een mes in je mond en ze voelde de pijn toen hij het mes wat meer richting haar oor verplaatste. Ze klemde haar kaken op elkaar, dit zorgde ervoor dat het mes niet verder kon en tussen haar tanden vast zat. In een snelle beweging trok ze het mes uit zijn handen en gaf hem een kopstoot, trok het mes tussen haar tanden uit en legde het tegen zijn nog goede oog aan. “Een beweging en ik vermoord je.” Het was te merken dat Tanith er klaar mee was. Het hele gedoe, het enige probleem: ze had gezegd niet in de problemen te komen. “Ik wil enkel weten waar ze zijn. Die afspraak moet gemaakt worden.” Tanith duwde de man tegen de muur aan. Zijn wang schaafde langs de ongelijke stenen. “Je zoekt het zelf maar uit.” Siste ze en hem op de grond wierp. Een knie zette ze op zijn borst, zodat hij bleef liggen en het leek alsof ze het mes in zijn oog ging gooien. “Ze zullen me vermoorden.” Tanith fronste, alsof dat haar uit moest maken? “Dus?” Ze duwde zichzelf overeind. “De volgende keer maak ik je af.” Ze keek naar de tassen op de grond en met een zucht begon ze deze op te rapen. Een geluid zorgde ervoor dat ze op keek. “Wat doe jij hier?” Vroeg ze niet helemaal begrijpend. Ze veegde wat bloed van enkele schaafwonden af en van de kleine snee aan de zijkant van haar mond.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 16, 2017 16:41:20 GMT 1
Schapen tellen was misschien een goed idee, maar of de tijd daar sneller van ging, was nog maar de vraag. Nog wat traag in zijn bewegingen ging hij verzitten tegen de muur na een tijdje, bedacht zich dan ook nu pas data zijn rugtas nog aan zijn schouders hing. Hij deed de tas af, rommelde erin en nam zijn tijd om een sigaret op te steken na deze hectische dagen. Het was zo vreemd verlopen, dat hij niet eens de gelegenheid had genomen om er überhaupt eentje te nemen. Een klikken van het vuursteentje, ontvlamming, en hij nam zijn eerste hijs. Zachtjes blies de man de rook uit en keek wat omhoog naar de andere kant van de muur, tot er schoten waren in de verte. Dat kon nooit in de drukke straten zijn, dus zijn aandacht verscherpte zich en hij keek naar een uiteinde van de steeg. Met een gemompelde vloek voelde hij de spanning wat stijgen, de schoten kwamen dichterbij. Door de echo die klonk tegen de stenen, wist Voronoi niet goed waar het precies vandaan kwam nu het naderde en hij zette zich wat schrap. Toen hielden de knallen opeens op. Hij nam weer een momentje, schudde zijn hoofd en wilde een tweede hijs nemen, maar had niet door dat er iemand hard rennend naderde. Met een klap werd hij geraakt en hij viel om naar de grond, siste in pijn omdat de korte val alsnog zeer deed op zijn linkerarm, met die hij de momentum opving. Er ontstond verwarring door de plotse commotie en Voronoi zag wel dat de gedaante weer opstond om verder te rennen, maar werd tegengehouden door een andere aanwezigheid. Nieuwe tassen waren op de grond gevallen, die van hem lag naast hem gespreid. Hij wilde de boel snel pakken, maar hield zich vooralsnog stil en sloeg de situatie gade. Met een lichte frons op het gezicht dacht hij Tanith te herkennen, al was de man tegenover haar behoorlijk over de zeik en eiste iets van de blonde jongedame. Wat er volgde verraste hem. Zij verdedigde zich snel tegenover de vreemdeling en binnen de kortste keren had zij hem overmeesterd, met een pistool in de hand en een vinger in haar andere. Hun schermutseling liet hun niet goed kijken naar hun omgeving, waarop de zwerver al langzaam terug overeind kwam. De overige mannen in pakken vervolgden hun weg, blijkbaar luisterden zij naar degene die nu onder Tanith gerecht was gekomen in een goed staaltje vechten en gemeende dreiging. 'Ze zullen me vermoorden.' klonk het van de man die op de grond geworpen was. Wie zouden dat zijn? Voronoi hurkte naast zijn omver gestruikelde tas en raapte zijn eigen spullen bijeen, voor nu was de situatie toch weer onder controle, hij had niet eens in hoeven te grijpen, alleen hoeven toe te kijken. Normaal gesproken was hij er al tussen gesprongen, maar dat was nu nog niet eens een gedachte geweest. Met een wat grove beweging trok hij zijn rugzak dicht, wat haar aandacht trok. 'Wat doe jij hier?' Dat was toch te zien? "Rusten van de afgelopen dagen, tot jij over mij heen struikelde," antwoordde de zwartharige een beetje droog en kwam weer overeind, hees de rugtas terug op zijn rug en legde zijn rechterhand bij zijn riem, met het opzij schuiven van zijn jas was een dolk te zien. In haar ogen was hij weer gehavend waarschijnlijk, maar in de ogen van de vreemde - nog kermende - man op de grond was hij niemand. Voor nu, dan, veel zin om zijn identiteit te verhullen had hij eerlijk gezegd niet, zeker nu de conflict nog vers erin gegrift stond. "Wat moest dit betekenen?" vroeg hij een stuk directer, maar hij was niet hard, integendeel. Een soort nieuwsgierigheid was er aanwezig en hij gebaarde met zijn hand in de omgeving, om te duidden wat de hele poespas was met al die mannen in pakken en dat deze voorop liep. "Is dit nog steeds omwille van jouw oorspronkelijke missie om mij over te halen?" Nu werd Voronoi wat voorzichtiger. Tanith zag er nu ondertussen al een stuk beter uit door de goede zorg van Dragona, maar de littekens bleven sterk voor een langere tijd en hij meende dat zij nog niet volledig genezen was in die ruimte van een aantal dagen tot een week. En dan toch zich zo kunnen verdedigen tegenover iemand die het voordeel had van langer en sterker zijn, en gezond, dat was zeker te respecteren. Hij had alleen geen oog voor de reactie van de half-blinde man bijna aan zijn voeten.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 16, 2017 19:22:04 GMT 1
Ze keek met een kleine glimlach naar Voronoi, rusten, totdat ze over hem heen struikelde? Een kleine grijns kwam op haar lippen. "Sorry daarvoor." Glimlachte ze en met een schouder tegen de muur ging hangen. Ze was niet gestopt met trainen en op dit moment was ze daar blij om. Ze kon het zichzelf niet permitteren om zwakker te worden, vooral omdat ze de woorden van David nog kende. Als zij niet met Voronoi of Kang terug naar de base ging komen, dan mocht ze afgemaakt worden. Op dit moment was dat niet hun eerste doel geweest, simpelweg omdat Tanith informatie had. Zij had al eens met iemand gesproken en toen Tanith gezien werd, waren meteen andere bendeleden opgetrommeld om dit feestje mee te organiseren. Toen vroeg hij wat dit moest betekenen en Tanith keek naar Nill, deze zich nog niet had durven bewegen. Ja, ze waren nog steeds naar hen op zoek en Nill had gehoopt de makkelijke weg te kiezen om Tanith wat aan te willen doen. Hij had geen onderzoek willen doen om hem tegen te komen op andere plaatsen. Dat was zijn verlies, zij was niet van plan om te helpen. "Ze vonden het nodig me aan te vallen, onder leiding van dit gedrocht." Het was niet nodig om alle details te gaan vertellen en als Voronoi een beetje had opgelet dan wist hij ook wat er was. Even in gedachte hoorde ze de tweede vraag van Voronoi. Of het om haar oorspronkelijke missie ging, ze keek van Nill weer terug naar Voronoi en knikte. "Ja, ze willen blijkbaar heel graag een gesprek. Of ze willen van Nill af en geven hem een opdracht die eens mislukt is; zo hebben ze een 'geldige' rede om hem om te leggen." Bij die woorden keek Nill even angstig van Tanith naar Voronoi. "Met jou een afspraak?" Hij keek naar Tanith, deze haar schouders ophaalde. "Dat wil zeggen!" Hij krabbelde overeind en ging voor Voronoi staan. "Ga mee, alsjeblieft. Dit is door Tanith." Hij wees richting de plek waar zijn oog had moeten zitten. Een schop in de achterkant van zijn knie zorgde ervoor dat de man weer voorover viel en kermde van de pijn, haar vingers had ze strak om zijn haren geklemd. "Ga je nu vertellen wat jij bij mij hebt gedaan?" Een speelse grijns, terwijl ze zijn hoofd achterover boog en hem haast onschuldig aankeek. Hij schudde zijn hoofd moeizaam en Tanith liet los, nu zat hij op zijn knieën voor Voronoi en Tanith liet hem met een zucht los. Waarschijnlijk hadden ze verwacht dat ze dood was, ze hadden de missie doorgespeeld en vaak was dat doordat er iemand dood was. Met een zucht begon Tanith haar spullen van de grond te rapen, terwijl Nill wanhopig naar Voronoi keek. "Luister, de deal is heel simpel. Niemand zal meer een strafblad hebben, jij niet, niemand niet. Alles word gehackt van binnenuit. We hebben het plan, nu zoeken we nog specialisten." Hij brabbelde snel en Tanith keek met een frons naar Nill. "Zullen we gaan?" Vroeg ze aan Voronoi, ze was niet van plan om hier nog langer te blijven. Nill werkte op haar zenuwen, hoe graag ze die man wel niet om wilde leggen...
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 16, 2017 21:12:27 GMT 1
Voronoi had niet verwacht om Tanith weer op deze manier te zien, het was niet echt bepaald subtiel geweest ook. Naast het wakker worden bij het oude vrouwtje vanochtend, had hij amper met andere mensen gesproken of überhaupt interactie gehad. Toen bedacht hij zich waarom dat geweest had kunnen zijn - pijnstilling en drank voor beide de wond schoonmaken en een teug of wat ervan nemen tegen nog meer pijn. Hij moest vast een tijd ook buiten westen zijn geweest, waarschijnlijk in een metrolijn waar hij eerst de wond had schoongemaakt en verbonden. Of er nog een kogel in zat wist de man niet met zekerheid te zeggen. Toen Tanith een uitleg gaf over de situatie, waarvan de rest hem inderdaad duidelijk genoeg was om er een soort van conclusie uit te trekken, knikte hij een beetje en bekeek Nill even. De man leek steeds wat nerveus en toen zij sprak over een 'geldige' reden om hem om te leggen, schoot de angst er een beetje in, maar toen kwam er een 'briljant' idee opzetten. Voronoi fronste bij de plotse overeind komen van de vreemdeling, en bij het nader komen nam hij een stap terug, liet zijn tanden kort zien en had met zijn duim zijn dolk al gereed voor grijpen geduwd uit de schacht. Toch was zij weer net wat sneller. Deze dagen hadden hun tol al geëist van hem qua energie, maar zijn bedoeling was evengoed duidelijk als Tanith's actie, die Nill op zijn knieën kreeg met een trap in de knieholte, en hem in bedwang hield met een strakke grip in de haren. Nu trok Voronoi de conclusie dat dit dezelfde persoon was die Tanith zoveel leed heeft veroorzaakt met haar nu genezende wonden, en hij vernauwde zijn ogen in een oplopende kilte. Zij liep weg om haar spullen bij elkaar te rapen, maar de bendeleider was nog niet klaar met de geknielde man en hij hurkte voor hem neer, keek hem recht in de ogen aan met zijn bruine kijkers. "Degene die had moeten luisteren, was degene die boven jou staat." Hij leek haast minachtend en bekeek de kleding van de brabbelende hoop nervositeit, maakte een schamper geluid en schudde zijn hoofd. "Er is een nieuwe maan in een aantal dagen. Zonsondergang bij de oude loods van de Bloodkillers, die weten jullie wel te vinden." Zijn antwoord was niets meer als dat op de deal. Hij had het idee er anders er nooit van af te komen, maar hij wist dat hij meer tijd nodig had om te herstellen. Zij moesten er maar mee akkoord gaan, vond hij dan ook. Zolang hij maar de regie zo goed als in handen had, was het goed. Een dwangsom of een dwang opleggen op wat voor een manier dan ook gaf hem een enorme irritatie. Of nervositeit. Er was niet echt een duidelijke lijn daartussen." Met een zucht kwam Voronoi terug overeind en keek terug naar Tanith, zag haar ongeduldigheid en trok lichtjes met een mondhoek, maar keek toch weer terug naar Nill en greep hem opeens bij de kin om hem te dwingen hem aan te kijken. "Ik weet je bij deze te vinden.." Een licht grijnsje kwam er tevoorschijn, die vervolgens weer verdween toen zijn aandacht verplaatste naar Tanith, zijn passen evengoed en hij had geen omkijken meer naar de geknielde man op de grond. Hij verwachtte dat zij hem zou gaan volgen, maar waar naar toe wist hij nog niet. Toen ze beetje op een afstand van de ander waren, keek hij opzij naar haar. "Zullen we ergens proberen te ontbijten of te brunchen? Ik had er nog geen tijd voor kunnen maken."
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 16, 2017 22:53:12 GMT 1
Als er iemand was die het verdiende om een tweede oog te verliezen, dan was het Nill wel. Al de shit waar hij voor gezorgd had, hij was dan ook altijd een goede optie om achter te laten in de meeste gevallen. Toch leek Nill zich altijd in de meest vreemde bochten te wringen en uit de meest benarde situaties te komen. Hij leefde helaas nog steeds. Tanith had verwacht dat Voronoi er niet veel aandacht meer aan ging besteden, zo had hij ook gereageerd tegenover haar. Maar hij hurkte bij hem neer en even hield Tanith haar hoofd schuin, wat ging hij doen? Dat hij neerhurkte leek Nill nog meer zenuwen te bezorgen en even blikte hij angstig om naar Tanith, deze enkel neutraal terug keek. Nill keek terug naar Voronoi toen hij opnieuw begon te praten, een frons verscheen op Tanith haar gezicht. Als hij die opmerking had gegeven tegen haar, dan had ze er niet zo gehavend uit gezien. Een zucht rolde dan ook over haar lippen. Een grijns verscheen op de lippen van Nill terwijl hij opnieuw naar Tanith keek en haar een knipoog gaf. Duidelijk makend dat het hem wel gelukt was en Tanith klemde haar kaken op elkaar. Moest zichzelf inhouden om zijn kop niet van zijn romp te slaan. Voronoi gaf nog aan hem te kunnen vinden en kwam toen haar richting op. Haar heldere ogen keken naar Voronoi, terwijl ze zijn snelheid aannam en langs hem bleef lopen. Ze snapte het niet, vandaar dat ze niet meteen iets zei. Wat had ervoor gezorgd dat hij nu wel accepteerde om een afspraak te maken? Toch zei ze niks, het was niet haar plaats om vragen te stellen over dit soort beslissingen. Ze schrok iets op uit gedachte toen ze de stem van Voronoi hoorde, ergens ontbijten of brunchen? Een glimlach. "Zoals een echte date?" Plaagde ze met een kleine grijns. Nu pas merkte ze haar eigen honger op, ze was zelf vergeten te eten. Dat ze een ja kreeg om buiten de base te komen had ze niet geheel verwacht en daarna was ze zo snel als het kon de deur uitgelopen. "Lijkt me een hele eer." Ze schonk Voronoi een kleine knipoog waarna ze de straat over keek. "Waar wil je naartoe?" Zei ze op dit moment iets rustiger.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 17, 2017 16:33:49 GMT 1
Tijdens het rustig weglopen richting het centrum, bleven de gedachten nog wel malen. De situatie was relatief snel verlopen en hij bedacht zich dat dit ook anders besloten had kunnen worden. Hij drukte zijn dolk terug in de schede en keek niet om naar waar Nill nog zat op de grond. Hij had de zenuwen opgemerkt in het moment zelf en de angst van die man, maar bij de toegeving op de deal was dat omgeslagen. Een grijns, een knipoog. Voronoi realiseerde zich des te beter wat hij Tanith had aangericht met zijn eerste weigering op de deal, al ging hij niet verder daar op in, het was al gedaan en de toegeving was al geweest en dat was genoeg. Hij bleef nog even naar Tanith kijken en had het idee dat zij nog haar frustratie aan het wegwerken was, maar zij reageerde desondanks positief op zijn vraag. Ondanks de pas opgelopen stress van daarnet, kon hij het niet laten om licht te glimlachen bij het horen dat het een eer was voor haar. Een werkelijke date was lang geleden, zo vaak ging hij niet eens met Dragona uit, al wilde zij dat graag wel. Om in het publiek te mengen was nog altijd vreemd, hij kon het niet laten om continue op zijn hoede te zijn en bij het minste zich weer te verplaatsen. Voronoi stak zijn handen terug in zijn zakken en haalde zijn rechterschouder een beetje op. "Ik denk niet echt dat het een echte date is, maar goed, wij zijn nu toch samen, dus waarom ook niet," verzachtte de man het idee een beetje toen hij samen met Tanith het stadsleven weer in sloeg, geen acht nemende op soms een blik die hun toegeworpen werd. Zij beiden zagen er nu wat gehavend eruit, wat toch wat vragen liet rijzen in de gedachten van de mensen om hun heen. De meesten fronsten, een enkeling was verrast. Zolang zij maar geen situatie ervan maakten, moest het geen probleem zijn om hier zo samen te lopen. Menig keer had hij bijna gelijk de politie op de hielen, puur vanwege zijn verschijning. Zeker in de schemering van de avond en het holst van de nacht was het bijzonder zorgwekkend om iemand opeens rond te zien lopen, besmeurd in allerlei opmerkelijk vuil, dat nog eens kon donkerrood kon druipen op de stoep. Maar ook terwijl het bijna niets was, gewoon omdat hij toevallig ergens liep waar het niet mocht. De man keek wat meer om zich heen om zich te oriënteren en neuriede zachtjes een melodie die hij nog wist van vroeger, maar waarvandaan hij die haalde, was onduidelijk. Hij had geen vrees voor Tanith en was niet meer zodanig op zijn hoede als hun eerste ontmoetingen, al bleef hij scherp in zijn zintuigen op de omgeving. Het scheelde dat er geen schoten meer waren voor een tijdje. Zijn oog viel uiteindelijk op een lunchroom dat verderop in de straat lag en hij tikte haar zacht tegen haar bovenarm voor hij wees naar het uithangbord. "Zullen wij daar wat halen?" Hij wist niet hoeverre haar topografie of kennis ging over deze stad en had vooral de gedachte dat een wat meer onbekende keten eventueel minder de aandacht trok van het publiek, vooral omdat er minder mensen waren. Inclusief dat hij er zelf vaker was geweest en wist hoe de ruimte was ingedeeld, hij vond dat hij op het minste voorbereid moest zijn, mocht er iemand opeens politie of erger op hun schouders hebben gehaald. Die stiekeme rotzakken bleven overal verschijnen, en Tanith viel nog wel iets onder zijn hoede naar zijn idee. Echt beschermen hoefde hij waarschijnlijk niet bij haar, maar je wist maar nooit. Ondanks dat hij nu nog slecht een heftige confrontatie of gevecht aan zou kunnen.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 17, 2017 20:06:10 GMT 1
"Dan wacht ik geduldig af op een ander verzoek." Zei ze speels over dat dit niet echt een date was. Hoewel Tanith nooit op een date ging en er totaal niet op zat te wachten, vond ze het plagen van mensen altijd leuk. Dat hij haar bekeek had ze niet in de gaten gehad. Ze was teveel in gedachte geweest, hoewel ze zijn woorden met een een grijns beantwoorde, was het te merken dat ze iets meer in gedachte was. Een fluistering deed haar opkijken, nu pas viel het haar op hoeveel mensen hen aankeken. Ze veegde wat bloed van haar jukbeen af en merkte het bloed wat vanuit haar mondhoek langzaam naar beneden sijpelde. Hoewel de snip in haar mondhoek net iets meer dan een halve centimeter was, leek het maar weinig zin te hebben om te stoppen. Ze moest er maar een servet tegenaan houden als het zo door bleef gaan; was haar simpele gedachte. Andere schaafwonden veegde ze af aan haar zwarte shirt, gelukkig was het bloed daar niet op te zien. Tanith keek om zich heen, keek zelf ook rond voor een plek om te zitten. Al was ze al snel afgeleid door de blikken van andere mensen en nog steeds het niet begrijpen waarom hij nu wel een gesprek wilde hebben. Had ze achter hem aan moeten gaan? Hem moeten smeken zoals Nill had gedaan? Opnieuw haalde Voronoi haar uit gedachte en ze keek even naar haar arm en daarna op naar hem. Eten, klopt. Een kleine glimlach verscheen weer op haar lippen terwijl ze zijn vinger volgde naar het tentje, of ze daar wat gingen halen. Ze knikte dan ook. Ze moest zichzelf iets opfrissen, ze kon niet al te lang zo doorlopen. Sommige mensen keken argwanend, andere wezen en gniffelde. Tanith moest dan ook toegeven dat ze er vaak beter uit zag. Liever werd ze niet aangekeken omdat ze er minder goed uit zag, maar ze vond het heerlijk om nagekeken te worden wanneer ze er goed uit zag. Mensen uitdagen, niet dat ze er veel mee ging doen vervolgens, maar dat was bijzaak. Ze liep langs hem richting het tentje. Na deze kleine wandeling was het al duidelijk dat ze iets meer rust terug had kunnen vinden. Bij sommige winkels keek ze de etalage binnen en ze was ook tot de conclusie gekomen dat het weinig uitmaakte waarom hij ja had gezegd. Zijn keuze en zij zal er simpelweg sneller vanaf zijn op deze manier. Zij kon terug naar haar bende, Voronoi had dat gesprek en alles ging weer worden zoals het eerst was.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 20, 2017 13:30:29 GMT 1
Een ander verzoek zou hij mogelijk niet eens geven aan Tanith, of een ander wat betreft dates of gebeurtenissen die daar op leken. Het scheelde dat zij niet zo moeilijk meer deed en gewoon bleek in te stemmen op zijn idee. Nu volgde de man haar naar het tentje wat hij aanwees, maar hield zijn blik naar de straat en de mensen om hun in de gaten te houden. De etalages vielen toch niet aan, en de mensen konden ieder moment iets doen naar zijn idee. Toen de deur openging van het tentje met een klein geklingel van het belletje aan de bovenzijde, hield hij de deur wat verder open voor Tanith en volgde haar naar binnen. De lunchroom was her en der bezet met een paar personen en bij het raam zat een groepje meiden die duidelijk ook bezig waren geweest met shoppen, gezien de berg tassen vlak bij hun tafel. Voronoi keek terug naar voren toen iemand van het personeel hun benaderde, maar wat twijfelde toen die hun details opmerkte van verwildering en gevechten. "Ik verzoek jullie om weg te gaan," begon de vrouw zacht om commotie te voorkomen, maar werd afgekapt door de man. "En wij vragen hooguit om hier eventjes te lunchen en dan zijn wij weer weg," kaatste hij de bal terug op een rustige toon en stapte langs Tanith naar voren, en reikte een briefje van geld aan naar de vrouw voor hun. "Niemand die ons zoekt of volgt." De brunette twijfelde nog wat meer, keek wat heen en weer tussen de blonde vrouw met onder andere verwondingen in haar gezicht en zichtbare tatoeages en de man die eerder weg had van een zwerver, maar wel een briefje van 50 dollar in de hand had. Alsof zij tweeën dit al vaker hadden gedaan, en om hun nu weer weg te sturen, was ook weer zoiets. Zij slikte haar zenuwen een beetje weg, glimlachte en in het midden van haar draai naar het gebaren voor een tafeltje meer uit het zicht, had zij het briefje al aangenomen en weggestoken. "Maar natuurlijk, volgt u mij maar." Voronoi was niet uit op intimidatie, gewoon eindelijk eens een rustmoment was al voldoende en hij was er tevreden over dat dit geen oproer werd naar iets anders. Hij ging zitten aan een tafeltje bij de muur, die nog zicht had op een deel van de lunchroom, maar niet direct in het zicht van de ingang. Het voldeed, al keerde hij alsnog zijn rug naar de muur en bekeek Tanith even die hem waarschijnlijk gevolgd was. De serveerster had binnen de kortste keren de menukaarten al op hun tafel gelegd en was weer weg om de andere klanten eventueel van dienst te kunnen zijn, maar zou zo wel terugkeren. Het bleef toch nog een beetje een vreemde situatie. Een date, maar toch ook weer niet, en zeker met de persoon die hij eerst had afgewezen om details voor een gesprek over te brengen. Het draaide alsnog altijd om het overleven, en dat was het frappante. Hoe dan ook, het leven draaide om overleven en jezelf in stand zien te houden, vooral met werk en geld binnen krijgen. Zonder geld kon je geen goederen verkrijgen, geen eten of drinken, geen zaken voor elkaar krijgen. Had hij de serveerster niet omgekocht, dan was het alweer anders verlopen. Maar hij wist dat de gemiddelde Amerikaan niet zoveel verdiende, en dat hun systeem in de horeca vaak liep op de extra's, zoals een tip of een verrekening. Dat was dan toch wel anders als in Europa, voor zover hij daar iets had meegekregen. Toendertijd scheelde het toch al ruim 6 of 7 jaar, bedacht hij zich, dus misschien was het nu wel anders geworden. Dat kon hij zich niet goed voor de geest houden, maar het was desondanks wel een aardige tijd. Voronoi had toen een relatie moeten achterlaten omdat hij daar in Polen werd opgepakt en toen naar Amerika werd overgezet, hij wist alleen nog steeds niet waarom. En hij wist niet hoe het nu met haar zou gaan, levend, ziek, overleden? Een groot raadsel waar hij allang geen aandacht meer aan had besteed. Net zoals Tanith had zij vuur, zoals haar donkerrode lange haar toen, maar toch anders. Zoveel overeenkomsten en verschillen, toch zo weinig ruimte daartussen. Hij voelde zich afgeleid door zijn gedachten en ging alsnog normaal in zijn stoel zitten, zijn linkerarm hield hij wat losjes op zijn bovenbeen in steun, zijn bovenarm bleef wat branderig reageren op iedere beweging die hij daarmee maakte. Zijn gezicht vertrok weer een beetje van de pijn en hij kreunde zacht. Toch nam hij zijn rechterhand dan zijn menukaart vast en keerde die naar een andere kant, hij dacht dat het gebruikelijk was om eerst drinken te bestellen, of was het eerst eten? "Wat neem jij, Tanith?" Haar naam bleef wat vreemd voor hem om uit te spreken, dit was misschien de tweede of derde dag dat zij elkaar ooit hebben gezien, en een voornaam was al gauw persoonlijk, maar dat lag gewoon aan zijn ervaringen en gebruikelijke manieren van doen.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 20, 2017 18:57:48 GMT 1
Tanith had nog steeds een hand voor haar mondhoek, de weg naar het eettentje verliep naar haar gevoel ontzettend langzaam. Iedere stap leek teveel, maar eindelijk hoorde ze het belletje van de deur. Als ze niet zo gefocust was geweest op haar mondhoek, had ze er vast een bijdehante opmerking op gemaakt. Het moest waarschijnlijk gehecht worden, wist ze vrijwel zeker. Voronoi deed het woord en daar was ze op dit moment blij om, het leek er even op dat ze een andere plek moesten opzoeken om wat te gaan eten. Maar zoals altijd bleek, was geld een goed middel om mensen op andere gedachte te brengen. Ze werden naar een tafeltje geleid en toen ze eenmaal zaten voelde Tanith de pijn door haar lichaam vloeien. Haar mond tintelde, ze pakte het kleine handtasje wat ze bij had, ze wilde er zeker van zijn dat ze haar hecht materialen mee had genomen. Een kleine grijns kwam dan ook op haar lippen te liggen en de kaart werd voor hen gebracht, dat haalde Tanith uit gedachte en ze keek naar de letters op de kaart. Shit, ze had geen idee wat er stond. Sommige letters herkende ze een beetje, maar omdat ze te trots was om te vragen of iemand haar kon leren lezen en schrijven, heeft ze maar weinig woorden geleerd. Vis? Was dat het woord wat hier stond? Een kleine frons kwam dan ook op haar voorhoofd te staan terwijl ze probeerde enkele woorden te ontcijferen. Een zachte kreun deed haar opkijken en even onderzocht ze Voronoi. Maar de vraag die hij stelde deed haar even twijfelen, ze voelde een blos op haar wangen komen, maar ze had geluk dat ze al wat kleur had opgelopen van het eerdere voorval. Wat kon ze zeggen? Toen hij weer een beweging maakte en zijn gezicht wat vertrok, leek het in zijn arm te zitten. Als ze nu in ieder geval zichzelf zouden oplappen, dan konden ze vanuit daar verder. "Ik zal het hechten." Zei ze en stond op, ze nam zijn pols om hem rustig mee te begeleiden richting de toiletten. Daar liep ze met hem het mindervalide toilet in en ze nam de spullen al in haar hand. "Kun je met je rug tegen de muur gaan zitten?" Vroeg ze hem rustig en ze hoopte dat hij ging luisteren. Anders zal ze hem uitleggen dat het was om hem te hechten, ze wist nog niet of ze met een schot of steekwond te maken had. Ze moest hem in ieder geval over zien te halen.
(Als hij luisterd:)
Ze had een klein flesje alcohol, een naald en draad en verband. Zelfs enkele pleisters had ze in het tasje gegooid. Ze hurkte bij hem neer, duwde zijn knieën iets naar beneden en sloeg een been over zijn benen. Nu zat ze op zijn bovenbenen met haar knieën op de grond. "Welke arm was het?" Ze keek hem haast vriendelijk aan, ze wist hoe rot het was om je eigen wonden te moeten verzorgen. "Wat is er eigenlijk gebeurt?" Ze had het over de wond, maar ook over hoe hij deze had opgelopen.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 20, 2017 19:57:08 GMT 1
Hij wist niet zeker of Tanith wel in de gaten had wat er zoal gebeurde, gezien zij ook de nodige sufheid had gekregen in de tussentijd. Begrijpelijk, natuurlijk, gelukkig was dit geen omgeving waarin het uitdrukkelijk nodig was om op te letten. Zijn blik ging weer terug over de kaart en het was op zich wel te doen van wat er op stond. Naar de prijzen keek hij nooit, gezien zijn contracten hem steeds voldoende opleverden om een lange tijd vooruit te kunnen gaan, mocht het nodig zijn. Inclusief renovaties en grote aankopen voor de bende zelf. Misschien dat reparaties binnenkort weer nodig waren, dat moest dan maar in overleg met de verantwoordelijke die daar over ging. Voronoi wist nog net zijn jas uit te krijgen voor hij bij de pols werd gepakt en mee werd getrokken naar de toiletten, hij was bijna gestruikeld over zijn tas die hij naast zijn stoel had neergezet. Wat overdonderd door de plotse wending in deze situatie reageerde hij in de eerste instantie trager als normaal gesproken. Tanith nam hem mee naar de mindervaliden toilet, sloot de deur achter hun en begon opeens over het hechten van zijn arm. Hij voelde er zich schuchter over, maar nam alsnog plaats op de zitting met zijn rug tegen de muur, hield zijn linkerarm weer wat meer tegen zich aan. De man was er geen fan van om opeens ergens in te worden getrokken, en hij wist al helemaal niet of Tanith wel zo kundig was met het hechten van verwondingen. Maar zij bleek erop te zijn voorbereid, voor zichzelf in ieder geval. Met een tasje in haar handen kwam zij weer dichterbij en hij liet zich vooralsnog bewerken, de blonde ging op zijn bovenbenen zitten, maar hij keek in automatisme weg, alsnog oncomfortabel met de plotse benadering. Zover mogelijk, zover zijn koppigheid het toeliet, zou hij meewerken, maar hij wist niet voor hoe lang in deze keerwending. "Het is mijn linker, ik werd beschoten in een impuls toen ik iemand zijn vrouw in een houdgreep hield," begon de man wat afstandelijk, maar merkte dat Tanith hoe dan ook vriendelijk en rustig wilde zijn, de aandacht had voor hem en van de irritatie en pijn af wist. Het verzachtte hem maar een beetje. "Hij was al verbannen uit ons gebied, maar tijdens dat ik zocht naar bepaalde benodigdheden, zag ik hem alsnog rondzwerven. Er is weinig meer van hem over." De toon werd wat koud op het einde, maar hij zette zich ook tegelijk een beetje schrap voor wat Tanith zou gaan doen. Het verband eraf halen, de wond schoonmaken, en misschien de kogel eruit? Dat wist hij niet zeker, al gaf het schroeien wel een indicatie, waarschijnlijk. Het enige wat hij kon doen, een paar momenten nadat hij toen van de straten verdween, was de wond schoner spoelen met de alcohol die hij had, wat pijnstilling nemen met dezelfde en een verband aanleggen. Om vervolgens buiten bewustzijn te zakken van de gecombineerde effect van de alcohol en pijnstilling. "Ik weet alleen niet of de kogel er al uit is. Gebruik een dolk desnoods om het eruit te wrikken," mompelde Voronoi terwijl hij wat weg bleef kijken, hij was er niet kapot van om Tanith zo dicht bij zich te hebben, maar hij moest het er maar blijkbaar mee doen. En hopelijk was het zo snel mogelijk voorbij, gezien zijn impuls begon aan te dringen om opeens op te springen en weg te lopen uit deze geïmproviseerde behandel ruimte.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 21, 2017 18:39:22 GMT 1
Ze was blij weg te zijn van de menu kaart. Dat was de eerste reden geweest van het willen hechten van wat hij had. Misschien was het niet eens nodig geweest, misschien was er wel helemaal niks aan de hand. Maar de manier waarop hij deed en bewoog, leek haar alsof het meer was en ze had het er simpelweg op gegokt. Aangezien hij niet tegen had gesproken wist ze al dat het dus wel iets moest zijn. Dat ze zo makkelijk op zijn schoot ging zitten, was omdat ze er weinig achter zocht. Deze houding was nu eenmaal handig om tegen zijn bewegingen in te gaan. Zij kon haar lichaam nu tegen die van hem duwen als hij teveel wilde bewegen. Terwijl Tanith op zijn schoot zat, rommelde ze in haar tasje en luisterde naar het verhaal. Hij werd gesloten toen hij iemand zijn vrouw in een houdgreep hield. Ze knikte, plotselinge schoten, vooral als iemand schrok. Ze kende deze maar al te goed. Maakte dit alles er niet makkelijk op en ze knikte dan ook als teken dat ze het begreep. Ze pakte zijn linkerarm zacht vast, begon langzaam het verband eraf te wikkelen en luisterde naar wat hij nog meer te vertellen had. Over hoe hij hem tegen was gekomen, over dat er nog maar weinig van hem over was. “Zijn eigen domheid.” Glimlachte Tanith rustig en daarna de wond inspecteerde. Hij wist niet of de kogel er nog in zat. Het bloeden was al iets gestopt, maar het was haast onmogelijk te zien of er nog een kogel in zat. Door hoe hij reageerde, gokte ze erop dat er een kogel in zat. Anders was het al wat minder pijnlijk geworden. Het eruit wrikken met een mes? Even keek ze naar hem met een vragende blik. Dacht hij dat zoiets een goed idee was? “Daarmee kunnen we je verwonding erger maken.” Was toch haar rustigere antwoord. “Hadden we maar een magneet.” Mompelde ze tegen zichzelf dan tegen Voronoi. Nu was het toch wat meer improviseren. Even keek ze opnieuw in haar tasje, geen magneet, wel een pincet, deze was iets groter dan normaal, maar of ze daarmee bij de kogel kon was nog maar de vraag. “We weten alle twee hoeveel pijn dit gaat doen.” Ze boog zichzelf iets meer naar de wond toe en was er klaar voor om tegen gewicht te geven indien dat nodig was. Met de pincet ging ze langzaam de wond in in de hoop dat ze de kogel tegen kwam. Dat was sneller dan ze had verwacht en ze voelde hoe de pincet tegen de kogel aankwam, ze beet op haar kaken, een kleine duw tegen dat object kon veel pijn met zich meebrengen en zo ook bij Voronoi.
|
|