Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 21, 2017 19:58:39 GMT 1
Voronoi drukte zichzelf wat meer tegen de muur aan van het invalide toilet en naarmate Tanith zich meer bewoog en in haar tasje rommelde, bleef hij wat meer stil, hield zijn blik afzijdig. Maar de man reageerde met een nukkig geluid toen zij het verband begon eraf te halen na zijn linkerarm beet te hebben genomen. Zij was voorzichtig terwijl zij het schotwond bekeek en zijn arm draaide. Hij hield er meer spanning door vast en keek alsnog wat onder zijn wenkbrauwen door naar Tanith om te proberen nog naar haar te luisteren. "Zolang het er maar uit gaat," had de man in een lage toon gemompeld en hij voelde hoe Tanith zich ging verzitten, zij zette zich schrap om hem terug tegen de muur te drukken, mocht het nodig zijn. Hoeveel pijn dit ging doen? Hij wist het niet zeker, maar dit kon wel een stukje hel met zich meebrengen, uit ervaring denkende vanwege de meerdere schotwonden die hij in het verleden had gehad. Eentje die door een ledemaat of lichaamsdeel heen ging was nog het meest makkelijke om te genezen. En deze zat er al een paar dagen in. Hij gaf acute tegendruk tegen Tanith's gewicht tegen zijn lichaam aan toen hij voelde dat de pincet zich langzaam in de wond drong, siste nog maar een beetje van de pijn weg. Zijn ademhaling was omhoog geschoten en hij voelde zijn hartslag erin meegaan, tot de tik tegen de kogel zelf. Voor zijn gevoel ontvlamden zijn zenuwen in zijn linkerbovenarm. De man beet zijn tanden in een pijnlijke snauw op elkaar, in een reflex die bijna op hetzelfde moment volgde sloeg hij met zijn rechterhand vlak tegen de muur. Desondanks dat de vrouw op zijn schoot hem regelrecht een brandende pijn bezorgde, die hem wat verdoofde in zijn gedachten daarna en wat vlekken liet zien, had hij de pijn nog maar deels afgereageerd op de omgeving. Zijn rechterhand was merkwaardig genoeg gitzwart geworden, de klauwen hadden duidelijk hun krassen achtergelaten in sowieso het behang, misschien ook het steen eronder. Maar hij besefte niet wat hij had aangericht, maakte enkel nog een laag en grommend geluid in een nijdig wordende protest, maar Tanith had zijn verdere bewegingen zo goed als geblokkeerd. Hij had nog ergens wel het verstand om het proberen niet op Tanith te richten, maar de dreiging bleef nog wel hangen, terwijl de kogel er nog niet uit was. Voronoi draaide zijn rechterarm weer wat terug naar zich, het gitzwarte trok nog niet weg, alsof het zo hoorde en reageerde op de negativiteit die er nu gaande was.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 21, 2017 20:52:19 GMT 1
Zolang het er maar uit ging, dat was een moedig antwoord. Zijzelf haatte deze klusjes, vooral als zij degene was waarbij er een kogel moest worden verwijderd. De pincet bewoog zich door zijn huid heen, de huid die zichzelf wanhopig aan elkaar vast had weten te vestigen, moesten weer plaats maken voor het kleine apparaat. Ze voelde de spanning in zijn lichaam, ze zette zich schrap, spande op haar beurt haar eigen lichaam aan en drukte deze iets meer tegen die van hem. Ze raakte de kogel en ze wist dat zoiets pijn deed. Maar wat er volgde was niet wat ze in gedachte had. Een snauw, een klap op de muur deed haar half opkijken, maar hoewel ze de hand waarnam, had ze op dit moment een belangrijker doel. Die kogel moest eruit zien te komen, hoewel haar gedachte werden overspoeld met vragen, was het enige wat er tussen haar lippen door kwam een rustgevend sussend geluid. "Bijna." Fluisterde ze, hoewel ze haar gewicht toch wat meer tegen hem aan drukte. Het pincet schraapte over de kogel en met moeite had ze de kogel te pakken gekregen. De gitzwarte hand was haar niet ontgaan en hoewel ze bleef zitten, had ze toch het gevoel alsof zij ieder moment degene kon zijn die een hand in haar gezicht kreeg. Opnieuw trok ze aan de pincet, de kogel ging mee, was er bijna uit en bleef toen achter zijn huid hangen. De kogel was nu in ieder geval meer aan de oppervlakte en je kon hem dan ook net zien tussen al het bloed wat uit de wond sijpelde. Het was nu mogelijk om hem er zo uit te trekken. Ze legde haar focus echter niet meer op de wond, maar keek naar Voronoi. Haar ogen wendde zich af naar zijn hand, hij had ook krachten? Hoewel ze waarschijnlijk angstig had moeten reageren, leek het niet alsof Tanith begreep in hoeveel gevaar ze verkeerde. Uit automatisme ging haar hand naar die van hem, wilde ze met haar vingertoppen zijn nu gitzwarte hand aanraken. "Wat heb jij?" Vroeg ze niet helemaal begrijpend, nu keek ze wel naar hem. Haar blauwe ogen keken geïnteresseerd, al wist Tanith goed dat hieruit gevaar zou kunnen ontstaan. Toch was haar nieuwsgierigheid groter dan haar angst.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 21, 2017 21:12:46 GMT 1
Haar sussende geluid was een contrast op de spanningen die zij tegen elkaar opwierpen, een fluistering trok er nog half aan voorbij, de pijn trok zijn abrupt er weer van af en hij wrong zich wat tegen de druk in met wat moeite, maar kwam niet overeind. Voronoi had zichtbare pijn en hij reageerde nogmaals nijdig toen de kogel achter zijn huid bleef hangen, het duurde hem veel te lang. Net zoals met splinters en breuken, die kon je beter in één keer goed krijgen, in plaats van voorzichtig eraan te trekken. Het bloed uit de schotwond sijpelde langzaam over zijn linkerarm en nam geen acht op wat er in de weg was. Een shirt, een hand, het droop gewoon door. De man keek pas na een tijdje weer terug naar Tanith's lichaam zo pal tegenover hem, hij zag een hand van haar naar die van hem reiken. Zijn vingers krulden zich als klauwen en hij nam zijn arm naar achteren, in dreiging om ermee uit te halen toen de bedoeling tot hem doordrong. De man keek nu weer recht terug naar Tanith en leek geen aarzeling over te hebben, of een marge, om een aanval in te zetten. "Die kogel voor een uitleg." Hij siste tussen zijn op elkaar geklemde tanden, nam haar nieuwsgierigheid niet in zich op, maar hij leek nog wel een beetje voor rede vatbaar. Het scheelde waarschijnlijk maar een haar, of er was werkelijk een gevecht ontstaan. Nu was het duidelijker waarom er amper tegenspraak was tegen hem in de bende, en waarom Kang meer de regie had erover dan Voronoi zelf. Maar ook waarom Kang niet de gevechten aanging en al helemaal geen 'jacht' inzette op de bendeleden die werden verbannen. Dat had deze zwerver zelf opgezet en doorgevoerd, met walgelijke aangetroffen scène's tot gevolg die alleen besproken werden op de televisie, en nooit met het beeld erbij. En toch was de lont bijna op.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 22, 2017 7:26:51 GMT 1
Een rilling liep over haar rug, maar op dit moment leek ze te verbaasd te zijn om ook maar te kunnen bewegen. Misschien was het slimmer geweest om van hem weg te springen, om angstig te zijn. Maar de angst die ze had, liet haar niet weg gaan. In tegendeel, ze bleef als verbaasd naar hem kijken, alsof ze verwachtte dat ze het niet helemaal juist zag. Dat was ook de reden dat ze het aan wilde raken, was het echt? De grom die hij liet horen had genoeg moeten zijn, maar zo vaak kwam ze geen mensen met krachten tegen. Althans, ze hoopte dat dit door een kracht kwam en dat hij niet overmeesterd werd door een demon. Dan ging ze het op een lopen zetten. De klap die hij maakte, de beweging daarvan had ervoor gezorgd dat ze de kogel uit het pincet had laten glippen. Ze was iets van het bad afgeweken en de kogel slipte tussen het pincet door toen deze de zijkant van zijn huid raakte. Maar hij was er verder uit, ze had hem er in een keer uit willen halen, maar de plotselinge beweging had haar toch verrast, ook de hand die opeens van kleur was veranderd hielp er niet echt aan mee. Ze had zichzelf dan wel hersteld, nog was er iets van verbaasdheid te zien, nieuwsgierigheid, maar de schrik was ook nog aanwezig. Na het zien van zijn hand was het dilemma van de kogel uit haar brein verdwenen. Iemand met een kracht. Haar verbazing had de overhand genomen. Hij keek abrupt naar haar op en even stokte haar adem in haar keel. Ging hij aanvallen? Even verplaatsen ze zichzelf iets naar achteren op zijn benen. Van plan om zo rustig van hem af te gaan, snelle bewegingen leek ze op dit moment niet te willen maken. Maar de woorden die volgde zorgde ervoor dat ze haar hoofd iets schuin hield. De kogel, haar ogen gingen naar zijn arm, opnieuw verplaatste ze zichzelf en nam zijn arm daarna langzaam beet. Toch gaf ze geen antwoord en hield het pincet wat steviger beet. Het was te merken hoe dit alles meer invloed op Tanith begon te krijgen. Haar ogen bekeken hem onderzoekend, haar ademhaling was iets versneld en haar lichaam gespannen. De kogel, haar ogen focuste zich op de wond. Blaffende honden beten niet? Niet geheel letterlijk natuurlijk, maar ze hoopte dat hij niet in de aanval over zou gaan. Zonder er woorden aan vuil te maken, vervolgde ze de behandeling. Opnieuw greep ze de kogel vast, ze voelde zijn lichaam onder die van haar. Voelde de bewegingen en ze duwde terug, de kogel had ze te pakken en in een snelle beweging trok ze hem er het laatste stukje uit. Op datzelfde moment voelde ze een stekende pijn door haar schouder trekken. Uit reflex trok ze terug, dat resulteerde in een stevigere greep en ze kreunde gesmoord tussen haar tanden door. Haar reactie had ervoor gezorgd dat Voronoi zijn kaken harder op elkaar drukte. Een vuist was op weg geweest richting zijn gezicht, maar ze kon zich inhouden. Een gevecht aangaan was waarschijnlijk niet de beste oplossing. Ze duwde haar lichaam meer tegen hem aan, zodat zijn kin op zijn borst lag. Hopend dat hij deze houding niet geheel als prettig ging ervaren en daarom los liet. “Fucking Voronoi.” Siste ze en een van haar handen had zijn schouder vast om hem wat heftiger tegen de muur achter hem te drukken, haar andere zijn pols, in de hoop dat hij deze naar beneden hield en niet in haar lichaam gooide. In eerste instantie had ze ook niet in de gaten gehad dat het om zijn tanden ging, totdat ze boos naar haar rechterschouder had willen uithalen. De boosheid had plaats gemaakt voor verwarring. Een mes of iets dergelijks had ze verwacht, geen vlijmscherpe tanden in haar schouder.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 22, 2017 18:22:44 GMT 1
Haar lichaam reageerde nog merkbaar op zijn dreiging, zij begon een twijfel te krijgen en bewoog zich wat naar achteren en ging iets terug op zijn benen zitten. Zijn scherpe blik zag haar verbazing en haar bewegingen waren rustig, maar gespannen. In dezelfde rustige beweging nam Tanith weer zijn arm vast, haar ademhaling was versneld, maar haar doorzettingsvermogen zette haar door de twijfel heen. Voronoi protesteerde tegen de nieuwe pijn, voelde hoe haar lichaam zich meer tegen die van hem duwde. Als een vuur schoot de pijn door zijn bovenarm, de kogel was eruit, maar hij beet sneller toe dan hij kon nadenken. Tanith probeerde terug te trekken, zijn kaken gingen in dezezelfde beweging alleen harder bijten en hij trok terug. Haar gesmoorde gekreun klonk in zijn oor, maar hij zag niets in zijn gezichtsveld wat hem een klap kon geven. Zij drukte zich enkel meer tegen hem aan, hij begon te grommen, maar uiteindelijk stokte het geluid in zijn keel, gezien zij hem klem zette met zijn kin tegen de borst. De man maakte een bekneld geluid en wilde terug bokken, uithalen, harder bijten, maar zij had hem zo goed als schaakmat. De metalige smaak in zijn mond deerde hem niet, het leek hem alleen aan te trekken, gezien de druk op de kaken nog niet af was genomen. Hij had wel gewaarschuwd, in een laag grommen en vervolgens nog zijn klauw in het zicht gehouden. Na een tijdje liet hij haar schouder los van tussen zijn tanden, Voronoi draaide zijn hoofd snel weg van haar schouder om van die druk af te komen, en voelde hoe zij die gelijk omhoog drukte tegen zijn onderkaak. Met moeite ademde hij hoog en wel bij, maakte af en toe nog een nijdig geluid, maar de adrenaline zoog hem leeg. Met moeite zakte de spanning weg, er was verder geen woord gezegd door hem, maar merkwaardig genoeg loste het zwarte dat zich om zijn handen was gehuld ook weg, en was er geen spoor meer van de scherpte tanden die hij eerst had. Voronoi's ademhaling bleef wat hoog zitten en de stemming veranderde na een tijdlang koppig volhouden van Tanith, het bloed dat hij nog in zijn mond proefde werd wrang. Voor hem was het evengoed verwarrend, want dit was niet zoals een stuk eerder, zij drukte hem anders tegen de muur aan. Stilletjes vloekte hij in zichzelf, maar kon nog niet naar beneden kijken, gezien haar schouder daarvoor in de weg zat.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 22, 2017 20:37:13 GMT 1
De druk op haar schouder deed pijn en hoewel ze graag had willen schreeuwen van de pijn, kwam er enkel gekreun tussen haar lippen door. Wanneer hij een beweging maakte kwam er een iets scheller geluid uit haar mond, maar ze wist hoe zich in te houden. Tranen welde op in haar ogen, vooral toen ze hem harder tegen de muur drukte en zijn kin op zijn borst drukte. Dit zorgde ervoor dat zijn tanden dieper door haar vlees duwde. Ze sloot haar ogen in ongenoegen, een trillende zucht rolde over haar lippen, ze voelde enkele spieren branden in haar lichaam. Maar ze was niet van plan om toe te geven aan de druk die hij op haar uitoefende. Ze probeerde zijn klanken te negeren, niet toe te geven aan de drang om hem los te laten. Om gewoon weg te gaan, wanneer zij los liet, kon hij meer uithalen dan in deze positie. In de stilte van hen beide waren de ademhalingen en geluiden die ze maakte goed te horen. Hoe lang het duurde wist ze niet, maar het voelde alsof hij een half uur met zijn tanden in haar schouder had gezeten. Eindelijk liet hij haar los, maar dat zorgde er nog niet voor dat ze hem geheel vertrouwde. Haar schouder werd tegen zijn kaak aan gedrukt, ze negeerde zijn nijdige geluiden, merkte hoe hij wat rustiger begon te ademen en vanuit haar ooghoeken zag ze het zwart van zijn handen verdwijnen. Enkele momenten liet ze voorbij gaan, ze bleef in deze houding zitten totdat ze het gevoel kreeg dat hij weer tot rust was gekomen. Haar spieren ontspande zich en ze liet haar armen zakken, onwennig protesteerde haar spieren. Deze al wat gewend begonnen te worden aan de pijnlijke houding waarin ze zonet verkeerde. Met een zucht kwam haar voorhoofd op de schouder van Voronoi neer. "Uitleg." Mompelde ze, terwijl ze nog steeds een versnelde ademhaling had. Het was geen vraag, geen bevel. Het was een simpele opstap in wat hij haar had gezegd. 'die kogel voor een uitleg' en zij had zichzelf aan de afspraak gehouden. Achteraf had ze het beter niet kunnen doen, op dit moment was ze nog steeds aan het bijkomen en dat was ook de rede waarom ze nog niet van zijn schoot af was. Ze moest nog op adem komen, dan ook nog haar eigen mondhoek hechten... Fijn. Dacht ze ietwat geïrriteerd tegen zichzelf, ze had nog geen moeite genomen om naar haar schouder te kijken en wist ook niet of daar nog wat aan gedaan moest worden.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 22, 2017 21:12:20 GMT 1
Zijn respiratie zakte gestaag terwijl hij bijkwam van de twist in hun samenzijn. Alles bij elkaar voelde het bijzonder langdradig, alsof het in slow-motion was afgespeeld en de rest niet meer uitmaakte. Voronoi voelde zich beduusd worden en de pijn van zijn linkerarm was dan wel minder, maar het hield hem nog wel wat verdoofd toen zijn adrenaline verdween. De druk tegen zijn onderkaak ging weg en hij voelde hoe Tanith na een langere tijd zich ook ontspande. Haar voorhoofd kwam met een zucht tegen zijn schouder aan en haar ademhaling was nog versneld. Hij bewoog amper terwijl hij zich moest bedenken hoe hij dit kon uitleggen. De man liet de stilte van de ruimte over zich heen komen toen zij om uitleg mompelde. Dit was hooguit om in te lossen wat hij eerder had gezegd, en zij had daarin gelijk. Hij slikte het bloed dat hij nog proefde weg en hield zijn armen nog langszij, zijn gedachten stonden daar niet naar. "Uitleg.. Ik had je gewaarschuwd, maar dit had ik zelf ook niet in de hand," merkte Voronoi als eerste op en hij schraapte zijn keel. "Dit is niet aangeboren. Het is nooit verschenen tot ik ergens kwam en iets opende. Ik ben geboren en getogen in Rusland, waar ik werd meegenomen door een nomaad. Hij nam mij naar allerlei plaatsen, toendra's, bergen, bossen.. Maar nooit naar steden. Ik moest rond 15 of 16 jaar oud zijn geweest toen ik het ontdekte." Zijn toon bleef wat laag en monotoon, hij was ontspannen, maar ook moe geworden. Het deerde hem niet meer dat Tanith nog op zijn schoot zat, de warmte was wel prettig na zo'n tijdje. "Aan de rand van een bos lag een kleine container. Eenvoudig versierd, niemand in de buurt, ook geen duidelijke sporen. Alleen die van dieren, misschien. En ook al zei Sergei, de nomaad, dat ik nooit zomaar iets mocht openmaken zonder hem erbij te roepen, toch pakte ik het op. Ik bekeek het, keek nog om naar hem in de verte, maar opende het vervolgens. Iets zwarts sprong eruit, een mist, een wezen, schoot weg tussen de bomen." Voronoi ging alsnog wat anders zitten voor iets meer comfort en schudde zijn hoofd. "Ik had weg moeten rennen, terug naar Sergei, maar ik bleef staan. Het overviel mij, drong zich met weerhaken naar binnen, en bleef daar. Zonder het te kunnen verklaren, gebeurden er dingen. Opeens zijn er gaten in mijn geheugen, word ik enkel weer 'wakker' met weer een dode aan de voeten, weer bloed aan de handen. Het went. Ik kreeg er uiteindelijk controle over, maar het hangt sterk af aan de negativiteit. En het duister van de nacht.. Ik had je beter moeten waarschuwen." Hij mompelde het laatste een beetje, tussen neus en lippen, maar dat het hem speet gaf hij nooit direct toe. Hij zou nooit direct een sorry zeggen, maar dit was fout gegaan terwijl Tanith hem probeerde te helpen. Voor zijn gevoel had hij het idee weer terug te willen gaan in een schulp, het was veel info over zichzelf naar zijn idee en werd er wat ongemakkelijk van, maar had de energie niet om Tanith direct van zich af te duwen. Misschien stak zij er wat van op, misschien sloeg ze het in de wind. Maar afspraak is afspraak in dit geval en dat was zijn deel daarvan.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 22, 2017 21:56:50 GMT 1
Hij had haar gewaarschuwd? Hoewel ze graag iets terug had willen zeggen, fronste ze hier enkel om. Niet dat hij het kon zien, ze bleef met haar voorhoofd tegen zijn schouder aan. Ze verroerde zich zo min mogelijk, de pijn leek dan het minste te zijn. Nu had ze niet enkel last van haar mondhoek, maar was er een nieuwe wond bijgekomen op haar schouder. Hoewel het haar niet zo erg kon uitmaken, had ze ergens toch de behoefte om enkele dagen krasvrij rond te kunnen lopen. Iets wat er in deze weken toch nog niet in zat, de wonden die ze had opgelopen hadden tijd nodig om te herstellen. Voronoi gaf aan dit zelf niet in de hand te hebben, iets waar ze blij mee was. Althans, het hield in dat hij haar niet geheel bewust gebeten had. Vervolgens begon hij over dat het niet was aangeboren, verbaasd ergens, maar blijkbaar wist hij dus wel over krachten die aangeboren konden zijn? Ze was niet van plan om die vraag hardop uit te spreken. Tanith hield liever haar kracht voor zich, totdat, zoals bij hem; het geen optie meer was om het te verbergen of zelfs geen mogelijkheid meer. Toen kwam er meer dan ze verwacht had, over dat hij is Rusland was opgevoed en werd meegenomen door een nomaad? Blijkbaar was het normaal dat de maffia overgoten was met ouderloze zielen. Maar hij had tenminste iemand die hem onder zijn hoede had genomen. Blijkbaar totdat hij ergens in zijn tienerjaren was, hij ontdekte een kistje? Zijn kracht kwam uit een kistje? Maar het verhaal was duidelijk, dit alles was dus gekomen door de pijn. "Dus je hebt iets in je, iets waar je maar deels controle over hebt?" Met een hand op zijn borst duwde ze zichzelf rechtop en keek hem enkele tellen aan. "Klinkt als een pijnlijke ervaring." Mompelde ze en een zucht slaakte. Meer uit vermoeidheid dan dat ze om hem zuchtte. "Ik zal eerst mijn eigen wond hechten." Traag stond ze op en liep richting de spiegel. "De volgende keer zal ik het gegrom ontcijferen voordat ik je woorden vertrouw." Een kleine grijns, al zakte deze weg toen ze haar hoofd naar de spiegel draaide. Haar handen trilde van de vermoeidheid en zacht vloekte ze tegen zichzelf. Ze boog zich over de wasbak heen, richting de spiegel. Het was te merken dat ze zichzelf al vaker gehecht had, hoewel ze enkele tellen leek te twijfelen, duwde ze de naald al snel door de huid heen en met een rilling trok ze de huid naar elkaar toe. Het gevoel dat het draadje gaf die langs haar huid streelde leek iets te zijn waar ze niet aan kon wennen. Ze nam haar tijd, had het ook nodig door hoe zwaar ze zichzelf voelde. Nadat ze dit met meer moeite voor elkaar had gekregen dan nodig, draaide ze richting Voronoi terug. Nu pas gaf ze zichzelf de gelegenheid om naar haar schouder te kijken, het was een puinhoop. Het was duidelijk een beet, maar waarvan? Dat was nog maar de vraag. Het zag er niet menselijk uit en enkele vellen hingen dan ook los aan om haar schouder. Het bloed liep langs haar arm naar beneden en drupte vanaf haar vingertoppen op de grond. Het shirt wat ze aan had leek weinig effect hierop te hebben. "Laat me jou wond ook hechten." Zei ze rustig, met een flauwe glimlach op haar gezicht. Het zag er niet uit dat Tanith hem echt iets kwalijk nam. Ze leek eerder vermoeid van vandaag, als Voronoi nog op de wc zat, zou ze opnieuw op zijn schoot gaan zitten. Zo niet, liep ze naar hem toe om de schotschotwond te hechten als hij het toe ging laten.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 22, 2017 22:21:58 GMT 1
Hij wist niet hoe Tanith zou reageren op zijn uitleg, maar zij deed verder geen rare dingen gelukkig. Het meeste wat hij ondertussen had aangericht met zijn kracht, was inderdaad onbewust en het blokkeerde zijn zintuigen zo goed als mogelijk. Soms kreeg hij dan wel het nodige mee, en kon hij het tegenwerken, maar meestal nam het direct de overhand en overspoelde het zijn gedachten en wil. En dat was soms pijnlijk, maar meestal was het een aanslag op zijn mentale staat van welzijn, gezien het ertegenin gaan een heftiger conflict opleverde. Voronoi knikte een beetje toen zij bevestigde dat hij er maar deels controle over had. Haar blik zocht die van hem, en hij keek terug, maar vrij snel ook weer weg, hoorde de zucht aan en Tanith's gewicht stond op van zijn schoot. Een gevoel van leegte was er heel even en de man keek nog wat op naar de vrouw toen zij een opmerking naar hem maakte. Zijn gegrom ontcijferen? Misschien werd het dan tijd om daar een handleiding over te schrijven, gezien die opmerking wel vaker voorbij was gekomen in de loop der jaren. Vooral door Kang en Dragona, dan, ondanks dat zij hem wel goed kenden in tegenstelling tot Tanith. Wat zij verder aan het doen was ontging hem verder een beetje. Om nu op te staan was geen strak plan, wist hij, dus hij bleef wat oncomfortabel op de harde wc-bril zitten en omhelsde zichzelf wat om maar iets te doen met zijn armen. Het overblijfsel van de schotwond brandde een beetje bij het inspannen van de spieren en hij maakte een wat nukkig geluid, verder hield hij zich afzijdig en probeerde nog zich te bedenken wat hij zojuist had aangericht. Toen Tanith zich omdraaide naar hem, keek hij op en sloeg haar gewonde schouder gade. Meestal zag hij niet wat hij had gedaan, maar deze beet stond in sterk contrast met haar eerdere verwondingen, zeker met het bloed dat er nog uit liep en ondertussen op de grond droop. Haar flauwe glimlach op haar gezicht naar hem was een sprankje geruststelling, haar woorden leken hem niet echt veel te interesseren, dus schudde hij een beetje zijn hoofd. "Dat komt wel goed. Die beet in jouw schouder lijkt mij erger," gaf hij aan en bekeek nog even zijn schotwond. Ondanks dat het opnieuw en wat harder had gebloed, leek het al wat beter te gaan stollen ondertussen, dus een verband erover zou al voldoende moeten zijn voor later, vond hij. Hechten was niet zo zijn ding.
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 22, 2017 22:59:42 GMT 1
Tanith bleef voor hem stilstaan, dat kwam wel goed? Ze knikte wat traag, toen hij het over haar schouder had verplaatste ze haar blik daar dan ook opnieuw naartoe. Ze wist niet hoe ze hieraan moest beginnen, sommige tanden hadden loshangende vellen achter gelaten, terwijl andere een wat dieper puntje hadden achter gelaten. Het feit dat hij haar afleiding wegnam maakte het er niet makkelijker op. Ze wilde iets te doen hebben en ze had verwacht dat het hechten een goede afleiding ging worden. Daarvan wist ze dan tenminste ook wat ze ermee aan moest. Wat ze met de wond op haar schouder aan moest? Daar had ze maar weinig weet over. Waarschijnlijk werd het verband erop gooien, gokte ze en het zo laten genezen. "Dat valt niet te hechten." Met een vinger drukte ze wat huid terug wat niet meer geheel op zijn plaats zat. De pijn was op haar gezicht af te lezen en ze siste tussen haar tanden door. Het stukje huid flapte weer naar beneden. Ze liep weer terug naar haar tasje en met een hand en wat ongemak doorzocht ze deze. Ze had enkel verband bij, ze had niet verwacht om zo'n grote verwonding op te lopen. Ze kwam een paar pleisters tegen, deze had ze eigenlijk meegenomen om het beetje bloed op te vangen wat een gescheurde hechting met zich mee bracht. Nu kon ze er echter een voor op haar mondhoek gebruiken. Teveel werk, bedacht ze zich en zichzelf enkel met het rolletje verband weer oprichtte richting Voronoi. Ze knikte richting de wond op zijn arm. "Zal ik het verbinden?" Afleiding van haar verwondingen, daar was ze altijd al goed in geweest. De hulp van andere zoveel mogelijk ontwijken waar kon. Het was iets wat ze jong aangeleerd had, met je eigen problemen geen andere lastig vallen. Ze had dan ook al snel moeten leren om de verwondingen die ze vaak door bendeleden op had gelopen, zelf moest verzorgen. Dat kwam nu dan ook naar voren en was de rede waarom ze haar diensten aanbood in plaats van hem om hulp te vragen. Tanith had het al vervelend genoeg gevonden dat hun haar in zo'n zwakke staat tegen waren gekomen en ze niks anders kon dan hulp aanvaarden.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 23, 2017 21:08:51 GMT 1
Haar schouder was gewoonweg een ravage, en zij had gewoonweg gelijk met dat het niet te hechten viel. Misschien als iemand zoals een arts ernaar kon kijken, maar hoe verklaar je een dergelijk toegetakelde schouder? Een hond zou er in de eerste instantie niet eens bij kunnen, dus die optie was al snel weg. En om nu te verklaren dat het een persoon was geweest, dat maakte de situatie gelijk een heel stuk meer verwarrend. En erger. Tanith siste hoorbaar in pijn toen zij de wond wat probeerde terug bij elkaar te drukken, wat er los hing qua huid sierde haar helemaal niet. Voronoi wist dat de wazigheid rond bleef hangen in zijn hoofd en het maakte zijn reactie enkel wat slomer. Ondanks alles, gaapte hij een beetje en fronste wat bij het aanbod van Tanith. Waarom deed zij niet veel aan zichzelf? Was dit al voldoende voor haar? Niet dat hij veel beter was, integendeel, hij was gemiddeld zelfs slechter bezig. De man verzorgde zijn wonden alleen wanneer het hoognodig was en beet zich verder figuurlijk door het genezingsproces, gezien de artsen of een ziekenhuis niet echt zaten te wachten op een verschijning zoals hij was. Maar andere mensen helpen wanneer zij in de penarie zaten? Heel misschien. Als het zo uitkwam. Het was toch ook hun schuld dat zij er zo in waren gekomen? Toch knikte hij een beetje. "Ga je gang. Wij verzinnen later wel iets voor jouw schouder," mompelde de man en stroopte zijn mouw op naar zijn schouder, zodat zijn bovenarm alvast vrij was voor Tanith. "Ik denk dat je sowieso ergens een shot vandaan moet halen. Iets tegen tetanus. Ik heb Dragona wel eens moeten overhoren voor haar toetsen."
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 23, 2017 21:39:35 GMT 1
Ondertussen probeerde Tanith de pijn in haar schouder te negeren, enkele bewegingen waren pijnlijk en ze probeerde die arm dan ook zo stil mogelijk te houden. Ze kreeg na een tijdje antwoord, een positief antwoord. Een die een kleine glimlach op haar lippen teweeg bracht, afleiding. Hoewel de pijn in haar arm er niet minder op ging worden, kon ze zichzelf op iets anders focussen. Ze verzonnen later wel iets voor haar schouder? Ze kwam dichterbij, terwijl de man begon om zijn mouw op te stropen en ging zonder pardon opnieuw op zijn schoot zitten. Haar benen voelde zwaar en ze zag geen andere optie op dit moment. Het verband werd met moeite uit het plastic gehaald en vervolgens begon ze zijn arm in te wikkelen. Het kleurde langzaam rood, het duurde langer dan het normaal zou hebben geduurd. Soms kwam er een sissend geluid over haar lippen als ze haar arm teveel bewoog. Ze luisterde naar zijn woorden, een shot halen? "Voor hondsdolheid?" Ze keek hem iets speels aan, maar de vermoeidheid was aan haar te zien. Haar handen die beefde, haar benen die ze niet stil kon houden en haar ogen die iets dof stonden. "Ik zal hierna mijn schouder doen." Was haar rustige antwoord, het ging pijn doen, maar verbinden moest er toch van komen. "Ik neem aan dat Dragona hiervan weet en ze me kan helpen?" Ze hoopte het, anders moest er een leugen verzonnen worden. Maar het leek erop alsof de twee een relatie hadden, de kus van eerst deed dat vermoeden. Dus Tanith verwachtte dat Dragona dit wist.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 24, 2017 20:49:17 GMT 1
"Je mocht willen dat het hondsdolheid was, dan had je iets te vertellen," klonk het een beetje geamuseerd, Voronoi bleef zo stil mogelijk zitten zodat het verbinden van zijn arm wat sneller zou gaan. Het deerde hem weinig dat Tanith weer op zijn schoot was neergeploft. Hij had tenslotte toestemming gegeven dat hij zich liet verzorgen, en ergens had hij het ook wel verwacht. Allebei waren zij moe en dit was voor haar dan de enige manier waarop zij het kon doen, zonder zichzelf teveel te belasten. De man keek even toe hoe zijn arm werd verbonden, de stof kleurde al een beetje rood, het was altijd beter als niks. Zijn blik ging weer een beetje naar Tanith zodra zij wat duidelijker siste in de pijn van haar arm, hij fronste een beetje ernaar, maar zei er niets op. Toen zij hem vroeg over Dragona over haar weet hierover en haar verdere kennis over het verzorgen van haar schouderwond, knikte Voronoi bijna gelijk. "Zij weet ervan, alle details eigenlijk, zover mogelijk. Dat moest ook wel, gezien zij mij in een meer roerige tijd als deze ontmoette, waarin ik een stuk minder controle zelfs erover had," merkte hij op, "en Kang weet er ook over. Hij trok mij tenslotte van de straat toendertijd en gaf mij een identiteit, zover mogelijk." Dat waren dan ook de enige twee personen die er zodanig over wisten in zijn directe omgeving, de rest van de bende interesseerde hem niet zoveel. Hij vond dat er altijd wel afstand bewaard moest worden, en om de meest koppige mensen die enkel rotzooi konden trappen in toom te houden, liet hij het nog wel eens doorschemeren. Maar erover vertellen? De rumoeren waren altijd beter dan de realiteit. Dat hield het respect bij elkaar en dat liet hun meer opletten. En het hield de mensen ook voldoende op afstand, hij moest weinig hebben van het sociale gebeuren binnen hun bende, waardoor niemand eigenlijk precies wist wie hij was, op zijn naam en bijnaam, uiterlijk en wat hij in het algemeen deed. De man bekeek Tanith's schouder alsnog opnieuw toen zij klaar was met zijn bovenarm. "Als ik iets kan vasthouden qua verband, gewoon zeggen."
|
|
Als jong meisje werd ze mishandeld, vaak genoeg kreeg ze een schop en als ze in de weg liep dan kreeg ze dat ook te voelen. Als er iets niet goed was gegaan, dan reageerde ze zich vaak genoeg op haar af. Als tiener kwam er de seksuele mishandeling bij, haar ziel was gebroken, haar ontnomen. Iedere keer huilde ze, smeekte ze om te stoppen. Maar ze stopte niet, het was haar fout. Had ze maar sterker moeten zijn, had ze zichzelf maar moeten verdedigen. Hoe sterker zij zich gedroeg, hoe minder last ze van hen had. Iets wat ze op zestien jarige leeftijd echt voor elkaar kreeg. Twee jaar lang had ze de vernedering en pijn 'geaccepteerd'. Iedere keer verdween ze de sportschool in, totdat ze na twee jaar voor zichzelf op kon komen. Het recht van de sterkste was haar geleerd en hoewel ze nog niet de sterkste was, kon ze hen ervan weerhouden haar iets aan te doen.
Op haar vijftiende had een andere bende er echter voor gezorgd het meisje opgepakt werd wegens moord. Ze wisten dat Tanith bij de andere bende hoorde en hadden in scene gezet hoe iemand werd vermoord, toen de getuige de politie ging bellen, legde ze er een lijk neer van een van de bendeleden waar ze diezelfde dag mee gezien was. Het moordwapen glipte ze in haar jaszak en zo werd ze opgepakt met het moordwapen op zak en enkele haren van haar werden gevonden op de jas van de dode man.
Natuurlijk had 'haar familie' het duurste advocaten kantoor ingeroepen om voor haar vrijlating te zorgen. Zij kreeg een ervaren advocaat toegewezen. Maar deze zaak werd niet door hem verzorgd, maar door zijn achttienjarige stagiaire. In eerste instantie geloofde hij haar niet, het feit dat ze het niet gedaan had klopte gewoonweg niet. Maar hoe meer hij met haar sprak op een dag, hoe meer hij haar begon te geloven. Tranen vloeide rijkelijk, terwijl de stagiaire rustig naar haar bleef kijken. De jongen zou haar vertellen dat het nog niet over was, dat het niet nodig was om te huilen. Dat je pas moest huilen als 'alles over was'.
Verbaasd had ze opgekeken toen ze een zachte aanraking op haar hand voelde. Haar eerste reactie was wegtrekken, maar het was geen aanraking zoals er normaal was. Hier zat geen haat achter, geen lust.... Kalmte leek hij haar haast door te geven en hoewel de aanraking vreemd was, liet ze het toe. Na iedere dag met hem gepraat te hebben, zijn houding te begrijpen en hem in de rechtszaak te zien, begon ze tegen hem op te kijken. Zijn kalme houding, de koelte die hij had voor de tegenpartij en de speelsheid die hij kon door laten schemeren in zijn stem terwijl hij de tegenpartij betrapte op een flinke fout die ze hadden gemaakt. De grijns op zijn lippen, waardoor hij liet merken dat wat ze zeiden, belachelijk was.
"Gefeliciteerd." Zei Alec met een glimlach en Tanith omhelsde hem. Hij had haar geloofd, terwijl iedereen tegen haar was. Hij zorgde voor warmte, deze ze eerder nooit gevoeld had.
Met een blos op haar wangen had ze zich van hem afgeduwd; terwijl hij met zijn speelse grijns naar haar bleef kijken. Het was een gevoel dat ze niet kwijt wilde en ze ontmoette hem vaker. Hoewel het een hel was op de base, was het voor haar iets makkelijker uit te houden omdat ze iets had om naar uit te kijken; om hem te zien. Gevoelens werden ook bij hem sterker en hoewel ze in twee andere werelden leefde, maakte dat niks uit. Ze leerde van hem en zijn houding, terwijl ze naar de bioscoop gingen en hij haar zelfs af en toe mee uit eten nam. Kusjes werden gestolen en ze kwam erachter dat lichamelijk contact wel aangenaam kon zijn. Dit zorgde ervoor dat ze nog vaker in de sportschool verbleef, dat ze sterker wilde zijn om de mannen die ze niet wilde, van zich af te slaan. Hoewel hij waarschijnlijk deels had geweten dat ze bij een bende zat, negeerde hij het. Hij vroeg ook niet meer naar haar blauwe plekken en wonden. De eerste paar keer dat hij het vroeg, kreeg hij een leugen te horen. Hoewel hij graag de waarheid wilde weten, negeerde Alec deze gevoelens en nam de liefde voor haar de overhand. Steeds vaker ging ze naar hem toe, om zo de ellende te vergeten van de 'familie'.
Hij was haar reddingsboei en zij was zijn anker. Samen leken ze alles aan te kunnen, vaak genoeg was hij in een van de wetboeken aan het lezen en lag zij gewoon bij hem. Naar zijn ademhaling luisterend; zijn hartslag die stevig het bloed door zijn lichaam pompte. Soms las hij haar zelfs voor uit een boek, hij was erachter gekomen dat ze niet goed was in lezen en hoewel hij het haar af en toe probeerde te leren; las hij haar graag in slaap. Dit ging voor twee jaar goed, ze was van de seksuele mishandeling af gekomen in het eerste jaar en ze had het idee dat alles goed ging komen. Zij werd vrolijker en dit stemde hem ook tevreden. Maar ze was te vaak weg, het viel op.
Dat werd door haar 'familie' opgemerkt en ze moest kiezen om de jongen los te laten of ze zouden hem vermoorden. Ze accepteerde hem los te laten. Tanith verbrak het contact, zijn leven was meer waard geweest als die van haar. Liefde was niet toegestaan, althans, niet voor haar. Zij moest hard worden en dat was hen gelukt. Alle normale normen en waarde waren niet voor haar van toepassing en ze leerde haar de normen en waarde die hun belangrijk vonden.
Hoewel ze al vroeg had geleerd om met een pistool om te gaan, zorgde ze er altijd voor dat zij er geen had. Dat kwam later namelijk wel. Onder begeleiding mocht ze naar de schietbaan en daar heeft ze dan ook geleerd hoe met een wapen om te gaan.
Ze kreeg les van verschillende mensen, het was enkel belangrijk dat ze leerde wat nodig was en omdat het omgaan met een geweer op haar achtste belangrijker was dan het leren lezen en schrijven, was dat wat ze leerde. Ze leerde vanzelf enkele cijfers door de duizenden briefjes die langs kwamen. Ook enkele woorden begon ze te herkennen en hoewel ze op de dag van vandaag nog steeds moeite heeft met lezen en schrijven, is dat een geheim dat ze angstvallig vasthoud. Niemand hoefde die zwakte te weten.
Ze leerde te vechten, te schieten en in het bedriegen van mensen werd ze steeds beter. Manipuleren was wat ze graag deed en hoewel ze niet doodde voor sport, werd het minder erg om te doen.
Tattoos waren ook iets wat met de tijd kwam, op haar dertiende liet ze haar eerste zetten, maar in deze wereld leek ze nergens echt te jong voor te zijn, ze wilde nergens te jong voor zijn en roken sijpelde er dan ook langzamerhand in.
Terwijl de drank en drugs haar brein beïnvloedde en ze vaak genoeg op plekken kwam die voor haar verboden waren of waar ze eigenlijk te jong voor hoorde te zijn. Ze leerde al snel haar lichaam in de strijd te gooien en dat lust niet iets was waar je liefde voor nodig hebt. Als je maar goed genoeg acteerde. Toen ze zeventien was, werd ze werkelijk deel van de familie en mocht ze meelopen met de andere. Ze kreeg een wapen op zak en hoewel er aardig wat gevaarlijke dingen waren gebeurt, leek het erop dat ze de dood al deze jaren was ontlopen. Hier en daar wat wonden, maar dat was geen probleem geweest.
Op haar eenentwintigste verjaardag mocht ze dan haar eerste opdracht zelf uitvoeren. Ze stond er alleen voor en hoewel de man eerst het geld niet leek te willen geven. Had ze met dreigingen en enkele kogelgaten later, de koffer met geld. Dit zorgde ervoor dat ze vertrouwen had gekregen en dat zorgde ervoor dat ze niet enkel de kutklusjes op hoefde te lossen en ze met grotere mocht helpen.
|
|
So you're afraid, good— That means you're alive.
|
|
Female
24 Yrs
Bisexual
Single
Some jobs
|
|
|
|
Ruka
Apr 9, 2018 9:00:26 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by tanith on Aug 25, 2017 9:47:39 GMT 1
Ze mocht willen dat het hondsdolheid was? Even keek ze naar hem en half glimlachte ze. Ze had het idee nu ook iets te vertellen te hebben. Ze kon vertellen dat ze was gebeten door een man die een of ander monster in zijn lichaam had. "Ik heb genoeg te vertellen denk ik." Sprak ze ook zacht en ze ging verder met het verbinden van zijn arm. Toen ze vroeg of Dragona er iets vanaf wist knikte Voronoi en daar was Tanith opgelucht over. Niet dat het haar uitmaakte om iets te verzinnen, op dit moment had ze weinig puf over om een heel verhaal in elkaar te gooien. Nu kon ze gewoon zeggen; problemen te hebben gehad en was het verder wel duidelijk wat er was gebeurd. Kang wist er ook van en dat was goed om te horen. Niet omdat ze er met hen over kon praten, maar dan wist ze naar wie ze toe kon rennen. "Gelukkig." Was haar antwoord. Ze had teveel van haar lichaam gevraagd, deze was nog steeds herstellende en de inspanning die ze had verricht begon nu aan haar te vreten. Maar het was niet zo erg dat ze niet meer kon functioneren. Ze was klaar met zijn arm en met tegenzin keek ze naar haar eigen schouder. De stof van haar shirt was gescheurd en de wond was zichtbaar door enkele gaten die over waren gebleven aan de beet. Haar schouder verbinden, ze haatte die klus. Haar vingers gingen naar de rand van van haar shirt, ze maakte zichzelf mentaal klaar voor de pijn door een zucht en vervolgens trok ze deze over haar hoofd heen. De beweging en de druk op de wond zorgde voor opnieuw geïrriteerd en pijnlijk gekreun volgde toen ze het shirt zo snel mogelijk omhoog trok. Enkele tellen moest ze bijkomen, haar trillende ademhaling werd langzaam weer wat stabiel en ze pakte het andere verband uit haar tas. Ze draaide zich om, zodat ze met haar rug naar hem toe zat. "Kun je de bh los maken?" Toen hij dat had gedaan, begon ze met het verbinden. Ze begon bij haar bovenarm, vervolgens kwam ze aan bij haar schouder en moest het verband over haar borst en onder haar andere oksel door. "Wil je het overnemen en aangeven?" Voronoi luisterde en twee keer nam hij het verband over om weer in haar hand aan te geven. Er was niet zoveel verband en het was maar dat het op de juiste plek bleef zitten. Toen ze klaar was stond ze op met haar zwarte shirt en maakte deze vochtig om haar armen van het bloed te ontdoen. Alle zichtbare plekken veegde ze grondig af en hoewel de huid nog wat rood kleurde, zag het er een stuk beter uit. Een kleine pleister deed ze op haar mondhoek en ze draaide zich om richting Voronoi. "Zal je een van mijn nieuwe shirts kunnen pakken?" Ze keek hem wat moeilijk aan, ze kon namelijk niet zo naar buiten lopen om er een voor zichzelf te pakken. Toen zag ze dat hij ook niet zomaar naar buiten kon met al het bloed. "Misschien moet je ook eerst van wat bloed af." Mompelde ze toen bedenkelijk toen ze het bloed op zijn gelaat zag.
|
|
Born and only briefly raised in the city of Saratov, south-west in Russia. He's always had a rural life, never sat still, never really had a dull moment. Or rather a positive one. Life's always been something of survival to him and at a very young age, he got lost after his father disappeared after a couple of years of irregular visits and abuse, and his mother vanished into thin air, probably lynched. Voronoi has a younger brother, Reznov and a half-brother, Shade. Still, he hardly knew them for the next about 15 or so years, in which he met Sergei, lost him too after crossing the whole country of Russia and back and landed in Poland. Voronoi hardly ever learned to trust anyone and has grown from a docile kid to be one hell of a negative and aggressive persona, basically heading off after his father. Still, he got a spark of positivity when he met his first girlfriend and he softened up, unfortunately leading him to an arrest and being flown over to the USA.
In the USA, due to his reputation and long list of committed crimes at a young age already, he got into even worse situations, though he always knew how to writhe himself out of it. By some sort of miracle, he found his girlfriend back again, started a gang which grew out to be notorious along the eastern coast of the States and got married. In the meanwhile, he divorced due to distancing himself from that life and threw himself fully into being a mercenary, an addict and having rather odd tricks up his sleeve. He's a ruthless leader and loyal to those he trusts, while staying rather out of control and not willing or able to fit into any system. He will and shall bend it to his own liking.
|
|
Are you sure you want to hire me?
|
|
Male
25-30 Yrs
Pansexual
Open relationship
Mercenary
|
|
|
|
Jörmungandr
Mar 20, 2024 15:49:15 GMT 1
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Post by voronoi on Aug 27, 2017 18:11:16 GMT 1
Haar begrip, zover ze dat had, voor de situatie scheelde een hoop uitleg. Hij had weinig fut om er nog meer woorden aan te geven en bekeek hoe Tanith het verband om zijn arm vastmaakte, de druk die op de schotwond bleef was wel prettig. Zijn blik ging vervolgens mee naar haar gebeten schouder en zijn mondhoek trok wat in ongenoegen. Het leek enkel erger te zijn geworden, zover hij kon zien, maar de vrouw trok haar shirt al uit met de nodige moeite en kwam weer terug bij op zijn benen. Voronoi werkte mee waar zij hem vroeg en maakte er geen probleem van om haar bh voor het moment uit te trekken. Toen zij het verband aan hem gaf om achter haar rug door te doen, deed hij dat ook met voldoende druk zodat het stevig bleef zitten. Pas toen zij weer opstond en zich omdraaide naar hem met de vraag of hij een nieuw shirt van haar kon pakken, maar sprak over zijn gelaat, realiseerde hij dat hij ook nog onder het bloed zat. Normaal gesproken was dit geen probleem voor hem, maar echt vaak kwam hij niet in publieke ruimtes op deze manier, laat staan zodanig bevuild. De man fronste een beetje en vond al dat het wat begon te kriebelen bij zijn kaaklijn en tastte daar dan ook met zijn vingertoppen. Het opdrogende bloed plakte een beetje en kleurde al donkerrood op zijn huid, zag hij, dus hij kwam nu zelf ook overeind om zichzelf te bekijken in de spiegel, iets wat ook niet echt zijn ding was. Zijn uitdrukking werd al snel afkeurend naar wat hij zag, het bijten in haar schouder had het bloed al snel verspreid over zijn lippen, kin en keel en ook nog wat over zijn wangen. Met een zucht deed hij de kraan aan en verzamelde steeds wat water in zijn handen die hij als een kom had gevormd, en zodoende plensde hij water in zijn gezicht, wreef het vuil en bloed van zijn huid tot het weg was. Gelukkig was het niet goed zichtbaar op de donkere kleding die hij voor die ene reden. Als laatste maakte hij zijn handen nog nat, wreef zijn haar wat meer fatsoenlijk naar achteren en droogde zijn gezicht en handen vervolgens met de handdoek naast de wasbak, zie roder was gekleurd, maar al snel weer schoon spoelde. Voronoi draaide zich om naar Tanith en spreidde zijn handen wat in een vragend gebaar. "Is dit weer gangbaar voor het gewone volk?"
|
|